ΤΗ ΝΎΧΤΑ και τα κέντρα θα τα υπερασπίζομαι πάντα με τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΩ ΓΝΩΡΊΖΩ…
Πως γλύτωσα τον φίλο μου Αδαμαντίδη, από άχρηστα …μπερδέμα!
Εκείνη την εποχή είχα μοντάρει το ΧΡΥΣΟ ΒΑΡΕΛΙ” του φίλου μου Σταύρου και της Νανάς Χάρμα. Μάλιστα ζούσε κι ο πατέρας της, ο αρχοντορεμπέτης ΤΟΛΗΣ ΧΑΡΜΑΣ και τον παρουσίαζα ξεχωριστά. Πρώτο όνομα είχα φυσικά τον σπουδαιο φωνητικά – και καλό παιδί – Θέμη Αδαμαντιδη, αλλά με μυαλό κουκούτσι από τότε..
Δίπλα στο ΧΡΥΣΟ ΒΑΡΕΛΙ υπήρχε ένα ξενοδοχείο. Γύρω στις δύο παρά δέκα έβγαινε ο Θέμης. Πήγαινε η ώρα δύο και μισή, οπότε η Νανά τρελαινόταν..
-Που είναι ρε Αντρεα ο Αδαμαντίδης ;
-Να ρίξω τα χαρτιά…
Έβγαινα έξω και πήγαινα στον ρεσεψιονίστα του δίπλα Ξενοδοχείου…
Πάρτον τηλέφωνο ρε Γιωργάκη… Τον έπαιρνε και μου έδινε το ακουστικό…
-Τι κάνεις ρε Θέμη
ΠΩ ΠΏ με πήρε ο ύπνος, πες στα κορίτσια να πουν δυο-τρία τραγούδια κι έρχομαι.. Και αυτό γινόταν κάθε δυό-τρεις μέρες..
Ένα βράδυ λοιπόν ένας ρουφιανο-τσόγλανος που είχαμε θυρωρό, και με είχε μπερδέψει μια ακόμη φορά, όμως ευτυχώς που επικράτησε η μανιάτικη λογική μας και τα βρήκα με τους φίλους μου που δούλευαν τότε για τον Βοσκόπουλο, ηρθε μέσα και μου λέει…
Σε ζητάνε δυο φίλοι σου…
Δεν μου λέει ποιοί, αλλά Βγαίνοντας έξω έπαιζε η ορχήστρα…
“Κάποτε στο Τεπελένι-εικοσάχρονα παιδια;…”
Ο Τζίμης … πιτσιρικάς αγριεμένος και κάπως έτσι κι’ ο Αλέκος… πιτσιρικάς, στις πρωτες τους φιλικές επαφες…
-Ρε Αντρέα είναι μέσα ο έτσι ;
Μου είπε ένα όνομα ενός “ μπάνικου “ κατασκευαστή πολυκατοικιών εκείνης της εποχής..
ΝΑΙ είπα.
Φώναξε τον…
Πήγα, του το είπα, αλλά δεν ήθελε να βγεί. Τον διαβεβαίωσα και βγήκαμε… Τον άρπαξαν και …καρότσι μέχρι τη γωνία.
0 Ρε πούστη όπου πηδάω εγώ, άλλος δεν χωράει,,,
Ειδα τι άστραφτε στο χέρι του Τζίμη και σάλεψα με τη μαλακία που έκανα. Τον έσπρωξα και μπήκα- άμυαλα – μπροστά του,,,
-Χτύπα εμένα ρε Τζίμη, έτσι κρατάς τον λόγο σου;
Όλα άλλαξαν στο αγριεμένο μάτι του. Με το άλλο του χέρι με έπιασε από τον σβέρκο και απομακρυνθήκαμε..
-Έκανα λάθος ρε Αντρέα, συγνώμη…
Γύρισε στον Αλέκο…
-Διώξτον ρε τον πούστη θα τον ξαναβρούμε…
Και τελείωσε εκεί. Γι’ αυτό επιμένω, – αυτά τα άτομα ότι έκαναν,- ήταν από τον λάθος εγωϊσμό τους και το ηλίθιο φιλότιμο τους. Έτσι έχασαν τα νιάτα και τη ζωή τους…,,
ΑΛΛΑ η πλάκα με τον Αδαμαντίδη που τα είχε προκαλέσει όλα, τώρα άρχιζε…
Έφυγα από το μαγαζί στις τρεις και μισή και στις τέσσερις χτύπησε το τηλέφωνο…
-Αντρέα κοιμάσαι ;
-Οχι ρε θέμη χορευω το τελευταίο τσα-τσα…
-Ελα στο ξενοδοχείο σε θέλω…
Και πήγα, έμενα τότε στη Νέα Σμύρνη… Μπήκε βιαστικός μέσα στο αμάξι..
-“ Πάμε από εδώ αριστερά…”
Δεν τον αγρίεψα, ψαχνόμουνα… “
Από εδώ στρίψε, ίσια τώρα, σταμάτα εδώ, μη σβήσεις τη μηχανη, σβήσε τα φώτα, έχεις μια οδοντογλυφίδα ;
-Τί νάχω ;
Kατέβηκε, έψαξε κάτω στο δρόμο, κάτι βρήκε, πήγε σε μια πορτα, χτύπησε ένα κουδούνι και το στρίμωξε να χτυπάει συνέχεια με ενα ξυλάκι. Ηρθε τρέχοντας, μπηκε μέσα….
Φύγε, φύγε γρήγορα..
Τα είχα καταλάβει όλα. Ηξερα ποια τρελογκόμενα ανακατωσιάρα έμενε εκεί μέσα και θα την πλήρωνε ο φουκαράς ο επιχειρηματίας που είχα βγάλει έξω, ενώ τη ζημιά την είχε κάνει ο Θεμης που μπήκε ανάμεσα τους.,
Δεν ηξερα πως να του τη πώ..
Αν του έλεγα για Τζίμη και Αλέκο, θα μου εξαφανιζόταν και από το Βαρέλι…
Ευτυχώς το έπιασα γρήγορα… Έκανα τον φαρμακωμένο..
-Που την ξέρεις τη ΔΙΚΙΑ μου ρε Θέμη, της χτυπας το κουδούνι, και με παίρνεις και μαζί για να μου κάνεις πλάκα..
Ηταν σα να τον χτύπησε … κεραυνός . Θα πάθαινε εγκεφαλικό… Τον λυπήθηκα…
-ΡΕ Αντρέα χίλια συγνώμη, δεν ήξερα τίποτα. Αυτή μου την βγήκε.. Δικιά σου είναι …κλπ κλπ…
-Εξαφανίζομαι Αντρέα με συγχωρείς ρε φίλε..
Τον λυπήθηκα, και ευτυχώς με αυτό το παραμύθι τα μπάλωσα όλα κι έτσι απομακρύνθηκε, οπότε ο Τζίμης σταμάτησε να τσαμπουκαλεύεται άλλα μπερδέματα της δικιάς του.
Ετσι συνεχίσαμε την παρέα μας πολλά βραδυα, ο Τζίμης, ο Αλέκος, ο Θοδωρος καλιμώρος. και οι μέχρι σήμερα καλοί μου φίλοι ο Πέτρος Γεωργόπουλος , ο Κώστας Τσαγκράκος και άλλοι να καθόμαστε και να τα πίνουμε…
Μόνο τον Αδαμαντίδη δεν άφηνα να ζυγώνει μη πεί καμιά πατάτα και γίνει χαμός .
Το έγραψε ο Αντρέας Κουβελογιάννης στο facebook
