Αυτόν τον χειμώνα, η νυχτερινή Πάτρα. Αυτή των μπουζουκιών, πιο συγκεκριμένα. Όλοι το λένε και έτσι είναι, έχει αναστηθεί, δεν είναι πια στον κόσμο των νεκρών, που βρισκόταν μόνιμα τα τελευταία πολλά χρόνια και με τίποτα δεν το κούναγε. Αναστήθηκε ναι, όπως ο Λάζαρος, όταν ο Ιησούς του φώναξε με δυνατή φωνή: «Έλα έξω». Ναι, ακριβώς, με αυτόν μοιάζει. Και κερδισμένος θα είναι ο κόσμος, θα έχει πια επιλογές να δει, να χαλάσει, όχι να τον χαλάσουν. Δεν θα φεύγει στα μαγαζιά της Αθήνας, με την πρώτη ευκαιρία.. Και ασφαλώς, αυτό θέλαμε να συμβεί. Που μακάρι να κρατήσει, που μακάρι να γινόταν νωρίτερα, αλλά καλύτερα που έγινε έστω τώρα, παρά να μην γινόταν ποτέ. Η σωστή προσέγγιση σε αυτό το φαινόμενο, της αναστημένης πατρινής νύκτας, που παντού το σχολιάζουν, είναι γιατί οι επιχειρηματικοί, νυχτερινοί παράγοντες, έβαλαν αρκετά βαθιά, το χέρι στη τσέπη. Και αν κάποιος το ψάξει το πράμα ακόμη βαθύτερα, τότε θα δει το ποιος έκανε την αρχή. Και ανάγκασε, με την έννοια την θετική, να πάμε παραπέρα, να ακολουθήσουν και οι άλλοι. Αφού θέλετε να τα λέμε όπως έχουν, ο Παναγιώτης Λου. Οφείλεις να το παραδεχτείς, ακόμη και αν δεν τον γουστάρεις. Ακόμα και αν δεν σου κάνει.
