Τσικνοπέμπτη χθες. Η Πέμπτη της τσίκνας, η μέρα του κρέατος. Έθιμο από τη ρωμαϊκή εποχή. Η μέρα και των πάρτυ. Των πολλών παρτυ, παντού και σε κάθε γωνία. Που ξεκίνησαν από το πρωί και κράτησαν ως το άλλο πρωί. Και έφεραν εις πέρας την αποστολή τους. Ο κόσμος ξέσκασε, τονώθηκε ψυχολογικά, ξέχασε για λίγο την παγκόσμια ταλαιπωρία κορόνα, που δεν μας έχει εγκαταλείψει οριστικά, να μην προτρέχετε…
Όχι, δεν έμεινε έξω κι απ’ αυτό το κόλπο, το μαγαζί του φαινομένου του απροσδιόριστου, του ΛΟΥ, στη Ρήγα Φεραίου, στην Πάτρα. Το “Ma Cocotte”. Με έναν dj οι άλλοι, δύο αυτό και ονόματα, από την Αθήνα (Χαλκούσης – Dimmy). Σε μετάφραση, έκανε επίδειξη δύναμης και ισχύος και η επιλογή αυτή, δικαιώθηκε. Ο κόσμος θύμιζε ποτάμι μεγάλο και ορμητικό, που σε φοβίζει, που θα μπορούσε να σε “καταπιεί”. Που φωνάζει, που τσιρίζει, που ουρλιάζει : “Δεν γυρίζει πίσω. Υπομονή μέχρι το καλοκαίρι στο W, εκεί να δείτε τι θα γίνει”.
Τι καλύτερη λοιπόν, αφορμή, για να κάτσω να παρακολουθήσω τα πρωτοσέλιδα στο facebook, του αφεντικού ΛΟΥ. Τι να δω; Έχει και πάλι μηνύματα. Από το πρώτο λεπτό του αγώνα, ένα παιχνίδι νεύρων, εκνευριστικό πολύ για τους αντιπάλους του. Ούτε για τους… τύπους δεν κατέβαζε μια την ταχύτητα. Περίεργο; Καθόλου. Επειδή ο άνθρωπος, όχι δεν είναι τρελός και εκτός πραγματικότητας. Που σημαίνει πως είναι πολύ ευαίσθητος, με καρδιά μικρού παιδιού. Αρκεί να μην διαισθανθεί την γυριστή, την κοροϊδία, τις κακές ερμηνείες, την κακή σκηνοθεσία. Γιατί τότε γίνεται φανατικός οπαδός του “δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Θα το πάμε μέχρι τέλους, τίποτα δεν θα ξεχάσω”
