Θεωρείται επιτόπου στημένος ο δημοσιογράφος που “ενοχλεί” ένα πρόσωπο με ισχύ και εξουσία . Δεν αποκλείεται να συμβαίνει αυτό. Πράγματι να κάνει παιχνίδι για λογαριασμό κάποιου άλλου. Παίζει κι αυτή η πιθανότητα. Όπως να μην έχει ”συμβόλαιο” ο καλός δημοσιογράφος, αλλά να γράφει εναντίον συγκεκριμένου μεγαλοπαράγοντα (της νύχτας, του ποδοσφαίρου, των media, της πολιτικής ) από προσωπική ανομολόγητη σκοπιμότητα. Ίσως να τον εκβιάσει.
Πέρα απ’ αυτά. Γιατί να μη βάλουμε στο λογαριασμό και τα προσωπικά απωθημένα; Να του την έχει δώσει του δημοσιογράφου, με την εξουσία που έχει, με το δυνατό του πόστο σε μηντιακό μέσο, και να έχει βάλει στο σημάδι έναν ισχυρό της πιάτσας, όμως με αμφισβητούμενη ηθική. Με τη σκοπιμότητα να κερδίσει όχι βρώμικα χρήματα, αλλά πόντους ως αγωνιστής της μαχόμενης δημοσιογραφίας. Και αύριο να εξαργυρώσει τον αγώνα του ενάντια στη διαπλοκή, τη διαφθορά, στην αδιαφάνεια με προαγωγές διαφόρων ειδών.
Τι λέμε; Ότι οι απατεώνες κάθε λογής, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, πολιτικοί, γενικά δημόσιοι παράγοντες , άλφα και βήτα εθνικής, βρίσκουν και κάνουν. Αυτή είναι η γαμημένη αλήθεια. Ότι αυτή κι όχι μια άλλη συγκεκριμένη κοινωνία διευκολύνει περισσότερο τον αλεπουδιάρη. Και να κάνει την πουστιά, και να μην το πάρει πρέφα κανένας.
Ξεκίνησα τούτες τις αράδες με αφορμή ένα πολύ περίεργο περιστατικό που μου έτυχε πρόσφατα, το οποίο δεν θα ήθελα να σας αναφέρω λεπτομερώς από εδώ. Γα να κοπεί το παραμύθι. Το συγκεκριμένο blog, το tsipas blog, δεν δουλεύει με παρεμβάσεις, είτε επιχειρηματικές είτε άλλες, αλλά με βάση τη δημοσιογραφική του αντίληψη. Μπορώ να λέω καθαρά, εάν κανείς κοιτάξει τι γράφω, θα δει ότι ούτε συμβόλαια εκτελώ, ούτε σέρβις προσφέρω.
Γράφω αυτά που πιστεύω, λογοδοτώντας κάθε στιγμή στους αναγνώστες. Και σε τελική ανάλυση, εάν θεωρούν ότι έχω γράψει κάτι ανακριβές, συκοφαντικό ή επιλήψιμο, ένδικα μέσα έχουν, ας τα χρησιμοποιήσουν και ας πάμε στα δικαστήρια να δούμε τι θα αποφανθούν.
Μάλλον, όμως, δεν γνωρίζουν ότι δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να κάνει τις ερωτήσεις, και κυρίως τις σκληρές. Και μόνο τότε θα ήξεραν ότι αυτό σημαίνει εύρωστα ΜΜΕ, με δημοσιογράφους και όχι φερέφωνα που να πληροφορούν αλλά και να μην κάνουν κριτική.
Όταν δεν υπάρχει πολυφωνία και σκληρή αντιπαράθεση μέσω των ΜΜΕ, η δημοκρατία υπονομεύεται. Όταν όλη η ενημέρωση είναι απλή αναπαραγωγή των δελτίων τύπων, τότε δεν είναι ότι «πείθεται» ο πολίτης, αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Αντίθετα, εάν ο πολίτης έχει πρόσβαση σε πολυφωνικά ΜΜΕ, σε διαφορετικές απόψεις, εάν βλέπει τα κέντρα εξουσίας, την κάθε μορφή παραβατικής συμπεριφοράς να δέχεται σφυροκόπημα από τα ΜΜΕ, μπορεί να αποκτήσει σφαιρική εικόνα, να διακρίνει το σωστό και το λάθος.
