Τα μέσα που κάνουν παιχνίδι στο διαδίκτυο στην Ελλάδα έχουν μια γελοία τακτική προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή. Να διαβαστούν. Να κερδίσουν επισκεψιμότητα. Παρουσιάζουν ένα θέμα, ακόμα και αδιάφορο στην πραγματικότητα, εκβιάζοντας τον αναγνώστη με το σλόγκαν, π.χ. ”Συγκινεί… ” η τάδε ανύπαρκτη μοντέλα ή ο δείνα άγνωστος τραγουδιστής. Τσιμπάει ο παίκτης, πατάει το εργαλείο για να διαβάσει και να… συγκινηθεί κι αυτός.
Τελικά, η μοντέλα έγραψε ”Σ’ αγαπάω, θείτσα μου… ”, επειδή θεώρησε καθήκον της να γνωστοποιήσει τα αισθήματα της για το θάνατο της υπέργηρης θείας.
Διάβασα τη συνέντευξη του Δημήτρη Φιντιρίκου και συγκινήθηκα. Χωρίς να με καλέσει να… συγκινηθώ κανένα σάιτ. Ήρθε στο σπίτι του, το περιοδικό ΟΚ, το πλέον εκδοτικό παιδί του Νίκου Κοκλώνη, που το δημοσιογραφικό κουμάντο συνεχίζει να το κάνει ο Νίκος Γεωργιάδης, και τα όσα εκμυστηρεύτηκε, στον Πάνο Γιαννακόπουλο, μάλιστα τα περισσότερα για πρώτη φορά δημόσια, σε ακουμπούν, σε αγγίζουν. Λες τι καλό και πολύ συνεσταλμένο παιδί είναι, που ποτέ δεν μάσησε, στο οτιδήποτε, ο σήμερα επιχειρηματίας, που στέκεται στην κορυφή του βουνού.
«Πάντα ήμουν ανήσυχο πνεύμα. Από 10 χρόνων σχεδίαζα τη ζωή μου και το πώς θα είναι το μέλλον μου. Όταν οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο και έκαναν βόλτες, εγώ σκεφτόμουν πώς θα κατακτήσω τον κόσμο. Το βασικό μου μέλημα ήταν να είμαι ανεξάρτητος, να μην έχω ανάγκη τους γονείς μου. Στα 17 μου έφυγα από το σπίτι μου και από τότε ζω μόνος μου, χωρίς να έχω ζητήσει ποτέ τίποτα από κανέναν».
Ωραίες κουβέντες. Και επειδή είναι αληθινές τις εισπράττει με ευχαρίστηση κι αυτός που δεν γνωρίζει τον Φιντιρίκο. Τον αγέλαστο στη συνέντευξη στο ΟΚ, δεν φαντάζεσαι τι απίστευτα πέρασε με τον πατέρα του.
«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Πάντα παίρνω το μέρος του αδύναμου, οπότε στη συγκεκριμένη συνθήκη στήριξα τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Είχαμε πάντα περίεργη σχέση. Στα 24 μου, ένα βράδυ, μου τηλεφώνησε και μου είπε μόνο ασθμαίνοντας “έλα”. Δεν γνώριζα καν πού μένει. Έμαθα από φίλους πού είναι το σπίτι του, έτρεξα εκεί, σκαρφάλωσα από τους σωλήνες της αποχέτευσης στον δεύτερο όροφο, έσπασα την μπαλκονόπορτα και τον βρήκα στο πάτωμα σε κωματώδη κατάσταση. Ταυτόχρονα είχε έρθει η αστυνομία επειδή νόμιζαν ότι έκανα διάρρηξη. Επειδή ήταν διαβητικός, θεώρησα ότι είχε πάθει υπογλυκαιμικό σοκ. Ήταν 3.00 τα ξημερώματα, δεν εφημέρευε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο κοντά και τα ιδιωτικά δεν μας δέχονταν γιατί έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί να δουν τα λογιστήριά τους αν είχε ιδιωτική ασφάλεια. Έμεινε σε κώμα για τρεις μήνες, μέχρι που έφυγε. Ήταν πολύ δύσκολο να τον βλέπω έτσι, έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δεν είχα περάσει χρόνο μαζί του τα τελευταία χρόνια. Τη μία μέρα οι γιατροί με ρωτούσαν αν θέλω να δώσω τα όργανά του γιατί δεν έχει πιθανότητες να ζήσει –είχα πει αμέσως “ναι”–, την άλλη μου έλεγαν ότι ο οργανισμός του αντέδρασε και την επομένη, επειδή είχαν περάσει πολλές μέρες από το εγκεφαλικό επεισόδιο, ότι δεν θα επανερχόταν κανονικά ποτέ. Τότε είπα ότι αν ήταν να έμενε για πάντα φυτό, καλύτερα να έφευγε έχοντας ζήσει μια ζωή περήφανος και όρθιος. Έτσι είμαι κι εγώ, δεν ήθελα ποτέ να σκύψω το κεφάλι μου σε κανέναν, αλλά να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια. Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα με δυσκολίες. Η μητέρα μου ήταν οδοντίατρος, καθηγήτρια πανεπιστημίου. Πρωί μεσημέρι πανεπιστήμιο, το βράδυ ιατρείο. Ουσιαστικά η γιαγιά μου με μεγάλωσε. Ήταν ο άνθρωπος που υπεραγαπούσα, ήταν όλη μου η ζωή, μητέρα και πατέρας μαζί. Ο πατέρας μου με αγνοούσε, δεν βοηθούσε καθόλου και η μητέρα μου εργαζόταν όλη μέρα γιατί είχε πάθος με τη δουλειά της και ήταν γυναίκα καριέρας. Εγώ πίστευα ότι αν έβγαζα χρήµατα, θα σταµατού σε εκείνη να δουλεύει και θα την έβλεπα παραπάνω. Αυτό φυσικά δεν συνέβη. Όταν της το ζήτησα, δεν το έκανε γιατί αυτό ήταν το πάθος της. Είχε πελάτες χρόνια και δεν ήθελε να τους αφήσει».
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
