Το έχω γράφει πάρα πολλές φορές. Από τότε που εκείνος ο covid, έκανε τα πρώτα του βήματα και στα θύματα του ήταν και η νύχτα. Το μεγαλύτερο, όπως αποδείχθηκε στη πορεία. Ότι το Tokyo Theater, στην Ιερά Οδό και ιδιοκτησίας των αδερφών Βουτυράκου, κατέφυγαν στην επιλογή, να μην χαθούν, αλλά να ξαναγεννηθούν. Στην κυριολεξία σημαίνει αυτό, που σημαίνει εργασίες ανανέωσης ολικού τύπου και βαθμού. Πολλών μέτρων κάτω. Που με τη σειρά του, αυτό σημαίνει αγωνία και έντονο ενδιαφέρον, να το επισκεφθούν, να το θαυμάσουν, να το διαδώσουν στo social social media. Να το χαρούν με την ψυχή τους, ρε αδερφέ. Όρθιοι, με το κινητό στο χέρι, χαμογελαστοί, χωρίς αποστάσεις, όπως γουστάρει ο καθένας, όπως πριν. Αλλά με βάση τους περιορισμούς, τους μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο καθίσταται αδύνατο. Αυτό θα αλλάξει, πάλι καλά. Και το αδύνατο θα γίνει δυνατό, με τα νέα μέτρα, που τα λες και ευτυχία.
Στην αμέσως επόμενη σκέψη λες, είναι κρίμα από το θεό, να έχουν φτιάξει μαγαζάρα και η αρχή του ταξιδιού της, να γίνει στα βουβά, σιωπηλά, ήσυχα, ήρεμα. Με την ψυχή στο στόμα. Ε, όχι, αυτό δεν θα είναι Tokyo. Οπότε, γεννήθηκε η σκέψη εκ της διευθύνσεως του-και είναι πολύ σωστή- να μεταφέρουν την πρεμιέρα τους, μια βδομάδα πιο μετά. Αντί για τις 8, στις 15, ημέρα Παρασκευή, με την βασίλισσα Λένα Ζευγαρά, πάντα και σταθερά στο θρόνο της.
