Καθώς παρακολουθώ πια από το γαλανό Αιγαίο την προεκλογική περίοδο, διαπιστώνω πως εδώ στο νησί κανείς δεν μιλάει για τις εκλογές, ενώ οι νεαροί εργαζόμενοι στον τουρισμό δεν πρόκειται, βέβαια, να επιστρέψουν στον τόπο κατοικίας τους, για να ψηφίσουν.
Ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων πολιτών έχουν αποδεχτεί πως η ζωή τους εξαρτάται αποκλειστικά από το τι θα κάνουν οι ίδιοι -και δεν έχουν να περιμένουν απολύτως τίποτα από το “κράτος” και τους πολιτικούς-, αφού γνωρίζουν πως ζουν σε ένα υπερχρεοκοπημένο προτεκτοράτο, με διαλυμένες υποδομές.
Δεν είναι τυχαία η διαρκής αύξηση της αποχής από τις εκλογές του 2007 και μετά, με αποκορύφωμα τις δεύτερες εθνικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2015 και τις εθνικές εκλογές του 2019, που το ποσοστό αποχής ξεπέρασε το 40% (σ.σ. Κάποιοι με κατηγορούν πως διαφημίζω την αποχή. Δεν διαφημίζω την αποχή, λέω ότι δεν ψηφίζω· έχει διαφορά. Αν είχα την δύναμη να πείθω τους Έλληνες να κάνουν αυτό που κάνω εγώ, δεν θα ήμουν ένας άσημος μπλόγκερ. Επίσης, αν είχα τέτοια επίδραση στην κοινωνία, οι Έλληνες θα ήταν τώρα στις παραλίες.).
Καθώς διαβάζω τις κομματικές κόντρες, τις υποσχέσεις και τα παχιά λόγια των πολιτικών, αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν όλα αυτά σε μια χώρα με πάνω από 400 δισεκατομμύρια χρέος, 260 δισεκατομμύρια ιδιωτικό χρέος και 40 δισεκατομμύρια έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, όπου τα τρένα στουκάρουν επειδή δεν δουλεύουν τα φανάρια και χιλιάδες γυναίκες δεν έχουν καν την δυνατότητα να γεννήσουν στα νησιά που ζουν.
Το μόνο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους πολιτικούς και τους πολίτες της χώρας αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε να είναι να υπάρχει σύμπνοια και ενότητα για να επιτευχθεί η απελευθέρωση της χώρας μας από το χρέος, ώστε να γίνει η Ελλάδα μια βιώσιμη και λειτουργική χώρα για τους πολίτες της και να επιστρέψουν πολλοί από τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που έφυγαν μετά την χρεοκοπία· κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή είναι η πατριωτική και λογική στάση· ας ενωθούμε για να απελευθερώσουμε τη χώρα μας και μετά ας σκοτωθούμε μεταξύ μας.
Αντί για αυτό, βλέπουμε πολιτικούς να αλληλοκατηγορούνται και να διατρανώνουν πως δεν θα συνεργαστούν με κανένα κόμμα στην κυβέρνηση, ενώ υπάρχουν και πολιτικοί που ζητούν αυτοδυναμία· βέβαια, αυτοδυναμία, σε μια χώρα που πάνω από το 40% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου δεν ψηφίζουν, σημαίνει πως κυβερνάς με λιγότερο από το 24% του εκλογικού σώματος. Ωραία αυτοδυναμία. Αυτοδυναμία σε προτεκτοράτο. Μόνο εγώ βλέπω το αστείο του πράγματος;
Εντάξει, καταλαβαίνω τους πολιτικούς που σκίζονται και αλληλοβρίζονται και δεν θέλουν να συνεργαστούν με κανένα άλλο κόμμα, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Ζουν από αυτό και πλουτίζουν.
Αλλά οι πολίτες γιατί παίζουν αυτό το παιχνίδι;
Ποιος ο λόγος να τσακώνεσαι με τους συμπολίτες σου για τα κόμματα σε ένα προτεκτοράτο;
Αδέλφια, μην τσακώνεστε για τα κόμματα. Είναι 2023 και η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη, δεν είναι 1985 με πράσινα και μπλε καφενεία. Το θετικό του να ζεις σε ένα χρεοκοπημένο προτεκτοράτο είναι πως μπορούμε να είμαστε όλοι αδελφωμένοι, αφού τα κόμματα, η κυβέρνηση, η Βουλή και οι εκλογές δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Τώρα καταλαβαίνω πόσο μπροστά και πόσο σωστή ήταν η Βάσια Τριφύλλη, όταν το 2006 είχε πει σε μια τηλεοπτική εκπομπή στον Απόστολο Γκλέτσο:
“Οι φιλίες δεν χαλάνε για τα κόμματα, ρε μ@λάκα. Οι φιλίες είναι φιλίες.”
Οι φιλίες χαλάνε και για κόμματα και για ιδέες. Αλλά όχι σε ένα χρεοκοπημένο προτεκτοράτο. Η Βάσια Τριφύλλη είχε προβλέψει την χρεοκοπία της χώρας.
(Τι ωραία που είναι στο Αιγαίο. Αυτό το κείμενο το έγραψα σε μια παραλιακή ταβέρνα, με soundtrack Γιώργο Ζαμπέτα. Στο διπλανό τραπέζι, κάποιοι εργάτες που σχόλασαν από την δουλειά, τρώνε παϊδάκια και πίνουν μπίρες. Φυσικά, μιλάνε για γυναίκες και μπάλα. Τους αγαπώ.)
Πηγή : pitsirikos.net
