Κάπου στην Αττική, λιγότερο από μια ώρα με το αυτοκίνητο, 2011. Επιδημία οι μπούκες ένοπλων κακοποιών σε σπίτια. Περισσότερο υποφέρουν οι κάτοικοι σε ερημικές περιοχές, σε οικισμούς απόμακρους από αστικά κέντρα. Η 36χρονη Λένα πριν από ένδεκα χρόνια εγκαταστάθηκε στην νεόκτιστη ιδιόκτητη μονοκατοικία της σε οικόπεδο πέντε στρεμμάτων. Εδώ και δύο χρόνια είναι μόνη, αυτή και τα δύο παιδιά της, 12χρονη κόρη, 9χρονος γιος. Ο σύζυγός της, πιλότος της ολυμπιακής, πέθανε στα 38 του από καρκίνο, αφού ταλαιπωρήθηκε ενάμισυ χρόνο με τις χημειοθεραπείες.
υναίκα συντηρητική η Λένα, κλειστός χαρακτήρας, αφοσιωμένη στα παιδιά της. Ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο της ημέρας πηγαινοερχόμενη με μικρών κυβικών Ι.Χ. παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικής γλώσσας.
Δεκέμβριος μήνας. Έχει κιόλας νυχτώσει. Με το τηλεχειριστήριο η Λένα ανοίγει τη γκαραζόπορτα. Δεν ακούει τίποτα, ευχάριστο αυτό, τα παιδιά θα μελετούν. Δεν άργησε να δεχτεί το σοκ της ζωής της. Τρία άγνωστα άτομα στο δωμάτιο της Στελίτσας, της κόρης. Τρεις ξένοι, οι δύο με όπλα στο χέρι, ο ένας σίγουρα ο αρχηγός της συμμορίας, έχει στραμμένη την πλάτη, το πρόσωπο κολλημένο στο παράθυρο.
Νεκρική σιωπή. Ο άοπλος ψιθυρίζει στο αγοράκι με καλοσύνη, καθησυχαστικά: “Όπως σου είπα, μη φοβάσαι…”. Ξαφνικά, ο άλλος από το παράθυρο κάνει δύο βήματα και την πλησιάζει απειλητικά, πάντα στο χέρι κρατώντας το όπλο. Την κοιτάει διερευνητικά από την κορυφή μέχρι τα παπούτσια και με την κάννη την σπρώχνει έξω από το δωμάτιο. Με σιγουριά προχωρεί, φανερό γνωρίζει προς τα που κατευθύνεται.
Εκείνη τη στιγμή σοκαρισμένη ακόμα η γυναίκα δεν σκέφθηκε ότι ο άντρας, πριν την άφιξή της, πιθανότατα είχε επιθεωρήσει το σπίτι. Και είχε πληροφορηθεί προηγουμένως από τα παιδιά της ότι η μητέρα τους όπου να ‘ναι έρχεται.
Σκοτάδι στο υπνοδωμάτιό της. “Τι έχεις να μου δώσεις; Για να μη σου κάνω πρώτα κακό. Σε ρωτάω με το μαλακό…”. Αδύνατος, κοκκαλιάρης, μάλλον υψηλός, βλέμμα παγωμένο, κινήσεις απότομες, βίαιες, αποφασιστικές.
– Ό,τι έχω, από λεφτά, είναι στη τσάντα μου. Ορίστε!
Η φεγγαράδα βοηθούσε να τον παρατηρήσει. Φοβόταν, έτρεμε ολόκληρη. Σκεφτόταν τη λαχτάρα που τράβηξαν τα δυο ανήλικα παιδιά της. Δεν ήθελε να σταυρωθούν οι ματιές τους. Έβγαλε αυτό που φορούσε στο λαιμό κι ένα χρυσό λεπτό βραχιόλι, μαζί με το ρολόι της και τα πρότεινε.
Δεν έμεινε ικανοποιημένος αυτός. Ακούμπησε το όπλο στον ώμο της, σχεδόν την κτύπησε, της ζήτησε με νεύμα, χωρίς να ανοίξει στο στόμα, να γυρίσει την πλάτη της σ’ αυτόν. Ακούει τον ήχο του όπλου όταν το τοποθέτησε σ’ ένα μικρό τραπεζάκι. Της έδωσε μια σπρωξιά, την έριξε στο κρεβάτι. Κόλλησε από πίσω της. Ένας άντρας μπήκε μέσα της, και γι αυτόν εκείνη λες δεν ήταν γυναίκα, αλλά στα χέρια του ένα ωμό κρέας.
