Η πραγματικότητα των social media και η… πραγματική πραγματικότητα

Η σαρωτική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας και η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ συνέβησαν στην κανονική ζωή όχι στις οθόνες των υπολογιστών.

Δεν θα επιχειρήσω πολιτική ανάλυση για ένα αποτέλεσμα το εύρος του οποίου δεν περίμεναν ούτε οι πλέον έμπειροι ειδικοί επί του θέματος. Οι δημοσκοπήσεις έπεσαν πράγματι έξω, όπως ήλπιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Ίσως να μην πίστευαν τα ίδια τους τα ευρήματα – τα μάτια τους σα να λέμε. Ωστόσο όποιος κυκλοφορούσε λίγο έξω και συζητούσε, ειδικά την τελευταία εβδομάδα, μπορούσε να προβλέψει και την καθαρή νίκη της Νέας Δημοκρατίας και την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Μονάχα οι κολλημένοι, οι φανατικοί και οι κομματικοί στρατοί είχαν βάλει το κεφάλι τους στην  άμμο και περίμεναν την ανατροπή.
 
Τούτο το κείμενο λοιπόν δεν αποτελεί πολιτική ανάλυση. Είναι μερικές απλές σκέψεις που έκανα καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης τετραετίας. 

…διά χειρός Hλία Τσίπα

Σκεφτόμουν ας πούμε, από το 2020 ακόμη, ότι ενώ η κριτική για την εικονική πραγματικότητα που έφτιαχναν για την κυβέρνηση τα κεντρικά ΜΜΕ ήταν διαρκής και εν πολλοίς δίκαιη, δεν συνέβαινε το ίδιο για την εικόνα που προέκυπτε  στα social media. Και έλεγα (μέσα μου) ότι επόμενες εκλογές (οι χθεσινές δηλαδή) θα έδιναν μια καλή απάντηση στην απορία μου σχετικά με το πόσο αντιπροσωπευτική της πραγματικής είναι η εικόνα που δημιουργούν τα social. Η κοινωνία των μέσων δικτύωσης και η κοινωνία των ανθρώπων συναντιούνται; 
 
Βλέπετε επί μια τετραετία, μέσα στην οθόνη του υπολογιστή η Ελλάδα ήταν «δυστοπία», «χούντα», «Άουσβιτς» που είχε γράψει και η κ. Ακρίτα και διάφορα άλλα πομπώδη και κατά βάση γραφικά. Η κυβέρνηση δεν ήταν απλώς μέτρια, ανεπαρκής, προβληματική, κακή έστω, ήταν η «χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης».  Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν ένας μέτριος, ανεπαρκής, προβληματικός, κακός έστω πρωθυπουργός. Ήταν ο «χειρότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης», ένα κράμα Ερντογάν – Ορμπάν  – του Σατανά του ίδιου. 

Πάνω – κάτω αυτά διακινούνταν από τους πλέον προβεβλημένους «αριστερούς» λογαριασμούς και αναπαράγονταν από χιλιάδες ακόλουθους. Η βασική γραμμή της αντιπολίτευσης ήταν το «Μητσοτάκη γ…σαι», το οποίο θεωρήθηκε γενικά πολύ επιτυχημένο και έξυπνο και έγινε και ποιηματάκι. Ούτε ένας δεν σκέφτηκε άραγε ότι τέτοιου είδους «πολιτικές» μετέτρεπαν την απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από τους κρίσιμους κεντρώους ψηφοφόρους σε αγεφύρωτο χάσμα; Ούτε ένας μάλλον αν κρίνω από την προεκλογική εκστρατεία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που στηρίχθηκε σε όλα τα παραπάνω και περιέγραφε μια ατελείωτη μαυρίλα, η οποία όπως αποδείχθηκε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, υπήρχε μόνο στα social media. 

(Αντιστοίχως η Ελλάδα της ευημερίας υπήρχε μόνο στα συστημικά ΜΜΕ και αυτό επίσης είναι πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Πρόβλημα δημοκρατίας. Κατά τη γνώμη μου όμως  όχι όσο καθοριστικό πιστεύουν και θέλουν να παρουσιάζουν πολλοί για την διαμόρφωση του αποτελέσματος) 

Η πραγματική και όχι η εικονική πραγματικότητα ήταν ελαφρώς διαφορετική και από τις δυο άλλες (των social media και των κεντρικών ΜΜΕ). Οι περισσότεροι Έλληνες, αυτοί που συνήθως δεν κάνουν φασαρία, ζούσαν και ζουν σε σε μια Ελλάδα με πολλά προβλήματα φυσικά, η οποία όμως βγαίνοντας από μια δεκαετή σκληρή κρίση τους έδωσε ξανά την αίσθηση της πολυπόθητης  επιστροφής στην κανονικότητα. Δεν ζούσαν, ούτε ζουν μέσα στον «οργεουλικό» εφιάλτη που περιέγραφαν ο κ. Πολάκης.η κ. Ακρίτα κ.ά.  

