Είπαμε. Δεν είπαμε; Είμαι υπέρ των τραγουδιστών που συνεχώς ψάχνονται. Και ειδικά σήμερα. Με ιδιαίτατη εκτίμηση τους αντιμετωπίζω. Με τη λογική ότι δεν καθησυχάζουν. Πως δεν υπάρχει εύκολη συνταγή για την μόνιμη επιτυχία. Υπάρχει μόνο το να μην σταματήσεις ποτέ να ασχολείσαι. Το μεγάλο πάθος να μην εξαντληθεί, να μην φοβάσαι τους πειραματισμούς και τους νέους δρόμους.
Με τον Ηλία Καμπακάκη, τα βλέπεις όλα σε υπέρμετρο βαθμό, και νυχτερινά υπερήφανο σε κάνει. Και δεν έχεις αντιρρήσεις, δεν διαφωνείς. Έχεις τα παραδείγματα μπροστά σου. Γιατί, και στο Φωταέριο σκίζει, μαζί με Μαζωνάκη. Και οι Τρίτες του στο Casper στη Θεσσαλονίκη, έχουν γίνει θεσμός, έφτασαν τα 10 χρόνια (2014-2024).
Και δεν σταματάει εδώ. Είκοσι δύο χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεση, δίνει νέα πνοή και δυναμική στο τραγούδι «Πόσο μου Λείπει», που είχε τραγουδήσει το 2002 ο Σώτης Βολάνης, έχοντας μάλιστα υπογράψει μουσική και στίχους.