Πέρασαν μέρες. Τα δυο παιδιά σχεδόν ξέχασαν την απρόβλεπτη περιπέτεια. Όχι εκείνη. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί η Λένα σκεπτόταν τον ληστή, όχι περισσότερο από 26-27 χρονών. Έχει να βρεθεί με άνδρα εδώ και τρία χρόνια, από τότε που έχασε τον σύζυγο της. Αλήθεια, για ποιο λόγο τον φαντασιώνεται, τον ποθεί. Να επιθυμεί να ξανασυναντηθεί με τον σεξουαλικό της τρομοκράτη;
Περισσότερο και από την έφοδο του νεαρού ληστή στο σπίτι της, τρόμαξε με την αίσθηση ότι ήταν (;) γοητευμένη από έναν άγνωστο, έναν ξένο, έναν εγκληματία. Θα έπρεπε να τον μισεί, να τον συχαίνεται κι αυτή τον νοσταλγούσε. Αλήθεια, τι είναι αυτό που της συμβαίνει, και γιατί;
Πέρασε ενάμισυ χρόνος, καλοκαίρι 2013. Τον είδε στην ουρά, στο γκισέ τράπεζας. Τον αναγνώρισε αμέσως. Μακρύ μαλλί, περιποιημένες κοντοκουρεμένες σπαθάτες φαβορίτες, ύφος λόρδου. Η χαρακιά στον λαιμό του δεν παραπέμπει σε κακοποιό. “Σε γνώρισα…” του λέει η Λένα. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα…
– Λάθος κάνεις, κυρά μου.
“Θαρρείς να ξέχασα εκείνον που μπήκε απρόσκλητος στο σπίτι μου…” επιμένει εκείνη προσπαθώντας να κάνει φιλική τη φωνή της.
– Θέλεις κάτι;
“Να μιλήσουμε οι δυο μας…”.
Χωρίς να την κοιτάξει ο ληστής βγήκε από την τράπεζα, με τη σιγουριά ότι εκείνη θα τον ακολουθήσει.
– Σ’ ακούω, είμαι όλος αυτιά…, της λέει σχεδόν περιφρονητικά.
Η Λένα του ζήτησε να πάνε μέχρι το σπίτι της. ”Εκεί θα τα πούμε καλύτερα οι δυο μας. Τα παιδιά μου είναι σχολείο, δεν θα τα τρομάξεις πάλι…”. Ο άντρας ανέκφραστος. Αδιάφορος. Πάντα ψυχρός. ”Τι έχει να μου πει αυτή, και τι περιμένει να της πω εγώ…” αναρωτήθηκε χωρίς να προδώσει και την έκπληξή του, να θέλει να τον κουβαλήσει στο σπίτι της. Εκεί που με την απειλή του όπλου την είχε βιάσει.Αυτό ακριβώς ήθελε η Λένα, όχι η ίδια η γυναίκα αλλά μια δαιμονική δύναμη μέσα της νικούσε και το φόβο της για τον άγνωστο άντρα. Να επαναληφθεί αυτό που την είχε υποχρεώσει, όμως τούτη τη φορά να του δοθεί με τη βούληση της. Έτσι έγινε. Στο ίδιο δωμάτιο. Στο ίδιο κρεβάτι.
Η Λένα ολόγυμνη πριν βγει από το δωμάτιο είπε στον επίσης ολόγυμνο ξαπλωμένο άντρα ότι θα πεταχτεί για δύο λεπτά στο ισόγειο. Έκανε κάτι που ούτε καν της είχε περάσει από το μυαλό της μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και το τόλμησε διότι πήρε δύναμη από εκείνον τον απόκρυφο εαυτό της που την έκανε να του παραδοθεί. Τηλεφώνησε στην αστυνομία, ”Είμαι όμηρος άγνωστου που για δεύτερη φορά εισέβαλε στο σπίτι μου και με βίασε… Υποκρίθηκα ότι δεν έχω σκοπό να τον βλάψω και βρήκα την ευκαιρία να σας τηλεφωνήσω…”.
Όταν επέστρεψε η Λένα τον βρήκε ακόμα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Του έδειξε πως τον ήθελε ξανά. Σίγουρη ότι θα προλάβαιναν πριν καταφθάσουν οι μπάτσοι.
-apodytiriakias.gr
