Δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω όσους μου θυμίζουν -κυρίως από το Instagram- τον καλλιτεχνικό-κοσμικό κόσμο, σαν να μην υπάρχει ο ιός, ενώ υπάρχει.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν μπορεί να συνεχίσουν να γίνονται για πολύ ακόμα. Όσοι ασχολούνται με την πραγματική επικαιρότητα, βλέπουν το ενδιαφέρον του κόσμου να ατονεί. Πόσες φορές να γράψεις πως να περνάνε οι τραγουδιστές στο σπίτι; Και ποιόν ενδιαφέρει; Και ποια επικαιρότητα να περιγράψεις, όταν κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε τα νυχτερινά κέντρα θα ξανανοίξουν;
Κι όσοι, όμως, εξακολουθούν να καλλιτεχνικογραφούν, χτίζοντας ψευδαισθήσεις, παρά την μεγάλη προσπάθεια, δύσκολα θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου – ειδικά στην Ελλάδα.
-Ποιος θα πάει που, όταν δεν ξέρει σε τι συνθήκες θα γίνει το επόμενο πρωτάθλημα της νύχτας;
-Ποιος να «προγραμματίσει», όταν αυτό δεν το έκανε ακόμα και τον καιρό που όλα πήγαιναν καλά;
-Και πώς να γίνουν εκτιμήσεις για το μέλλον, όταν καμία βάση σιγουριάς δεν υπάρχει;
Τι θα πρεπε να υπάρχει; Κατά τη γνώμη μου μόνο η ελπίδα ότι οι νυχτερινή ζωή θα ξαναρχίσει. Αν η καλλιτεχνικογραφία μπορεί να είναι σήμερα σε κάτι απαραίτητη, είναι για να καλλιεργεί αυτή την ελπίδα του θαύματος της επιστροφής στη ζωή όπως ήταν. Άλλωστε, ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα στην Ελλάδα, συγκαταλέγονται σίγουρα όσοι αγαπούν τη νύχτα.
Εγώ προνόησα να έχω κάποια χρήματα στην άκρη, μπορώ να γράφω κι άλλα πολλά και διάφορα – ίσως αντέξω να κάνω την πλάκα μου: ανησυχώ, όμως, με την κουταμάρα όλων αυτών που πιστεύουν πως θα τους δίνουν οι εργοδότες τους λεφτά για καιρό για να καταγράφουν τον θάνατο των καλλιτεχνών, δηλαδή το θάνατο της δουλειάς τους.
Για να συνεχίσουν να κυκλοφορούν και στο μέλλον τα καλλιτεχνικά site, μια είναι η λύση : Να ξανανοίξουν τα νυχτερινά κέντρα, γιατί είναι αυτά που εν τέλει τους συντηρούν…
Διαβάστε επίσης : Τι θα συμβεί με την νύχτα και την εστίαση;