Οι περισσότεροι Έλληνες ζούσαν και ζουν σε μια Ελλάδα που πάλευε και παλεύει να βρει σταθερότητα και βηματισμό. Δεν ζούσαν, ούτε ζουν μέσα σε έναν βάλτο, κολλημένοι και αδαείς όπως προσβλητικά ισχυριζόταν το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν ηρεμία, δεν θέλουν να τους βρίζουν και να τους χαρακτηρίζουν υποτιμητικά  «ακροκεντρώους» και «κυρ  – Παντελήδες» οι «Τσε Γκεβάρα» του πληκτρολογίου. 

Η απάντηση στην αρχική μου απορία λοιπόν,  δόθηκε την Κυριακή και ήταν ξεκάθαρη: η εικόνα που δημιουργούν τα Social Media όχι απλώς δεν είναι αντιπροσωπευτική της κατάστασης στην κοινωνία μα λειτούργησε και εντελώς παραπλανητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψε ότι τα συνθήματά του (διότι  κατά βάση με συνθήματα πολιτεύτηκε) είχαν κοινωνικό έρεισμα.

Το ενδιαφέρον είναι  ότι συνεχίζει να λειτουργεί έτσι ακόμα και μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής. Η κυρίαρχη θέση στους ίδιους, προβεβλημένους λογαριασμούς είναι το «τι ψηφίσατε ρε μαλάκες», το τσουβάλιασμα όλων όσων ψήφισαν ΝΔ στον προσβλητικό (με τον τρόπο που χρησιμοποιείται) όρο «νοικοκυραίοι» και στον απλοϊκό διαχωρισμό «καλοί αριστεροί – βολεμένοι δεξιοί», μαζί με απειλές για… μετανάστευση (θα φύγουν από τη χώρα, δεν την αντέχουν πια). Σα να λέμε φταίει ο  λαός που δεν μας αφήνει να τον σώσουμε από τη λαίλαπα Μητσοτάκη. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, μηδενική αυτοκριτική, σίγουρη συνταγή για νέες, ακόμα πιο βαριές ήττες. 

Και τούτο είναι το μεγάλο πρόβλημα που προέκυψε το βράδυ της Κυριακής. Η ΝΔ δεν είναι προφανώς  η χειρότερη κυβέρνηση από καταβολής κόσμου.  Όποιος μελετήσει αντικειμενικά το έργο της θα παραδεχθεί ότι πέτυχε αρκετά σε σημαντικούς τομείς: κάποιους προβεβλημένους όπως τα εθνικά θέματα, κάποιους λιγότερο προβεβλημένους όπως οι κοινωνικές πολιτικές συμπερίληψης. 

Ταυτόχρονα  όμως είναι  και μια κυβέρνηση  με πολλά και κραυγαλέα λάθη: έδειξε σοκαριστική ασέβεια προς τους θεσμούς, δημιούργησε το -τεράστιο κι ας μην έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εκλογές– σκάνδαλο των υποκλοπών, απέτυχε παταγωδώς στη βασική της υπόσχεση για επιτελικό και αποτελεσματικό κράτος (όπως έδειξε με τον χειρότερο τρόπο η τραγωδία των Τεμπών), κινείται σε (επιεικώς)γκρίζα όρια στον τομέα των παράνομων επαναπροωθήσεων, πέτυχε να έχει τεράστια προστασία από τα συστημικά ΜΜΕ, έδειξε σε στιγμές μεγάλη αλαζονεία η οποία ενδέχεται να εκτροχιαστεί εντελώς αν δεν  βρει απέναντί της μια ψύχραιμη, σωστά στοχευμένη και ουσιαστική αντιπολίτευση. Όχι αντιπολίτευση αλλοπρόσαλλή και έξαλλη, επιπέδου γυμνασιακού αμφιθεάτρου.  

Αντιπολίτευση που θα εδράζεται σε όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και όχι αποκλειστικά στην κοινωνική δικτύωση. Αντιπολίτευση επί πολιτικών, όχι αντιπολίτευση που τα ρίχνει όλα στα «βοθροκάναλα» και τους δημοσιογράφους. Αντιπολίτευση με όραμα, όχι αντιπολίτευση του «Μητσοτάκη γ…σαι». 

Ποιος μπορεί να την ασκήσει; Εφόσον κυβέρνηση ξέρουμε ποιος θα είναι, αυτό αποτελεί το καίριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί το συντομότερο δυνατό.  

-Κώστας Κεφαλογιάννης/sdna.gr

Τα Tsipas Blog παρασκήνια είναι δια χειρός Ηλία Τσίπα... είναι πάντα ενυπόγραφα!
Όσα άρθρα δε φέρουν το σκίτσο με την υπογραφή μου, αναρτώνται από την δημοσιογραφική ομάδα του blog ή υπογράφονται από τον συντάκτη τους.