Ο Νίκος Οικονομόπουλος, τον χειμώνα του 2017, επέλεξε, μετά από 10 χρόνια στον Θανάση Παπαγεωργίου (Fever), να “μεταβιβάσει” την ανώνυμη εταιρεία που εμπορεύεται το brandname του, στον Γιάννη Τσακουμάκο (Κέντρο Αθηνών). Και οι δυο κύριοι, είπαν τότε μ’ ένα στόμα, ότι είναι πολύ περήφανοι και χαρούμενοι για αυτή τη συνεργασία…
Σίγουρα, μια βαρβάτη μεταγραφή σε ανεβάζει ψυχολογικά. Υπάρχει και αυτό. Αλλού είναι όμως η ουσία. Στο κέρδος και ό,τι νοείται σε μια ανώνυμη εταιρεία που κάνει μπίζνες. Κι αυτό μόνο κακό και ντροπή δεν είναι.
Σήμερα Οικονομόπουλος και Τσακουμάκος “πλακώνονται” με βαρύτατες προσωπικές κατηγορίες. Δεν είναι αυτό το θέμα, ο καβγάς. Ούτε και ποιος είναι αυτός που τον προκαλεί. Το θέμα είναι ποιος από τους δυο έχει δίκαιο. Τέλος πάντων, απ΄αυτή την κόντρα, δύό αξίζει να σχολιάσει κανείς.
Το πρώτο, ότι θα βγουν στον αέρα αλήθειες μόνο αν δυο μεγάλοι τσακωθούν δημοσίως κι έτσι υποχρεώνονται να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Το άλλο, ότι ουδείς “αγοράζει” τραγουδιστή και αντίστροφα, τραγουδιστής επιλέγει επιχειρηματία, μόνο από συμπάθεια σε αυτόν. Το κυρίαρχο κίνητρο, κι αυτό είναι θεμιτό, είναι το προσωπικό συμφέρον. Πρώτα το προσωπικό συμφέρον, το οποίο δεν είναι απαραίτητα μόνο οικονομικό. Μοχλός εξουσίας και ασπίδα προστασίας είναι ο έλεγχος και η διαχείριση καλλιτεχνικής εταιρείας φιρμάτης.
Διαβάστε ακόμα: Καλά κρατεί ο «πόλεμος»
