Την περασμένη άνοιξη, συναντήθηκα στο Θησείο με τον Κώστα, έναν συμμαθητή μου από την Α΄ Δημοτικού. Ήμασταν συμμαθητές μέχρι το τέλος του Λυκείου και κάναμε πολλή παρέα.
Η πρώτη κουβέντα που μου είπε είναι αυτή που λένε όλοι οι άνθρωποι, όταν συναντούν κάποιον που ξέρουν από έξι χρονών:
“Μεγαλώσαμε”
Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, του είπα “Ναι, Κώστα, μεγαλώσαμε αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο στη χώρα που γεννηθήκαμε και ζούμε (σ.σ. η τραγωδία στα Τέμπη ήταν πολύ πρόσφατη και στα Τέμπη σκοτώθηκαν πολλά 20χρονα παιδιά), και, επίσης, δεν γίναμε φασίστες, σε μια χώρα που από το σχολείο ακόμα σε εκπαιδεύει να γίνεις φασίστας”.
“Κώστα, καταφέραμε και να μεγαλώσουμε και να μην γίνουμε φασίστες. Εγώ μας βρίσκω πάρα πολύ πετυχημένους”.
Ο Κώστας συμφώνησε και μου είπε πως δεν το είχε σκεφτεί ποτέ έτσι.
Να τα σκεφτόμαστε όλα και να βλέπουμε και αυτά που έχουμε καταφέρει. Όχι μόνο αυτά που δεν έχουμε καταφέρει.
Καλή χρονιά!
(Στον Κώστα. Και σε όσους κατάφεραν να μεγαλώσουν στην Ελλάδα και να μη γίνουν φασίστες.)
(Το γκραφίτι με τον Νέγρο του Μοριά, από την υπέροχη Λιβαδειά, κοντά στις Πηγές Κρύας, που πήγαμε εκδρομή με τον Χριστόφορο.)
από: pitsirikos.net
