Τι να πει για τον Ποζίδη. Τι να πρωτοπεί. Απλά του είναι αξέχαστος. Και πως να μην του είναι, όταν έχει ανάγκη την παρέα του. Να ξανακούσει τις κουβέντες του. Πέθανε το 2019, στις 1 Αυγούστου και οι εικόνες που έχουν καταγραφεί στη μνήμη του, όποτε ξανάρχονται στη θύμηση, είναι πιο έντονες. Λες και ο χρόνος ζωντανεύει αλήθειες που χρειάζονται την ωρίμανση τους.
Το ‘χει σίγουρο ο σχεδόν αληθινός ανιψιός του, Νίκος Ψυχίδης. Παρότι ηγετική φυσιογνωμία της νύχτας και του αθλητισμού, ένας φιλόσοφος αναγνωρισμένος και αξιοσέβαστος θα καθόταν για ώρες μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη να συζητήσει. Και η κουβέντα θα ήταν ιεροτελεστική. “Δάσκαλος” ο ένας και μοναδικός “γίγαντας” της Θεσσαλονίκης, λάτρης αληθινός της τέχνης του διαλόγου. Τον αναθυμάμαι με τον Ψυχίδη, πότε σε ταβέρνα, πότε στο σαλόνι της οικίας του, στο αυτοκίνητο, στα μπουζούκια, βέβαια. Πάντα κοντά στον κόσμο, να χαιρετάει ακόμα και αυτόν που δεν τον χαιρετούσε, κάτι που τον έκανε αγαπητό. Ήταν κοντά σε όλους. Ήταν ο άνθρωπος τους, ο αδερφός τους. Ένας απλός γνήσιος Πόντιος του καιρού του.
Ακόμη και ένας πολυβραβευμένος φιλόσοφος θα ικανοποιούνταν με την επικοινωνία μαζί του.
Τα μπουζούκια. Η μεγαλύτερη αδυναμία του Ποζίδη. Στα οποία δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά, και η γνώση και η πληροφόρηση του για αυτά ήταν επίπεδο ενός διαπρεπούς ειδικού και επιστήμονα. Κατοχή γνώσης εξηγήσιμη, γιατί δεν προερχόταν από ακαδημαϊκή πληροφόρηση, αλλά από εμπειρίες. Το αφήνουμε αυτό, είναι κεφάλαιο ξεχωριστό.
Κάτι άλλο. Ο Ψυχίδης δεν γράφει στο facebook για τον Ποζίδη για να γράφει. Όχι. Γράφει για να μην γράφει. Είναι φανερό ότι αποφεύγει να πλησιάσει κάποια πραγματάκια, όλα όσα γνωρίζει, όλα όσα έζησε δίπλα του. Όσα χάριζαν την έμπνευσή και την φαντασία στον μέντορα του, τον “θείο” Ποζίδη. Αυτά τα κρατάει για πάρτυ του. Και πολύ καλά κάνει.
