Ο τελικός του Euro, μου άφησε μία αίσθηση βαθιάς χαρμολύπης. Σε μένα (!), ο οποίος από την αρχή δήλωσα ότι είμαι azzurro. Φόλα. Και ξέρω ότι καταθέτω υποκειμενική άποψη.
Παρένθεση: Υμείς να ξέρετε ότι αντικειμενική άποψη δεν υπάρχει. Πουθενά. Με εξαίρεση, τον Κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα. Τα λοιπά, περί αντικειμενικών απόψεων, που ακούω γύρωθεν, είναι όλα φόλα.
Για τον τελικό έχουν γραφτεί ήδη δύο βιβλιοθήκες. Για το άγχος των Άγγλων, τα λάθη του Σάουθγκέιτ, τη βαριά φανέλα της Ιταλίας κλπ. Ήταν όλα γραμμένα από πριν στο Αποδυτηριάκια.
Στο παρόν θα ήθελα να καταθέσω την εκτίμηση μου ότι το κύπελλο το πήρε ο Mancini. Και δεν θα σταθώ σε τεχνικές αναλύσεις, παρά σε δύο σημεία:
1ο : Ζήτησε από τον Giorgio Armani να σχεδιάσει και να ράψει τα κουστούμια της αποστολής της Ιταλίας. Εννοείται και τα δικά του. Και το ύφασμα στο σακάκι του πρέπει να ήταν seersucker με ψιλή μπλε ρίγα. Παντελόνι χωρίς ζώνη, σακάκι χωρίς φόδρα. Αμιγώς καλοκαιρινό. Μην βιαστείτε να γελάσετε. Αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα για τους Ιταλούς. Και λάβετε υπ’όψιν ότι ο Armani είχε ράψει την ομάδα και στο Μουντιάλ του 82. Επίσης με seersucker ύφασμα. Και με λίγο πιο χοντρή ρίγα. O γηραιός Μπέαρζοτ ήταν φιγουρίνι.
2ο Ο κουμπάρος μου, executive στέλεχος στην Vacheron Constantine, πρόσεξε σε ένα κοντινό πλάνο, λόγω επαγγελματικής διαστροφής, ότι ο Ιταλός allenatore φόραγε στον τελικό ένα συλλεκτικό custom ρολόι Richard Mille αξίας 190.000 χιλιάδων ευρώ. Η συγκεκριμένη εταιρεία φτιάχνει ρολόγια κυρίως με παραγγελία (χρόνος αναμονής περίπου ένα έτος) και το συγκεκριμένο φέρει το όνομα του φέροντος. Είναι το μοντέλο Roberto Mancini.
Έτσι ντυμένος κατέβηκε να συναντήσει το πεπρωμένο του και να παίξει τον τελικό της ζωής του ο Ιταλός προπονητής, στο ίδιο γήπεδο που κάποτε έχασε ένα Champions League σαν παίχτης. Μην κάνετε το λάθος να το θεωρήσετε ξιπασιά ή επίδειξη ή μεγαλομανία ή κάτι παρόμοιο. Αυτά μπορεί να ισχύουν στον κόσμο μας, αλλά όχι στον baroque κόσμο των Ιταλών. Είναι ένδειξη αυτοπεποίθησης και δύναμης, άνεσης και ηρεμίας. Είναι η επιτομή του cool που θα λέγαμε εμείς, στην πραγματικότητα όμως της sprezzatura, μία έννοιας ακατανόητης για εμάς εδώ, στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου και μετά από 4 αιώνες οθωμανικής κατοχής. (Διαβάστε στο Αποδυτηριάκια το σχετικό άρθρο).
Ακατανόητης και για τους αγγλοσάξονες όμως. Οι οποίοι αποδείχτηκαν απροετοίμαστοι να την αντιμετωπίσουν το βράδυ της Κυριακής. Την ίδια ώρα που οι σκιές των στοιχειών μαζεύονταν πάνω από τον Σάουθγκέιτ, σαν σε νουβέλα τρόμου του Edgar Allan Poe, την ίδια εκείνη ώρα, ο Mancini με κουστούμι Armani και ρολόι 200.000 χιλιάδων ευρώ, χαλαρός και άνετος, σίγουρος και αποφασισμένος, δίχως τον παραμικρό φόβο, ήταν έτοιμος να εξαπολύσει την τελική του αντεπίθεση, να διαβεί το κατώφλι της αιωνιότητας και να γράψει το όνομα του δίπλα σε αυτά των Vittorio Pozzo, Ferrucio Valcareggi, Enzo Bearzot και Marcello Lippi στο Libro d’Oro του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Και έχω την εντύπωση ότι από όλους τους προπονητές που έφεραν Euro και Mundial στην αιώνια πόλη, αυτός ήταν ο πραγματικός over-achiever, αφού πήρε την κούπα με αυτήν την squadra.
Τα δάκρυα του με συγκίνησαν. Ήταν αυθεντικά και πολύτιμα, περισσότερο και από το ρολόι του.
-apodytiriakias.gr
