«Μοίρα». «Παιχνίδια της μοίρας». «Ήταν μοιραίο». «Τι μου επιφυλάσσει άραγε η μοίρα;». Υπάρχει άραγε κάποιος άνθρωπος στο κόσμο, που δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με τις παραπάνω φράσεις; Τι είναι τελικά η μοίρα; Ένα παιχνίδι που δεν προκαθορίζεις; Η μήπως μια λέξη που αποτυπώνεται απλώς στο μυαλό, υιοθετείται από αυτό και σε «βάζει» να χαράξεις, μια συγκεκριμένη πορεία ; Αντέχεις άραγε να σε «σύρει» η μοίρα; Αντέχεις να διαχειριστείς τις μεγάλες αποφάσεις, που σου υπόσχεται στα ξαφνικά ;
Αυτό είναι το στόρυ. Η ιδέα της ιστορίας. Από μόνη της είναι μια σχολή. Μια κατηγορία. Της οποίας ο σεναριογράφος, δεν είναι της γνωστής σειράς, tsipasblog.gr, δηλαδή. Ε, τότε ποιος ; Μια που αν η ανάγνωση και η σύνθεση, η ανάπτυξη στην σκέψη, χωρίς διόδια και σύνορα, ήταν ολυμπιακό άθλημα, θα ήταν ο παικταράς. Θα έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο, τέτοια σκέψη διαθέτει.
Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Το ‘χει το ταλέντο το κορίτσι. Είναι και που από πιτσιρίκα, το ΄ριξε στη πολύ μελέτη, τίποτα από μόνο του δεν εξελίσσεται. Είναι να το θες κάτι. Να σε εμπνέει.. Ό,τι έχει πραγματικά ανάγκη ο άνθρωπος, δεν το… αγοράζει, στο μυαλό του θα το βρει. Με την προϋπόθεση ότι θα το φροντίσει, θα το μεγαλώσει.
Ας μείνουμε στο “οπαδός” του tsipas blog. Αρκεί αυτό! Χθες που μιλούσα μαζί της. Το γέννησε στο μυαλό μου, το φόρτωσε με το έργο να συνθέσω τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ, με άλλες στιγμές και συγκρούσεις. Αλλά και παράνομα μπλεξίματα. Μέσα στο ταμείο Μοίρα είναι όλα.
Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα αρθεί, γιατί θα αρθεί, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το δρόμο.. Δεν υπάρχουν στοιχεία για το δρομολόγιο που θα ακολουθήσει. Επίσης, είναι άγνωστο αυτό που θα φέρει, το πακέτο που θα σου αφήσει στην πόρτα. Και όταν το ανοίξεις, γνωρίζουμε ότι το κόσμο σου, σίγουρα, θα τον αλλάξει. Είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω, μπρος ή πίσω, θετικά ή αρνητικά, καλά ή κακά. Πολύ ή λίγο. Μαύρο ή άσπρο. Ά η Ω. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν. Η Μοίρα η Μέγα. Κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί, δύσκολα να τα βάλεις μαζί της, μην το τολμήσεις, θα πέσεις στο “κενό”. Ακόμα και αυτοί, που θεωρούνται οι μεγάλοι, οι σημαντικοί, οι στρατηλάτες, οι παντοκράτορες, οι καρλομάγνοι, οι ήρωες, οι ημίθεοι, οι ισόθεοι, οι Θεοί. Οι ιδεολόγοι. Οι προπολεμικοί Έλληνες κομουνιστές. Οι Δεξιοί. Ο Αριστεροί. Κανένας και Ποτέ. Δεν μπόρεσε να την νικήσει, όλοι εξελίχθηκαν σε εύκολη λεία. Έτσι ακριβώς είναι.
Κάποια πράγματα, Απίστευτα. Αξιοθαύμαστα, Απίθανα. Αξίζει να χαρακτηριστούν πως είναι από το παιχνίδι της μοίρας. Αλήθεια, ποια είναι η συνταγή της σωστής μοίρας; Δεν υπάρχει, δεν προγραμματίζεται, δεν την γνωρίζεις. Περιττό να αναφερθεί, ότι φέρνει και καλά πράγματα. Όπως ο έρωτας. Να μη ξεχνιόμαστε. Μια φορά κι ένα καιρό…, ξεκινώ έτσι, αλλά βιάζομαι να γράψω πως η ιστορία δεν είναι παραμύθι, ακόμα και για μεγάλα παιδιά. Μία φορά κι ένα καιρό, λοιπόν,… και πολύ πρόσφατα συνέβη σε κάποιον, από αυτούς από τους περπατημένους. Την είδε και θαμπώθηκε μια φορά. Και άρχισε να συνομιλεί μαζί της, και θαμπώθηκε 10 φορές. Και όχι δεν είναι καλλιτέχνης, δεν έχει ψυχή καλλιτεχνική, που για την ανάγκη της τέχνης του, για να συνεχίσει να δημιουργεί, πρέπει να… αγαπήσει. Πώς αλλιώς. Καθόλου τέτοιος. Ο συγκεκριμένος δεν το επιδίωξε συνειδητά. Ποτέ δεν το επιδίωξε, καθόλου δεν το επιδίωξε. Ήρθε μόνο του.
Η Μοίρα, είπαμε! Πως να ξέρεις!
Υ.Γ:-Στη φώτο, η Ναύπακτος, η γόησσα της Δυτικής Ελλάδας.
