Ξεκάθαρα τα πράγματα. Παίρνει τις 63 στροφές από δεξιά προς τ’ αριστερά η μπίλια πάνω στο δίσκο που περιστρέφεται κι αυτός, αλλά από αριστερά προς τα δεξιά, και μετά από δευτερόλεπτα καταλήγει στο Νο 26. Ποιος το αποφάσισε; Ο κανένας. Ούτε ο τζογαδόρος, ούτε ο κρουπιέρης. Ούτε και η μπίλια. Κέρδισες γιατί έχεις μάρκα, μάρκες στο 26. Δεν είσαι τυχερός. Ούτε είναι άτυχος αυτός που δεν ποντάρισε στο 26. Τι είσαι; Τίποτα δεν είσαι. Αν πεις κέρδισα, το έπιασα, είσαι καταδικασμένος. Το ίδιο αν πεις πουτάνα μπίλια, δεν με ήθελε.
Ξανά η μπίλια στριφογυρίζει. Τι παίζεις; Το 26, βέβαια! Πάλι; Δεν κυνηγάς άλλο νούμερο. Αφού στην προηγούμενη μπιλιά έκατσε το 26, αυτό έχει τις περισσότερες πιθανότητες να ξανάρθει. Τι να παίξεις; Δεν θα κυνηγάς στην… τύχη άλλο νούμερο. Και επειδή είσαι ο απόλυτος ανύπαρκτος, ο έχων την απόλυτη αδυναμία να επηρεάσεις την… απόφαση της μπίλιας, και επειδή από κάπου θες να πιαστείς για τη …σωστή πρόβλεψη, ακολουθείς το λούκι. Ήρθε 26, τα ακουμπάς στο 26.
Κι αν κάνεις παιχνίδι, δεν παίζεις μονάχα ένα νούμερο, τότε βάζεις μάρκες και στο 28. 29, 31, 33 και 35. Τα μαύρα μεγάλα, αφού ήρθε 26. Ή βουαζέν του ζερό, δηλαδή τα νούμερα σε τόξο δεξιά και αριστερά του 26 στον τροχό. Ή την μεγάλη δωδεκάδα, αν είσαι της απλής τύχης. Ή τα μαύρα, ή τα ζυγά, ή τη μεσαία κολώνα. Γιατί το 26 είναι μαύρο, ζυγό, μεσαία κολώνα, βουαζέν.
Το λούκι. Παίζεις για να ξέρεις γιατί χάνεις, γιατί κερδίζεις. Ήρθε 26, όχι μόνο δεν αποσύρεις τις μάρκες σου, αλλά φορτώνεις κι άλλες στο ίδιο νούμερο. Είπαμε. Δεν είπαμε; Παίρνεις από πίσω τη μπιλιά. Δεν κυνηγάς το χάος στο σύμπαν. Μια μαύρη τρύπα του διαστήματος, άσε τη δουλειά στη ΝΑΣΑ.
Πριν τη κυκλοφορία του νέου του τραγουδιού, με τίτλο “Τρέμω”, έγραψα ξεκάθαρα ότι ο Λιβάνης δεν είναι αυτός που ήταν, όταν μπήκε στη δουλειά. Μια στη φέξη και μια στη χάση θα πάρει, κι αν… , έναν τίτλο. Πάνε αυτά, τελειώσανε, ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο καταραμένο παρελθόν. Το σήμερα μιλάει με τις επιτυχίες του τραγουδιστή και δείχνει υγεία, επιθυμία και αποφασιστικότητα… να επιβεβαιώσει την άποψη ότι έχει αλλάξει επίπεδο. Ότι πλέον μπορεί να κατακτήσει τους πρώτους του τίτλους. Γιατί; Αν ρωτάς γιατί, τότε τζάμπα έγραψα, τζάμπα διαβάζεις. Γιατί ακολουθώ το λούκι. Γιατί ο Λιβάνης έχει ρέντα. Γιατί με Γιγουρτάκη-Βασιλειάδη, Μούτσο-Παπαγιαννόπουλο-Βαρδαλο να τον “σπρώχνουν”, ο Λιβανης έχει αποκτήσει αέρα πρωτοκλασάτου. Καμία σχέση το πριν και το τώρα. Τι, δηλαδή, θα αγνοήσω το λούκι; Στα τυφλά παίζω το 26.
Άσε να λένε ότι λένε. Ότι η Λιβάνης στάθηκε τυχερός. Αυτά είναι για πέταμα. Δεν ασχολείσαι. Ο Λιβάνης έχει πάρει φόρα κι εσύ από κοντά. Το λούκι, που λέμε. Και στις επερχόμενες χειμερινές του εμφανίσεις με τον Θοδωρή Φέρρη στο Romeo Club; Συνεχίζεται το λούκι, τελειώνει το λούκι. Όχι, το λούκι δεν τελειώνει. Αφού στο ξαναπεία. Απολαμβάνει της στήριξης των παραπάνω «πρωτοκλασσάτων νταραβεριτζήδων». Αν δεν είχε αυτούς, εκεί θα ήταν χαμένος ο τζογαδόρος. Ποιο γαμημένο λούκι να ακολουθήσει. Το 26 είναι βουαζέν, το 27 είναι τιέρ, το 29 είναι ορφανό. Λούκι, αλλά ποιο λούκι να προτιμήσει ο τζογαδόρος που είναι αιχμάλωτος στο λούκι του παιχνιδιού;
Διαβάστε ακόμα:
