Είπα να αλλάξω λιγο σήμερα λίγο από τα τετριμμένα. Άλλωστε το μπάσκετ είναι διασκέδαση,τα σοβαρά είναι τι γίνεται στην κοινωνία μας.Και με αφορμή τις γιορτές έκανα πολλές σκέψεις..
Οι εορταστικές περίοδοι των Χριστουγέννων, του Πάσχα και όχι μόνο είθισται να είναι οι λεγόμενες περίοδοι χαράς και ανεμελιάς μέσα στην λάμψη και τα στολίδια. Έχει κανείς αναρωτηθεί όμως πόσο χαρούμενοι είμαστε τελικά, πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτή την λάμψη και πόσο χαρούμενοι δικαιούμαστε να είμαστε τελικά; Αλήθεια πόσο χαρούμενοι μπορεί να είμαστε στις γιορτές όταν εκατομμύρια παιδάκια πεθαίνουν από πείνα και δίψα, όταν σε πολλές περιοχές μαίνεται πόλεμος, όταν οι γυναίκες σε πολλά ακόμα και διάστημα μέρη και κράτη είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού σύμφωνα με την αντιμετώπισή τους,όταν δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι χωρίς φως και φαγητό; Οι γιορτές είναι για κάτι χαρούμενο. Ασφαλώς είμαστε για παράδειγμα τα Χριστούγεννα χαρούμενοι για την γέννηση του Χριστού μας αλλά αλήθεια πόσοι πραγματικά χαίρονται γι αυτό το γεγονός; Πόσοι θα πάνε να ανάψουν με την καρδιά τους ένα κεράκι στην εκκλησία, πόσοι θα μιλήσουν στον Χριστό, πόσοι θα χαρούν τις μέρες αυτές για το ίδιο το γεγονός και όχι για το περιτύλιγμα; Έχουμε σκεφτεί την υποκρισία των ημερών; Κάνουμε δώρα για να εξαγοράσουμε την έλλειψη αγάπης. Πολλοί σε γεμίζουν δώρα γιατί δεν έχουν να προσφέρουν αγάπη.Ήδη τότε έχει χαθεί το όλο νόημα. Γύρω από τις εορταστικές περιόδους έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους. Πάρε δώρα,πάρε φαγητά,πάρε ποτά,ψώνισε, αγόρασε, ταξίδεψε,κατανάλωσε ,πιες. Ολα μαλιστα σε υψηλότερες τιμές από την καθημερινότητα.
Γιατί πρέπει.Από ποιόν αλήθεια πρέπει; Γιατί μεταφράζεται μια πραγματική στιγμή χαράς όπως η γέννηση του Χριστού μας,ή το Πάσχα,ή η αλλαγή του χρόνου σε κατανάλωση; Γιατί για να δείξουμε ποσο χαρούμενοι είμαστε πρέπει να υπερκαταναλώσουμε και μετά να έχουμε βασικές ελλείψεις σε πολλές περιπτώσεις;Γιατί η αγάπη μεταφράζεται σε ύλη και υλικά αγαθά και όχι σε συναίσθημα και ανταλλαγή θετικής ενέργειας; Για ποιούς ζουμε και γιατί τελικά; Μήπως ακόμα και πραγματικές στιγμές χαράς έχουν μεταλλαχθεί σε υποχρεώσεις ,έξοδα και ταλαιπωρία αγνοώντας την πραγματικότητα;Αλήθεια πόσοι θα αντάλλασσαν το ακριβό δώρο τους με μια πράξη φιλανθρωπίας προς κάποιον που δεν έχει τα βασικά;Αλήθεια γιατί η αγάπη και εκτίμηση προς κάποιον μεταφράζεται ως προς πόσο χάι είναι το ταξίδι,πόσο ακριβό το δώρο και αν ήταν τρίλιτρη στα μπουζούκια;Και στο τέλος αντί για μέρες ξεκούρασης και εσωτερικής και όχι μόνο χαράς,αισθανόμαστε κουρασμένοι από τα ξενύχτια,την κραιπάλη και την ασυδοσία πολλές φορές μάλιστα επικίνδυνη όπως με τα ατυχήματα στους δρόμους;
Την ίδια ώρα της λάμψης γύρω μας, επίσης γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν χωρίς τα βασικά της καθημερινότητας.Υπάρχουν άνθρωποι μόνοι και έρημοι ξεχασμένοι ακόμα και από τα παιδιά τους. Γι αυτούς δεν υπάρχει κανένα νόημα στις γιορτές,μάλιστα θλίβονται ακόμα περισσότερο κάνοντας συγκρίσεις. Την ώρα που όλοι σκέπτονται το 5στερο,την τρίλιτρη και το πανάκριβο δώρο,κανείς τους δεν αναλογίζεται πως θα προσέφερε χαρά σε έναν που είναι μόνος και ανήμπορος.Και με λιγότερα μάλιστα χρήματα. Εχει χαθεί όμως η έννοια της προσφοράς,της χαράς μέσα από την πράξη του να δώσεις χαρά στον διπλανό σου. Ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις ,φωτεινές και εδώ πράγματι λαμπερές και αυτές μας κάνουν να αισιοδοξούμε αλλά παρατηρώντας τα μεγέθη και ποσοστά αισθάνεσαι ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο χάνοντας το νόημα της ζωής. Που είναι ο θεσμός της οικογένειας με την πραγματική έννοια που όλοι κάθονταν στο σπίτι μαζί και χαίρονταν από την παρουσία όλων μαζί;
Αλήθεια γιατί πρέπει να κοβονται χιλιάδες δέντρα που είναι η ζωή μας,το οξυγόνο μας,το οξυγόνο των παιδιών μας ,για να στολίσουμε στο σπίτι; Χάθηκαν τα ψεύτικα; Αλήθεια γιατί πρέπει να σφάζονται δεκάδες χιλιάδες αρνιά το Πάσχα ; Να πω και άλλα; Γιατί πρέπει να θυμόμαστε όσους και καλά τελικά αγαπάμε μόνο στις γιορτές; Δεν είναι υποκρισία να σε θυμάται ο άλλος μόνο τέτοιες περιόδους και στην εορτή σου την προσωπική; Δεν είναι δημοσιοσχετίστικο αυτό;Συνεπώς για ποιές λαμπερές εορτές μιλάμε;Πως μπορεί να γιορτάζεις όταν είσαι κράτος και υπάρχει κόσμος χωρίς στέγη και φαγητό; Πώς μπορείς να είσαι στην κραιπάλη και να μην έχεις απλώσει ένα χέρι βοηθείας γύρω σου; Πως μπορούμε να λέμε λαμπερές εορτές όταν στο πίσω δρομάκι πεθαίνει κόσμος από ασιτία; Πως μπορούμε να καμαρώνουμε και να ποστάρουμε όταν μέσα μας πολλοί και από τους σταρ,διάσημους και επώνυμους,έχουμε και κατάθλιψη μάλιστα; Πως μπορεί να κρύβουμε την πραγματικότητα πίσω από τα φωτάκια; Πόση υποκρισία ποια;Τελικά πολλοί από το περίγυρο, έχετε αναρωτηθεί αν ζείτε για εσάς ή για τους άλλους τελικά και για ποιόν λόγο;
-Σωτήρης Γεωργίου (basketblog.gr)
