Το λες και πρόκληση…
Πιθανά η πρώτη σκέψη για επαγγελματική αποκατάσταση κάθε Μητσοτάκη (Παπανδρέου, Καραμανλή αλλά και αμέτρητων άλλων οικογενειών που έχουν μακρά παράδοση στο να πολιτεύονται) είναι η πολιτική. Στην πορεία –κι αν το… παιδί δεν «παίρνει» από πολιτικά «γράμματα»– ενδεχομένως να αναζητήσει άλλες επαγγελματικές διεξόδους, πλην των βουλευτικών εδράνων ή εκείνων στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια όπου συναντάς τόσες πολλές συνωνυμίες που σε κάνουν να εκπλήσσεσαι με τον βαθμό κυριαρχίας της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα.
Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το επώνυμο δεν αποτελεί μόνο διαβατήριο για την είσοδο στην πολιτική σκηνή, αλλά συνεπάγεται και ένα ιδιαίτερο βάρος. Ο κάτοχός του, δηλαδή, δεν κουβαλά μαζί του μόνο το «κληρονομικό δικαίωμα», αλλά και πολλές από τις «αμαρτίες» του προκατόχου του, αδυνατώντας πολλές φορές να αποδείξει ότι είναι αυτόφωτος και ενδεχομένως διαφορετικής ποιότητας και απόψεων ή θέσεων άνθρωπος σε σχέση –ας πούμε- με τον πατέρα του.
Και για να γίνουμε ακόμη πιο δίκαιοι και ακριβείς εδώ, ας περάσουμε στην «ταμπακιέρα». Τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός, ως Μητσοτάκης, βρίσκεται από τη μέρα που γεννήθηκε στη θέση που περιγράφηκε στις παραπάνω παραγράφους. Όταν, δε, πολιτεύτηκε, μπήκε αυτόματα σε αυτήν την κατηγορία των «γόνων» και από την στιγμή που λέγεται Μητσοτάκης, κουβάλησε στους ώμους του και όλες τις ιστορίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο αείμνηστος (δικαίως ή αδίκως δεν έχει καν σημασία για την κοινή γνώμη). Υπό αυτή την έννοια, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικογένεια έπαιξε ρόλο στην σταδιοδρομία του μεν, αλλά από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την δεδομένη –λόγω ονόματος- πιο δυσμενή κριτική που θα δεχόταν για τις πολιτικές πράξεις και επιλογές του. Κι αυτό διότι εμείς οι Έλληνες έχουμε το κακό συνήθειο να αναγνωρίζουμε ότι «οικογενειακή ευθύνη» δεν υφίσταται μόνο όταν αυτό μας συμφέρει.
Χρειάζεται κανείς να μείνει φανατικά προσκολλημένος στα γραφόμενα της κομματικής ταυτότητάς του για να μην αναγνωρίσει ότι στην πρώτη μεγάλη κρίση που αντιμετώπισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε βαθμό σαφώς από την βάση. Μπορεί κάποιοι να υποστηρίζουν ότι αρίστευσε, αλλά αυτοί προφανώς κρίνουν τα πάντα υπό το πρίσμα της απόχρωσης των δικών τους κομματικών γυαλιών, όπως οι παραπάνω. Αποφεύγοντας, λοιπόν, αποθεώσεις και αφορισμούς, κρίνουμε τα γεγονότα. Ο πρωθυπουργός από την κρίση της πανδημίας βγήκε ξεκάθαρα ενισχυμένος, βελτίωσε την εικόνα του και κυρίως (γιατί αυτό μας αφορά όλους) προστάτευσε στο μέτρο του εφικτού την χώρα από μια πολύ δύσκολη κατάσταση, αποφεύγοντας (όπως έχουν κάνει άλλοι στο παρελθόν στη θέση του) να την πετάξει στα «βράχια».
Επί μέρους λάθη, υπερβολές και παραλείψεις σαφώς και υπήρξαν. Εκείνο, όμως που δεν υπήρξε ήταν εκατόμβες νεκρών, όπως περίμεναν οι περισσότεροι ή ακόμη και ήλπιζαν (!) ορισμένοι, μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτούν πολιτικά μια τραγωδία. Όμως σε γενικές γραμμές, κοινή πεποίθηση εντός κι εκτός Ελλάδας, είναι ότι τα καταφέραμε. Με τον πρωθυπουργό να λαμβάνει σαφώς το μεγαλύτερο μερίδιο των θετικών σχολίων, όπως θα συνέβαινε με το ανάθεμα και τις δυσμενείς κρίσεις, εάν η χώρα είχε μετατραπεί σε Ιταλία, Ισπανία ή ακόμη και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου ο συνδυασμός της χαλαρής στάσης, των κακών συμβούλων και των ανεύθυνων πολιτικών μεταφράστηκε σε χιλιάδες νεκρούς.
Έχοντας πει τα παραπάνω, δείχνοντας δηλαδή καλή προαίρεση και προσπαθώντας να μείνει κάποιος αντικειμενικός, δεν μπορεί παρά να σταθεί στην φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο… Και, όπως ακριβώς συνέβη με τα θετικά, έτσι τώρα να σταθεί απέναντι στον πρωθυπουργό και να τον στηλιτεύσει για την στάση του.
Αυτή η εικόνα, που περισσότερο μοιάζει με στιγμιότυπο βγαλμένο από περιγραφές της Βίβλου (για να κάνουμε και μια έμμεση αναφορά στο προσωνύμιο Μωυσής που συνοδεύει πια τον Μητσοτάκη) μαρτυρά ότι ο πρωθυπουργός δεν παύει να είναι… Έλληνας! Να χαλαρώνει, δηλαδή, κι εκείνος την ώρα που θεσμικά επαναλαμβάνει αυτό που του ζητά ο ρόλος του και αυτό που μεταφέρουν διαρκώς οι επιτελείς του. Ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει και ότι όλοι μας οφείλουμε να παραμένουμε προσεχτικοί, να τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα προστασίας και τους κανόνες που επιβάλλει το αίσθημα ατομικής ευθύνης που οφείλουμε να επιδεικνύουμε ακόμη και σήμερα στις συναλλαγές, τις συναθροίσεις μας και στην κοινωνική μας ζωή.
Την ώρα που εικόνες σαν αυτήν κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τα όργανα και οι αρχές της Πολιτείας βεβαιώνουν πρόστιμα σε καταστηματάρχες (δηλαδή σε έναν επαγγελματικό κλάδο που χτυπήθηκε αλύπητα από τις συνέπειες του κορωνοϊού), ενώ νωπές είναι ακόμη οι αναμνήσεις για την υπερβολική και βγαλμένη από σενάρια άλλων… ταινιών αντίδραση απέναντι σε νέους που μαζεύτηκαν σε πλατείες…
Το λιγότερο που οφείλει να κάνει αυτός ο Μητσοτάκης, δηλαδή ο Μητσοτάκης που κατάφερε να μην επιτρέψει στην βαριά σκιά του ονόματός του να θολώσει την κρίση του κόσμου για εκείνον, είναι να ακολουθήσει το παράδειγμα του «αντίπαλου δέους». Να ακολουθήσει το παράδειγμα ενός Παπανδρέου. Του Ανδρέα. Και να βγει δημόσια να πει «Mea Culpa», ήταν λάθος. Το λιγότερο… Για τα υπόλοιπα σχετικά με τον τρόπο διακυβέρνησής του ο λογαριασμός θα γίνει όταν έρθει η ώρα.
*Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι από το Newsbeast
-menshouse.gr
