Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατάφερε να γίνει πολύ μισητός στην διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, αλλά δύσκολα -στο θέμα του μίσους- ένας Γερμανός πολιτικός θα καταφέρει να ξεπεράσει τον Χίτλερ που έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη.
Ο Σόιμπλε ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής στην προσπάθεια της Γερμανίας να δημιουργήσει την γερμανική Ευρώπη αλλά αυτό μάλλον δεν πήγε και πολύ καλά.
Ο παραδειγματισμός των άλλων ευρωπαϊκών χωρών -με την τιμωρία της “άτακτης” Ελλάδας- μάλλον έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκε ο Σόιμπλε, ενώ η Βρετανία αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση· οι Βρετανοί, που δεν νικήθηκαν από την πανίσχυρη ναζιστική Γερμανία και δεν γιορτάζουν ημέρα απελευθέρωσης αλλά Ημέρα Νίκης, δεν θα αποδέχονταν, βέβαια, να νικηθούν οικονομικά από τη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Και σαν μην έφτανε αυτό, η γερμανική οικονομία -που τόσο επωφελήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση- είναι πια σε συνεχή πτώση, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τη συμμόρφωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις εντολές των ΗΠΑ, αφού, χωρίς τη φθηνή ρωσική ενέργεια, φάνηκαν οι πραγματικές δυνάμεις και δυνατότητες της Γερμανίας, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που νόμιζαν οι “Βάστα Σόιμπλε”, μετά τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Η “πατρίδα μας, η Ευρώπη” είναι ένας πολύ μικρός και αδύναμος παίκτης σε αυτόν τον νέο πολυπολικό κόσμο, οπότε τζάμπα οι κραυγές, οι υστερίες και ο διχασμός που προκλήθηκε στη χώρα μας πριν από δέκα χρόνια. Οι ΗΠΑ κατάφεραν, μέσω των κυρώσεων που υποχρέωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλει στη Ρωσία, να μη γονατίσει οικονομικά η Ρωσία αλλά η …Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Γερμανία έκανε την Ελλάδα το πουταvάκι της, αλλά η Γερμανία είχε ξεχάσει πως είναι το πουταvάκι των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ φρόντισαν να της το θυμίσουν.
Δεν μίσησα ποτέ τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Όταν έβλεπα και άκουγα τον Σόιμπλε, έβλεπα έναν δυστυχισμένο άνθρωπο με μια διαρκή έκφραση πόνου. Η σκληρότητα και η περιφρόνηση των άλλων ανθρώπων κρύβουν πολλή δυστυχία, πολύ πόνο. Δεν λέω ότι το θεωρώ σωστό, λέω ότι μπορώ να κατανοήσω τι κρύβεται πίσω από την σκληρότητα των ανθρώπων· άλλο αποδέχομαι κάτι, άλλο κατανοώ κάτι. Ξέρω πια πολλούς Γερμανούς -και έχω και αρκετούς φίλους-, οπότε ξέρω πώς μεγαλώνουν οι άνθρωποι σε μια χώρα με την Ιστορία της Γερμανίας και τι ρόλο παίζει η προτεσταντική ηθική στην ανατροφή τους και τη συμπεριφορά τους.
Επίσης, καταλαβαίνω πως η Γερμανία, μια χώρα που δαιμονοποίησε τους Εβραίους, τους Ρομά και άλλους, είχε ανάγκη -μετά από δεκαετίες ταπείνωσης- να δαιμονοποιήσει τους “τεμπέληδες” Έλληνες, για να κάνει τους πολίτες της να αισθάνονται ανώτεροι από κάποιους άλλους.
Είναι συχνό φαινόμενο αυτό και το βλέπουμε και στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, όπου δαιμονοποιήθηκαν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, για να αισθάνονται οι χρεοκοπημένοι Έλληνες πως είναι κι αυτοί ανώτεροι από κάποιους άλλους. Θλιβερά πράγματα, αλλά συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν. Η Ιστορία δεν μας διδάσκει. Αρνούμαστε να μάθουμε.
Στο Σόιμπλε χρωστάω μεγάλο μέρος της προσωπικής μου συνειδητοποίησης μετά τη χρεοκοπία της Ελλάδας μετά το 2010, αφού η σκληρή και κυνική στάση του μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, με ποιους είμαι, ποιους σιχαίνομαι και τι ζωή θέλω να ζήσω, τη μια και μοναδική φορά που ζω.
Οι δυσκολίες είναι που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα σου και καθορίζουν τις επιλογές σου. Αν δεν είχε υπάρξει η χρεοκοπία της Ελλάδας και η σαδιστική στάση του Σόιμπλε απέναντι στη χώρα μου, πιθανότατα δεν θα είχα μπει στην διαδικασία να σκεφτώ ποιος θέλω πραγματικά να είμαι, και μάλλον -δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό- θα ήμουν ένας ακόμα χαριτωμένος που δουλεύει σε ΜΜΕ μαφιόζων και βγάζει πάρα πολλά χρήματα. Δεν λέω ότι έγινα κάτι σημαντικό αλλά, τουλάχιστον, δεν έγινα αυτό που σιχαίνομαι. Δεν είναι και λίγο αυτό στην εποχή μας.
Από το 2010 ως το καλοκαίρι του 2015 -όσο δηλαδή παιζόταν ακόμα η τύχη της Ελλάδας-, είχα την ευκαιρία να μάθω πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους. Τότε ήταν που έμαθα να μην κοιτάω τι λένε οι άνθρωποι αλλά τι κάνουν, τότε έμαθα να ρωτάω “ποιος σε πληρώνει;”. Και, καθόλου τυχαία, περιόρισα πολύ τις συναναστροφές μου. Εντάξει, τότε γνώρισα και κάποιους ανθρώπους -λίγοι ήταν- που εννοούσαν αυτό που έλεγαν και προσπαθούσαν να το κάνουν πράξη.
Βρίσκω την κριτική στον νεκρό πια Σόιμπλε κάπως άδικη, γιατί δεν χρεοκόπησε ο Σόιμπλε την Ελλάδα. Την Ελλάδα την χρεοκόπησαν οι πολιτικοί που επέλεγαν για δεκαετίες οι Έλληνες πολίτες. Δεν είναι ευθύνη του Σόιμπλε ότι οι Έλληνες δεν απαίτησαν Δικαιοσύνη μετά την χρεοκοπία της χώρας, δεν είναι ευθύνη του Σόιμπλε το “όλοι μαζί τα φάγαμε” που εξίσωνε τον Λάτση με τον άστεγο, δεν είναι ευθύνη του Σόιμπλε ότι οι Έλληνες ανέχτηκαν για πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, τα δυο κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, δεν είναι ευθύνη του Σόιμπλε ότι οι Έλληνες αποδέχτηκαν βουβοί το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έκανε πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, ούτε είναι ευθύνη του Σόιμπλε ότι ανατράπηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015 από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι Έλληνες είχαν πιάσει τις παραλίες και τους καναπέδες. Και βέβαια, δεν ευθύνεται ο Σόιμπλε για τη στροφή της ελληνικής πολιτικής και της ελληνικής κοινωνίας προς την ακροδεξιά. Οι Έλληνες έκαναν τις επιλογές τους.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποχώρησε οριστικά από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη, μέχρι να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολύ καλή ιδέα η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μια τέτοια καλή ιδέα χρειαζόταν πιο άξιους, πιο ανοιχτόμυαλους και πιο πνευματικούς ανθρώπους από τον Σόιμπλε και τους ομοίους του.
Αντίο, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Εγώ σε ευχαριστώ.
-από pitsirikos.net
