Οι ιδεολογικοί χωροφύλακες, που περιφέρονται σε κάθε χωροχρονικό επίπεδο, έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο: να δημιουργούν ενοχές και τύψεις.
Από τους πολιτικούς άρχοντες αυτής της χώρας που σηκώνουν το δάχτυλο και κατηγορούν τους ανθρώπους για τις καθημερινές συνήθειές τους που -δήθεν – βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Υπουργούς που επιρρίπτουν ευθύνες σε όλους και κατηγορούν όσους διαφωνούν μαζί τους ως προδότες του έθνους. Δημοσιογράφους που δικάζουν και σέρνουν στην γελοιοποίηση οποιονδήποτε θέλουν χωρίς κανέναν δισταγμό.
Τους θρησκευτικούς άρχοντες -που με πρόφαση ότι δίνουν την πρόσβαση στη μεταθανάτια ζωή- ορίζουν αμαρτίες και πετούν κατάρες εναντίων των ανθρώπων. Ακόμη, ακόμη, και οι διάφοροι επαναστάτες που κατηγορούν τους φτωχούς ανθρώπους ότι δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.
Κοινό σημείο όλων των παραπάνω: το σηκωμένο δάχτυλο που είναι εκεί για να βάζει συνεχώς όρια.
Άνθρωποι που συνειδητά δεν έχουν οικογένεια, σηκώνουν το δάχτυλο σε όσους έχουν ή θέλουν να κάνουν οικογένεια.
Άνθρωποι που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους, ανακηρύσσουν τεμπέληδες τους νέους που δεν πάνε σερβιτόροι στα νησιά ή εργάτες γης στα χωράφια.
Άνθρωποι-παπαγαλάκια των ντόπιων μαφιόζων ολιγαρχών, κατακεραυνώνουν όποιον δεν συμφωνεί με τα κυβερνητικά μέτρα και ταυτόχρονα σκίζουν τα ιμάτια τους περί ελευθερίας του λόγου και δημοκρατικών διαδικασιών.
Σηκωμενοδαχτυλάκηδες, πολέμαρχοι της διαφορετικότητας και επαγγελματίες βασανιστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και να φανταστείς πόσοι ακόμα σηκωμενοδαχτυλάκηδες ξημεροβραδιάζονται στα κοινωνικά δίκτυα, λες και νομίζουν ότι αυτή η δημοσιότητα τους προσφέρει την αιωνιότητα. Ναι, η αιωνιότητα της εποχής μας: οι άνθρωποι να υπάρχουν ως φωτογραφίες και βίντεο σε έναν σκληρό δίσκο στον οποίο έχει πρόσβαση ο οποιοσδήποτε από κάθε γωνιά του κόσμου.
Από τις λασπώδεις όχθες του Σπρέε – που δεν σηκώνουν το δάχτυλο και αφήνουν κάποιους να ονειρεύονται – κάπου ανάμεσα στο Δυτικό και Ανατολικό Βερολίνο,
Με αγάπη,
Ανδρέας
ΥΓ1 Η θάλασσα ΔΕΝ μου έχει σηκώσει ποτέ το δάχτυλο, Πιτσιρίκο. Στην αγκαλιά της μπορώ να ονειρεύομαι και να γαληνεύω.
ΥΓ2 Πρέπει να γράψουμε ξανά το παρελθόν με το μέλλον. Οι εκσκαφές πια γίνονται με μεγάλα μηχανήματα ή με drones, ενώ όλα τα μεγάλα μηχανήματα γυρνάνε με απομακρυσμένη πρόσβαση στα οποία μπορούμε να ελέγχουμε κάθε συνδεδεμένη βίδα. Γιατί να επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, συνθήματα που δεν ισχύουν; Να τα αλλάξουμε, π.χ.: “ χωρίς εσένα, τα γρανάζια γυρνάνε κανονικά. Εργάτη μπορείς χωρίς μηχάνημα”.
ΥΓ3 Ο στίχος “είμαι το νούμερο 8, με ξέρουν όλοι με αυτό… και εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι το, ποιο είναι το όνομά μου”, αποτέλεσε συναισθηματική αποκορύφωση για τους εργάτες της φάμπρικας μιας άλλης εποχής. Ερχόμαστε στο τώρα, που πολλοί συνάνθρωποι μας κάνουν τα πάντα για να γίνουν viral, να γίνουν influencers και γενικά να κάνουν οτιδήποτε που θα τους δώσει δημοσιότητα. Μήπως, λέω μήπως, στη σημερινή εποχή, ο συγκεκριμένος στίχος να εκφράζει θετικά κάποιον που πολεμάει να μείνει μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου; “είμαι ο Πιτσιρίκος εγώ, με ξέρουν όλοι με αυτό…..και εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι το, ποιο είναι το όνομά μου”.
Απο: pitsirikos.net
