Είναι το παράδειγμα, που δεν έχει σχέση με κανένα άλλο. Ε, δεν χρειάζεται να στο πω εγώ, την αλήθεια του, και να θέλει να την κρατήσει για πάρτη του. Αυτή, όμως, βγαίνει προς τα έξω. Έτσι κερδίζει τον κόσμο, με την αλήθεια του, δηλαδή το συναίσθημα του. Είναι αυτός που είναι, ηφαίστειο σκέτο, με πανελλήνιο σουξέ, με χιλιάδες οπαδούς. Μα δεν θα τον δείτε να πετάει λουλούδια στα μπουζούκια, δεν θα τον δείτε να ανοίγει σαμπάνιες, δεν θα τον δείτε να κάνει τα κλαρινίστικα. Τον γαμπρό, τον έτσι, τον αλλιώς. Δεν θα τον δείτε στο καζίνο. Στο γήπεδο, στα μπαράκια.
Άλλα θα δείτε από αυτόν. Οι πόλεμοι, πόλεμοι. Δεν έχουν σημασία. Το κεφάλι συνεχίζει και το κρατάει χαμηλά, έτσι κυμαίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Που τον παρακολουθεί και το tsipasblog. Δεν χρειάζεται να τα ψάξει κανείς. Πιάνεις στο χέρι το κινητό, ψάχνεις στο instagram, και πέφτουν μπροστά σου. Συμβαίνει. Συχνά. Ναι και αυτό, να και το άλλο.. Παντού Φίντι !
Αυτοί που είναι οι “οpinion leaders” και επηρεάζουν πολύ τους υπόλοιπους, στα σεμινάρια τους, τέτοια πρότυπα πρέπει να αναδείξουν. Και όχι τον ποδοσφαιριστή, τον reallity παίκτη, τον τραγουδιστή, τους ψεύτες, τους λωποδύτες. Τους θεαθήναι, τους φρου φρου και αρώματα. Τους λάδι λάδι και τηγανίτα τίποτα. Τους άμα τους γυρίσεις ανάποδα, θα πέσουν σποράκια.
Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, το ύφος και η φιλοσοφία του, αποτυπώνονται στην εξής φράση-πρόταση : Δεν έχει σημασία να δείξεις ότι είσαι ο δυνατός, ο πιο δυνατός, ότι χιλιόμετρα μπροστά έχεις πάει. Τίποτα τέτοια. Σημασία έχει να βλέπεις και τους γύρω σου, να εξελίσσονται, να κάνουν πράγματα, να φέρνουν τη διαφορά.
Για να καταλάβεις τι γουστάρει να βλέπει ο Δημήτρης Φιντιρίκος, σε ποιους υποκλίνεται. Αν τον ρωτήσεις. Κάποιους που έχει ξεχωρίσει. Θα σου πει. Γράψε ονόματα. Ποιο ονόματα;
Μανώλης Μούτσος. Πιτσιρικας με μέλλον. Από κομμάτι μιας παρέας, ναι, με μεγάλα όνειρα, αλλά να βρίσκονται στο σημείο μηδέν. Και αυτή τη στιγμή, να έχουν φτάσει να έχουν τόσα μαγαζιά. Και όλα καλά, σοβαρά, υπολογίσιμα. Πρέπει να τον χειροκροτήσεις.
Κώστας Μπερτάκης. Ξεκίνησε με ένα μαγαζάκι στο πουθενά, και με σκηνοθετική μαεστρία και δεξιοτεχνία, έγινε ένας από τους δυνατότερους των νυχτερινών κέντρων. Ο κατά πολλούς δυνατότερος, τα τελευταία χρόνια.
Μα φυσικά και ο Φλώριος Ασημομύτης. Από ένας απλός μεσίτης, στους πολύ δυνατούς παίκτες της Μυκόνου τον συμπεριλαμβάνουν.
Αυτά λατρεύει να βλέπει. Εμπνέεται! Επιτυχημένους, αλλά αυτοδημιούργητους. Γιατί δεν υπάρχει πιο εθιστικό ναρκωτικό από το ταξίδι, πολύ μετά έρχεται η Ιθάκη.
Η φύση του Φιντιρίκου, δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει τις επιχειρηματικές ιδέες. Τις καινοτόμες. Πες μου δύο τέτοιες : Το Μέγαρο Αλμυράντη, στη γωνία των οδών Κολοκοτρώνη και Βουλής 2, πίσω ακριβώς από την Παλιά Βουλή. Όπως και το Μανδαλίδειο Μέγαρο, που κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και είναι ένα από τα «στολίδια» της παλιάς παραλίας της Θεσσαλονίκης, κληροδότημα του Ιωάννη Μανδαλίδη και της αδελφής του Βάγιας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εμβληματικά ακίνητα, που παρέμεναν για πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένα. Και να που ήρθε η ώρα τους πάλι, ξαναπαίρνουν ζωή.
Είναι ο συγκεκριμένος, που είναι η κυρίαρχη φιγούρα, στην ομάδα των επιχειρηματιών, που βάζουν τα λεφτά. Με σχέδιο και μοναδικό σκοπό να μεταμορφωθούν σε μικρά αστικά ξενοδοχεία (boutique hotel) πάνω και εστιατόρια κάτω. Κλασσάτα. Δεν υπάρχει το “βλέπουμε και κάνουμε”. Υπάρχει η απόλυτη σιγουριά ότι για να πάρουμε, πρέπει πρώτα να δώσουμε.
Το Μέγαρο Αλμυράντη, στην συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Βουλής 2, στο κέντρο της Αθήνας.
Μανδαλίδειο Μεγάροο, στη γωνία Νίκης και Βογατσικού, στην παραλία της Θεσσαλονίκης:
