Ο αναλυτής κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι την κάμερα, έγειρε το κεφάλι του ελαφρά στο πλάι και είπε: “Αυτές τις μέρες της καραντίνας και της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, λόγω της “πανδημίας”, δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα από κανέναν. Είσαι διάφανος. Σε βλέπω.”
Κάποιοι πιστεύουν πως, αν βάλεις τους ανθρώπους σε καραντίνα, θα σου δείξουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα.
Δηλαδή, θα πιστεύουν πως οι φυλακισμένοι είναι τυχεροί γιατί μέσα στο κελί έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι.
Κάνουν λάθος.
Τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου δεν τον βλέπεις όταν είναι σε καραντίνα.
Τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου θα τον δεις, αν του κάνεις βασανιστήρια. Άγρια βασανιστήρια.
Όσο καλά κι αν κρύβει τον χαρακτήρα του, στα βασανιστήρια θα σπάσει.
Αν του κάνεις φάλαγγα και εικονικό πνιγμό, θα μιλήσει το κάθαρμα.
Αν του βγάλεις τα νύχια με την τανάλια -πέρα από την άγρια ηδoνή που θα νιώσεις- θα αναγκαστεί να σου δείξει ποιος πραγματικά είναι. Όλη η άνεση που είχε, θα πάει περίπατο.
Αν διοχετεύσεις ηλεκτρισμό στα γεvvητικά του όργανα, θα δεις το πρόσωπο που κρύβει τόσο έντεχνα. Δεν χαμογελάς πια, ε;
Αν τον αφήσεις νηστικό και χωρίς νερό για κάνα μήνα -αν δεν πεθάνει- δεν θα έχει πια κανένα μυστικό από εσένα. Θα σου ανήκει.
Όντως, υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται επειδή οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους -πολλοί χωρίς ένα σύντροφο, έναν άνθρωπο, χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα και φοβισμένοι- επειδή δείχνουν το “πραγματικό τους πρόσωπο”.
Αυτό θα πίστευαν και οι Ναζί για τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης: Πως είχαν την ευκαιρία να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Πάντως, το πραγματικό πρόσωπό κάποιων είναι αποκρουστικό.
Και εντός καραντίνας και εκτός.
Και δεν κρύβεται με τίποτα.
-από pitsirikos.net
