Να τα βλέπουν κάποιοι από τη γερασμένη νύκτα και να αλλάξουν κατεύθυνση στις κεραίες τους. Να φύγουν από τους τραγουδιστές, που ναι, κάποτε, σε άλλη εποχή, σαφώς καλύτερη, ήταν οι μεγάλοι, οι ισχυροί, για χειροκρότημα. Αλλά σήμερα, στην χειρότερη φάση που έχουμε δει ποτέ, είναι για κλάματα. Να τους λυπάσαι.
Κάποιοι, όχι όλοι, με τον Νικηφόρο. να συμβαίνει το αντίθετο. Πάντα ήταν αληθινά καλός, μα δεύτερος. Αυτό άλλαξε με την ένταξή του, στην ομάδα του Voodoo. Έγινε στο ξεκίνημα του περσινού χειμώνα, λίγο αφότου κάλμαρε την ταχύτητα του ο κορονοϊός.
Δεύτερη συνεχή χρονιά σε αυτό το στέκι, και ο οποίος Νικηφόρος, έχει ήδη καθιερωθεί ως πρώτος. Και όχι μόνο τις Παρασκευές στο Voodoo. Η ίδια προσπάθεια, ξεκίνησε και στην Θεσσαλονίκη, και με τρόπο εντυπωσιακό.
Η μεγάλη αλήθεια. Το άτομο είχε πάντα τα προσόντα, δεν είχε την ομάδα. Την βρήκε, και αφού την βρήκε, ουρές από…κόσμο, σημειώνονται στις εμφανίσεις του.
