Το σύμπαν έπεσε πάνω στο κορίτσι μας. Μια είναι η Εύα Καϊλή. Το σκηνικό μοιάζει ποδοσφαιρικό. Όλοι τα βάζουν με τον διαιτητή. Τον πουλημένο. Κανείς δεν βρίζει στο γήπεδο αυτόν που δωροδόκησε το κοράκι. Οπαδική αντίληψη αυτή. Εχθρός ο φονιάς, όχι ο ηθικός αυτουργός. Έτσι και με την ευρωβουλευτίνα. Αυτή είναι ο στόχος, όχι το Κατάρ. Το Κατάρ, το οποίο υποτίθεται τα έχωσε στην Καϊλή, είναι εκτός έργου.
Πιάνουμε την ουσία. Τη συνουσία. Δεν στεκόμαστε στο τι λέει το Κατάρ και η ίδια η Καίλή. Ούτε υιοθετούμε καμιά κατηγορία. Αλλοίμονο. Αν είναι δυνατόν το Κατάρ να εξαγοράζει πολιτικούς! Αυτά δεν γίνονται. Ή μια Καϊλή, μάλιστα πολιτικός, να λαδώνεται. Αυτά δεν γίνονται.
Η ουσία είναι μια ερωτησούλα στην Σούλα. Στις Σούλες και τις Σουλιώτισσες της ηθικής. Της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.
– Πόσοι θα έλεγαν ΟΧΙ, εμείς δεν τα παίρνουμε. Εμείς θέλουμε να κυκλοφορούμε με καθαρό το μέτωπο.
Πόσοι. Και ποιοι. Συμπέρασμα. Το έγκλημα της δωροδοκίας πρώτα το διαπράττει ο δίνων, και μετά ο παίρνων. Στο φινάλε αν ο πρώτος δεν τα δώσει, τι θα πάρει ο παίρνων; Τις κάλτσες μου θα πάρει.
