Ήταν υπουργός. Ποιος θυμάται πριν πόσα χρόνια. Τον βλέπεις σε κανάλι και τον αποκαλούν ”Κύριε υπουργέ”. Ο άνθρωπος υπήρξε, είναι πρώην. Και δεν ήταν δικαστικός, πυροσβέστης, στρατιωτικός, γυμνασιάρχης, διευθυντής τράπεζας, ιατρός, τέλος πάντων μια ιδιότητα, μια ειδικότητα, ένα βαθμό, π.χ.στρατηγός, που δικαιολογημένα διατηρεί μέχρι το θάνατο του.
Ο υπουργός είναι μια θέση περιστασιακή. Και συνήθως δεν δίδεται αξιοκρατικά. Παράλογο, λοιπόν, και κάπως κωμικό, επιθεωρησιακό να χαρακτηρίζεται κάποιος ”υπουργός”, επειδή κάποτε και για ένα άλφα διάστημα διορίστηκε τέτοιος, χωρίς βεβαίως να αποφοιτήσει από καμιά σχολή… υπουργικής.
Και το άλλο. Υπουργό προσφωνούν και τον κάποτε υφυπουργό. Για σιγά, ρε. Είναι σα να λένε πρωθυπουργό τον υπουργό. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Άλλος ο διευθυντής, άλλος ο υποδιευθυντής. Άλλος ο διοικητής, άλλος ο υποδιοικητής. Άλλος ο πρόεδρος, άλλος ο αντιπρόεδρος.
Να μείνουμε στους νυν και τους τέως. Ποιοι τέως και ποιοι πρώην; Δεν υπάρχουν. Μιλάμε επί της ουσίας, όχι αέρα πατέρα. Στα λόγια να θεωρείται ακόμα υπουργός και πρωθυπουργός και ο πρώην. Όχι, λοιπόν, στα λόγια, αλλά στην πραγματικότητα οι πρώην αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι με τους νυν. Το κράτος τους διαθέτει προνόμια σα να συνεχίζουν να είναι ενεργοί. Οι πρώην… δικαιούνται γραφεία, προσωπικό κ.α. που τους παρέχει το δημόσιο για τις υπηρεσίες τους στη χώρα.
–
