Δεν τον πιάνεις πουθενά. Εκεί που λες ότι η κορυφή του ανήκει και ότι θα πορευτεί στο μέλλον έτσι όπως πορεύεται σήμερα, βγαίνει στην στροφή και ξαφνικά κάνει το αναπάντεχο. Ακολουθώντας το μότο που λέει πως για να γίνεις μεγάλος και να έχεις διάρκεια πρέπει να αλλάξεις, μέσα σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, κάνει ολικό λίφτινγκ και ξαναρίχνει στην μάχη το “Teatro” (από Δεκέμβρη, με Νατάσα Θεοδωρίδου, Πέτρο Ιακωβίδη και ίσως ακόμη έναν ). Μετά το “Fantasia”, που μόλις το περασμένο καλοκαίρι το ανακαίνισε και το πήγε σε άλλο οπτικοακουστικό level, το ίδιο κάνει και τώρα με το Teatro.
Ο λόγος για τον Κώστα Μπεράκη. Τον δυνατό παίκτη. Αυτός που κάνει χοντρό παιχνίδι και θέλει να ‘ναι ο πρώτος. Διαφορετικά θα ήταν παίκτης της πλάκας. Ένα παικτάκι της σειράς. Μήπως έχει κανείς αντίρρηση; Μιλάμε για παίκτη που κάθεται στο θρόνο. Που κόβει πρώτος το νήμα. Δεν μιλάμε για τζάμπα παίκτη, που χωρίς να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, χωρίς να έχει παλέψει για την πρωτιά και τα περιμένει όλα να αρθούν δεξιά, διότι μάλλον οφθαλμαπάτη του Κόπερφιλντ βλέπουν τα μάτια του. Έτσι είναι. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον Μπερτάκη. Τον δυνατό παίκτη. Δικαιολογημένα, ο χαρακτηρισμός του “δυνατού παίκτη” που το αποδίδω, γιατί έτσι τον μετράει ο κόσμος. Και το σύστημα. Και σύστημα είναι το κύκλωμα.
Ο Μπερτάκης είναι κανονικός δυνατός παίκτης, βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της λίστας, γιατί απλά προσφέρει δεκάδες θέσεις εργασίας. Γράφω αράδες και ασχολούμαι συστηματικά για αυτόν, τον πρώτο, που ναι μεν είναι πρώτος, αλλά δεν δουλεύει μονάχα για την πάρτη του. Την μοιράζει την πίτα.
Διαβάστε επίσης : Επιβεβαίωσαν τους στατιστικολόγους
