Αυτό λέγεται θράσος, το λιγότερο. Η ανύπαρκτη, η τιποτένια, επειδή παριστάνει την παρουσιάστρια ή την τραγουδιστρία γίνεται εισαγγελέας και κοινωνικός κατήγορος. Ακόμα και σε θέματα βαρειά και πολύ ανατριχιαστικά, όπως αυτό του βασανιστικού θανάτου της εννιάχρονης Τζωρτζίνας.
Για ώπα, ρε. Ποια είσαι; Δεν το ξέρεις, δεν στο έχουν πει, δεν το παραδέχεσαι, Είσαι ένα σκουπίδι. Σε ανεχόμαστε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς, στο φινάλε. Σ΄ανεχόμαστε σημαίνει πως κάνουμε πως δεν υπάρχεις. Δεν ασχολούμεθα μαζί σου.
Αυτή θαρρεί πως είναι στο κέντρο της γής. Στη σέντρα της Ελλάδος. Τι μπορούμε να κάνουμε. Τίποτα. Έλα, όμως, που το σκουπίδι προκαλεί. Και έχει τις άκρες να περνάει η ”άποψη”, αυτό που αισθάνεται, τη φρίκη και την αηδία, για τη μάνα -φόνισσα.
Παρακμιακό φαινόμενο. Σε μια κοινωνία για τέτοια θέματα σαν αυτό της αδικοχαμένης Τζωρτζίνας να κυκλοφορούν, να προβάλλονται προσωπικές απόψεις όχι καταξιωμένων ανθρώπων, με γνώση και βάρος, αλλά ατόμων που ζυγίζουν κοινωνικά όσο μια σκνίπα, μια πεταλουδίτσα.
-apodytiriakias.gr
