Είναι η χρονιά του Άγιαξ. Της ολλανδικής ομαδάρας που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έδωσε την απάντηση στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, το τεχνικό, το αρτίστικό, το κατ’ εξοχην μπαλαδόρικο. Τότε, η παγκόσμια πρόταση των ιπτάμενων Ολλανδών, με Κρόυφ πρώτο χορευτή στο μπαλέτο του Άγιαξ, ήταν ποδόσφαιρο ολοκληρωτικό, που στηριζόταν μεν στην ταχύτητα και τη δυνάμη, αλλά δεν είχε σχέση με το μονόχνωτο παιχνίδι της αγγλικής σχολής. Μονότονο και δογματικό το αγωνιστικό στυλ των αγγλικών ομάδων εύκολα αντιμετωπίζοταν, όχι και ο Άγιαξ που έπαιζε στο γήπεδο κι όταν δεν κρατούσαν τη μπάλα οι παίκτες τους.
Πήρε τρία κύπελλα Ευρώπης ο φοβερός, ο ακτύπητος Άγιαξ, το 1971 (στον τελικό με τον Παναθηναίκό), το 1972, το 1973 και στη συνέχεια συνειδητά αποχώρησε από την αφρόκρεμα της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.
Βλέποντας, που λέτε, χθες τον «διαστημικό» Άγιαξ, να κατατροπώνει την Γιουβέντους (2-1) και να κάνει όνειρα για τη μεγάλη «κούπα», ασυνείδητα, ο νους μου πήγε στον Γιώργο Λιβάνη. Δηλαδή; Όπως ο Άγιαξ, έτσι και αυτός, ο Λιβάνης, ο ταλαντούχος τραγουδιστής, είναι σε καλό φεγγάρι. Είναι η χρονιά του αναμφισβήτητα. Ξεκίνησε τη σεζόν από τη Πάτρα, μετά γνώρισε τον Γιώργο Ποζίδη, ο οποίος του άνοιξε τη πόρτα του Μπερτάκη (Fantasia). Του πιο ισχυρού του κόσμου της νύχτας. Ο τελευταίος, σε συνεννόηση με τον Βουτυράκο, τον έκαναν πρώτη φίρμα στο Tokyo. Στο μαγαζί του δεύτερου στο Γκάζι.
Διαβάστε επίσης : «Δικαίωση» Βουτυράκου…, Ζει μέρες Caramela!
Το έργο είναι μπίζνες και οι άνθρωποι που «τρέχουν» τον Λιβάνη εκτίμησαν πως δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστούν οικονομικά τα περισσότερα εμπορικά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας. Έτσι, μετά το Φαντασία, που συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Αργυρό, επέλεξαν άλλο ρόλο στην ..νυχτερινή αγορά. Να ..στρώσει στο στέκι του Βουτυράκου, μέχρι ο Μπερτάκης να ανάψει το πράσινο φως των υψηλών επενδύσεων, να ξοδευτούν τα πολλά λεφτά.
Ακόμα και να μην ξαναγίνει αποδέκτης τόσων πολλών γαρυφάλλων, όπως πριν δύο βδομάδες, στην πρεμιέρα του, δεν προβλέπεται να ντουμπλάρει την επιτυχία του το 2020. Είπαμε. Λιβάνης είναι, όχι Ρέμος και Αργυρός, Βέρτης και Οικονομόπουλος, των οποίων το πουγκί σηκώνει κυκλοφορίες τραγουδιών αξίας, που σημαίνει είναι δυνατή και η απόσβεση των κεφαλαίων και η κυριαρχία για κάποιο διάστημα στον χάρτη της αθηναϊκής νύχτας.
Τον αντίστοιχο Λιβάνη να παίρνει κεφάλια και των περισσότερο πλούσιων Ελλήνων τραγουδιστών θα τον ξαναδούμε μετά από χρόνια, όταν πάλι θα τύχει να βρεθεί κάποιος, με ταλέντο, ώριμος, καρπερός και μικρής ηλικίας.
