Χαρακτηρίζω γελοίο το φαινόμενο. Άνευ δικαιολογίας. Και επιμένω ότι είναι τουλάχιστον ασόβαρο να τρελαίνεται κανείς, επειδή η ομάδα του έχασε, και αυτός περίμενε πως θα κερδίσει. Στην πραγματικότητα, η τρέλα δεν είναι όλη του οπαδού, αλλά των πρωτοσέλιδων. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών κρατάει τα μπόσικα, δεν είναι του α χα χούχα και του τραλαλά.
Ισοπαλία (0-0) την Τετάρτη με τα Χανιά και σήμερα έχασε με 1-0, πάλι στην Κρήτη, πάλι από τον Εργοτέλη, η Παναχαϊκή. Και βγήκαν όλοι να γκρινιάξουν. Αλλά γιατί να γκρινιάξουν; Καμία έκπληξη! Αυτό μπορούσε, αυτό πήρε! Τόσο δύσκολο να το κατανοήσουν; Επειδή πρέπει να τα λέμε όλα, δεν έπαιξε άσχημα, όμως, δεν είναι αυτό που μετράει, όχι δεν είναι παρηγοριά. Ότι με λίγη τύχη θα έπαιρνε την ισοπαλία. Ότι το αποτέλεσμα την αδικεί. Ότι το φινάλε του έργου θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά, αν ο Αντώνης Μπουρσέλης, δεν είχε δει το προηγούμενο βράδυ, λογικά σε κάποιο όνειρο, να “ντυθεί” Ζιντάν. Στη μπάλα, η ουσία μετράει και αυτή δεν χτίζεται με τα αν. Όταν θες να δείξεις ότι τα κότσια σου είναι για μεγάλα πράγματα, όπως το έγραψε το tsipasblog.gr, αντάξια πορείας πρωταθλητή και κατακτητή ανόδου, παίζεις μόνο για να κερδίσεις. Όχι παίζεις όσο το δυνατόν καλά και ότι βγει.
Το γόητρο της Παναχαϊκής πληγώθηκε στην Κρήτη. Γιατί έδειξε ότι η στόφα της, ναι, είναι ομάδας καλής, αλλά όχι ακόμα μεγάλης, που θα διεκδικήσει σταθερά την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια.
