Μια κουβέντα λες για την Παναχαΐκή και είσαι μέσα. Πολύ μέσα, δικέ μου. Βγαίνει στο γήπεδο η ομάδα και δεν ξέρεις τι ψάρια θα πιάσει. Εδώ, κανονικά, τελειώνει η κουβέντα. Δεν πας παρακάτω.
Πλησιάζει στα όρια του φαιδρού να διαβάζεις “κριτικές”, αλλά και να ακούς γκρίνιες της εξέδρας για τούτο και το άλλο, μετά την νεκροψία των 10 αγώνων. Μετά και τη νέα αποτυχία, το χθεσινό 3-1 του Απόλλων Σμύρνης, μέσα στη Πάτρα. Και μάλιστα με ανατροπή (1-0 ημίχρονο, 1-3 τελικό). Το καμπανάκι να το βαράνε στην ώρα του, τότε έχει την αξία του.
Να κλείνουν τα μάτια στις άσκεπτες και δίχως νόημα επιλογές, προπονητών, διευθυντών, ποδοσφαιριστών, και στα τάτσι μήτσι κώτσι της ιδιοκτησίας. Όχι όταν έρχονται τα γλυστρίματα, οι γκέλες.
Το πιο ανησυχητικό είναι η πανηγυρική αστάθεια της ομάδας. Σκέτο φτερό στον άνεμο… Κι αυτό δεν γιατρεύεται με τις… πρωτοβουλίες της ιδιοκτησίας, η οποία ψάχνει “στηρίγματα” από ανθρώπους ισχυρούς βέβαια, αλλά με τα δικά τους ζόρια.
