Με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναδοχή παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια, γράφεται και λέγεται συχνά πως αυτό θα σημάνει την εξαφάνιση της οικογένειας.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Με το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια -όπως και το δικαίωμα αναδοχής ή ακόμα και υιοθεσίας- διαπιστώνουμε πως ο θεσμός της οικογένειας εξαπλώνεται και σε μειονότητες που ήταν αποκλεισμένες από το να κάνουν οικογένεια.
Ομάδες ανθρώπων που ζούσαν για χρόνια στο περιθώριο της κοινωνίας -και θεωρούνταν εχθροί των αστών- επιζητούν και πετυχαίνουν την αποδοχή της ταυτότητάς τους, μέσω των κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία δεν είχαν τόσα χρόνια, αλλά απολάμβαναν μόνο οι “φυσιολογικοί” αστοί.
Άνθρωποι που θεωρούσαν το κράτος εχθρό τους, τώρα το βάζουν ακόμα και στο κρεβάτι τους.
Ζητούν οι ίδιοι να μπει το κράτος στη ζωή τους και στο κρεβάτι τους.
Αυτό θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα.
Το περίεργο είναι πως η επιθυμία των ομόφυλων ζευγαριών για γάμο και οικογένεια, έρχεται σε μια εποχή που ο γάμος αμφισβητείται πια από πολλούς -αλλά και στην πράξη- ως ένας παρωχημένος θεσμός.
Ουσιαστικά, τα ομόφυλα ζευγάρια θέλουν να γίνουν αστοί.
Αυτό είναι καλό ή κακό;
Αυτό είναι ό,τι είναι.
Είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους.
Επίσης, αν κάποιος θέλει να ζήσει μια βαρετή ζωή, είναι δικαίωμά του.
Όλοι έχουμε το δικαίωμα στη μονοτονία, αλλά ας σταματήσουμε τουλάχιστον να γκρινιάζουμε για την μονότονη και βαρετή ζωή που επιλέγουμε.
Δεν είμαι ούτε ο Τσε Γκεβάρα, ούτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, για να ζητήσω από τους ανθρώπους να επαναστατήσουν.
Ούτε ανήκω στους αριστερούς που κατηγορούν τους πάντες για μικροαστισμό, εξαιρώντας πάντα, βέβαια, τους εαυτούς τους.
Όλοι ο άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να πεθάνουν από βαρεμάρα.
Αλλά ας σταματήσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πως το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης, να γίνονται ανάδοχοι γονείς ή να υιοθετούν, είναι ένας ακόμα θρίαμβος της “οικογενειακής τάξης”.
Η μπουρζουαζία -αν και την κατηγορούν ακόμα και οι αστοί- θριαμβεύει.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
(Εννοείται πως τα δικαιώματα από μόνα τους δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Για να μεγάλώσεις παιδιά, εκτός από το δικαίωμα, πρέπει να έχεις και τα χρήματα για να τα μεγαλώσεις. Οπότε, δεν έχει σημασία αν το ζευγάρι είναι ετερόφυλο ή ομόφυλο. Σημασία έχει αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Είναι το ίδιο λάθος που κάνουν με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ξεχνώντας πως μόνο οι φτωχοί μετανάστες και πρόσφυγες ενοχλούν. Οι πλούσιοι πρόσφυγες ονομάζονται “επενδυτές” και τους υποδέχονται όλοι με ανοιχτές αγκαλιές. Θα έριχνα τώρα μια ταξική ανάλυση της Ιστορίας και της κοινωνίας αλλά με έχει προλάβει ο Μαρξ.)
(Φυσικά, αυτά που αναφέρω στο κείμενο δεν αφορούν μόνο την ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, η Ελλάδα πάντα ακολουθεί άλλες χώρες της Δύσης σε αυτά τα θέματα.)
-από pitsirikos.ne
