Είναι ο Κωνσταντίνος Αργυρός σήμερα. Όλοι τον προσκυνούν. Σε νούμερο ένα νυχτερινό θεό, τον έχουν κατατάξει. Τον κοιτούν όπως κανέναν άλλον από τους παικταράδες τραγουδιστές. Το σοκ και το δέος είναι ζωγραφισμένα στα μάτια τους. Για ντροπή και αίσχος θα σε κατηγορήσουν, να μην παραδεχτείς πως δεν αποτελεί την ανώτερη δύναμη. Και αν συνεχίζεις να ασχολείσαι με τους θεούς μιας άλλης εποχής, που έχουν πεθάνει καλλιτεχνικά και ακόμη να το καταλάβουν. Αυτό θα σου πουν.
Είναι και ”brandname”, μέγεθος εμπορικό, πέρα από την τεράστια καλλιτεχνική του αξία. Είπαμε. Είναι ο Κωνσταντίνος Αργυρός. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι ο Ρονάλντο του ποδοσφαίρου, όχι Μέσσι. Και θα σας το εξηγήσω.
Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία. Το ότι ο Αργυρός κατάφερε να μπει στο club των Μεγάλων. Εκεί όπου οι Θεοί κρατούν θέση μόνο για τους Εκλεκτούς. Οφείλεται στο ότι ποτέ δεν έπαψε να δουλεύει. Κι όχι γιατί αυτός είναι ο γεννημένος Αρτίστας. Οι αμερικάνοι τους λένε “naturals”. Και ο Κωνσταντίνος δεν είναι ένας από αυτούς. Ποτέ του δεν ήταν.
Ήταν και συνεχίζει να είναι της άλλης σχολής. Αυτής που λέει πως πάντα η θέληση, το πείσμα και το τσαγανό, θα παρουσιάζουν μεγάλους παίκτες. Τα οποία είναι στον πιο άφθονο βαθμό σε αυτόν. Η καλλιτεχνική αλητεία. Το γαμώτο. Ο τσαμπουκάς, ότι δεν ακούω κανέναν. Θα τα καταφέρω θα τους λέω, κάθε φορά που μου λένε δεν θα τα καταφέρω.
Αυτά υπάρχουν στο παρελθόν του Αργυρού, η αμφισβήτηση και η σκληρή κριτική. Κι έχεις για απόδειξη το “Fame Story 3”, πριν από 17 χρόνια. Άλλος άνθρωπος, διαφορετική φωνή :
