Η εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ -και η σχεδόν βέβαιη διάσπασή του- ήταν αναμενόμενη, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως πολιτική του στρατηγική την πολιτική των ταυτοτήτων (identity politics).
Η πολιτική των ταυτοτήτων ήταν η πολιτική που επέλεξαν οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, για να νικήσει η Χίλαρι Κλίντον τον Ντόναλντ Τραμπ. Βέβαια, αυτή η πολιτική ηττήθηκε και ο Τραμπ έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα στο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η αποτυχημένη πολιτική των ταυτοτήτων η σημαία του κόμματος -αφού η ελληνική κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία των ΗΠΑ και είναι πολύ πιο ομοιογενής-, αλλά αυτός έβαλε και την ταφόπλακα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Αριστερά πάντα ένωνε τους ανθρώπους και δεν τους ξεχώριζε με βάση το φύλο, την θρησκεία, το χρώμα, την σεξουαλικότητα ή οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα, οπότε η πολιτική των ταυτοτήτων δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά αλλά και με τίποτε το προοδευτικό, αλλά έχει μεγάλη σχέση με τον Μεσαίωνα.
Η Αριστερά δεν θέλει ανισότητες και θέλει ίσα δικαιώματα για όλους. Για όλους.
Για να αναφέρω ένα παράδειγμα, όταν γίνεται ένα αδίκημα ή ένα έγκλημα, δεν πρέπει να έχει καμία σημασία το φύλο, η θρησκεία, το χρώμα ή η σεξoυαλικότητα του δράστη ή του θύματος. Σημασία έχει η εφαρμογή του νόμου. Την εφαρμογή του νόμου πρέπει να απαιτούν οι πολίτες. Οι νόμοι ισχύουν για όλους. Όπως και τα δικαιώματα. Όπως και οι υποχρεώσεις.
Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να θεωρείς πως είσαι ένα αριστερό κόμμα και από τη μια να χωρίζεις διαρκώς τους ανθρώπους ανάλογα με το φύλο, την θρησκεία κλπ -χωρίς, όμως να αναφέρεσαι ποτέ σε πλούσιους και φτωχούς- και από την άλλη να απορείς γιατί οι άνθρωποι που εσύ χωρίζεις διαρκώς δεν …ενώνονται. Πρέπει να είσαι ηλίθιος αν περιμένεις να ενωθούν αυτοί που εσύ χωρίζεις διαρκώς. Να χωρίζεις διαρκώς τους ανθρώπους και μετά να μιλάς για …λαό ενωμένο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πολιτική των ταυτοτήτων έφερε την τεράστια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και οδηγεί στην διάσπασή του και την εξαφάνισή του.
Η πολιτική των ταυτοτήτων έφερε και την εκλογή στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη -ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία-, ο οποίος έχει καταφέρει να απορούν μαζί του ακόμα και αυτοί που τον ψήφισαν, χωρίς να μπουν καν στον κόπο να μάθουν ποιος είναι.
Μια και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν την πολιτική των ταυτοτήτων ως στρατηγική του κόμματός τους και επιμένουν σε αυτήν -αφού, βέβαια, πρώτα ψήφισαν, ως κυβέρνηση, τα Μνημόνια και ανέτρεψαν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος-, καλό θα ήταν να πάνε την πολιτική των ταυτοτήτων ως το τέλος.
Με την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργηθεί ένα κόμμα για τις γυναίκες, ένα κόμμα για τους ομοφυλόφιλους άνδρες, ένα κόμμα για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, ένα κόμμα για τους αμφιφυλόφιλους άνδρες, ένα κόμμα για τις αμφιφυλόφιλες γυναίκες, ένα κόμμα για τα τρανς άτομα, ένα κόμμα για τα Q+ άτομα, ένα κόμμα για τους μετανάστες, ένα κόμμα για τους πρόσφυγες, ένα κόμμα για τους Ρομά, ένα κόμμα για τους ζωόφιλους, ένα κόμμα για τους βίγκαν και ένα κόμμα για κάθε “ταυτότητα” που υπάρχει (σ.σ. Στην Ελλάδα υπάρχουν δέκα εκατομμύρια ταυτότητες, γιατί κάθε Έλληνας νομίζει πως είναι μοναδικός).
Και μετά, όλα αυτά τα κόμματα, ας κάνουν ένα Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Μ@λακίας που τ@ δέρνει.
(Το αξιοπερίεργο είναι πως, μετά από την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και με το ποσοστό του κόμματος να πέφτει και μετά την αλλαγή προέδρου, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να επιμένουν στην πολιτική των ταυτοτήτων και μας ενημερώνουν πως αγωνίζονται για τα “δικαιώματα”. Αυτά συμβαίνουν, όταν, αντί για τον ψυχίατρο, βρίσκεσαι στη Βουλή.)
