Σε κάθε περιστατικό βίας που συμβαίνει στην Ελλάδα, ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα -συνήθως, προσαρμόζοντας το εκάστοτε γεγονός στις δικές του βεβαιότητες- αλλά αδυνατούμε, ως κοινωνία, να δούμε τη γενική εικόνα, ώστε να βρούμε τρόπο να την βελτιώσουμε, και αναλωνόμαστε στην περιπτωσιολογία και στις κατάρες.
Στην υπόθεση της δολοφονίας της 28χρονης γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της έξω από το αστυνομικό τμήμα που πήγε να ζητήσει βοήθεια, είναι προφανές πως οι αστυνομικοί έχουν ευθύνη.
Προσωπικά, δεν έχω αυταπάτες και ξέρω πως η Αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει το καθεστώς και τους ολιγάρχες -και όχι τους πολίτες-, αλλά, για τα μάτια του κόσμου, θα περίμενες πως ένας άνθρωπος που ζητάει βοήθεια σε ένα αστυνομικό τμήμα για να σωθεί από τον άνθρωπο που θέλει να τον δολοφονήσει, θα αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, και δεν θα δολοφονηθεί, βγαίνοντας από το αστυνομικό τμήμα.
Έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα δεν θέλουν να κάνουν την δουλειά τους. Δεν κάνουν την δουλειά τους. Δεν κάνουν την δουλειά για την οποία πληρώνονται· την αντιμετωπίζουν σαν εμπόδιο στη ζωή τους.
Είναι προφανές πως και οι αστυνομικοί από τους οποίους ζήτησε βοήθεια η 28χρονη γυναίκα, ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Οι αστυνομικοί αντιμετώπισαν τη γυναίκα σαν κάποιον που τους ενοχλεί, όταν είναι στη …δουλειά τους.
Μη μου πείτε πως δεν το βλέπετε συνέχεια αυτό.
Και μάλιστα δεν συμβαίνει μόνο στον δημόσιο τομέα αυτό αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο κύριος που, πριν από μερικούς μήνες, πέταξε έναν άνθρωπο στην θάλασσα στο λιμάνι του Πειραιά, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να πνιγεί, δεν δουλεύει στο Δημόσιο. Δουλεύει σε μια ιδιωτική εταιρεία. Αλλά, προφανώς, αντιμετώπισε τον άνθρωπο που προσπαθούσε να επιβιβαστεί στο πλοίο σαν κάποιον που τον ενοχλεί και τον πέταξε στην θάλασσα. Και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του -ενώ πια ο καπετάνιος και το πλήρωμα γνώριζαν τι είχε συμβεί- σαν να μην τρέχει τίποτα.
Προσέξτε το, συμβαίνει παντού. Σε υπηρεσίες, νοσοκομεία, καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, παντού. Δεν λέω ότι το κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι αλλά το κάνουν πάρα πολλοί.
Όταν, πριν από μερικούς μήνες, μου έκλεψαν το πορτοφόλι και πήγα στο αστυνομικό τμήμα, ο αστυνομικός που ήταν σε υπηρεσία με αντιμετώπισε σαν να μην υπήρχα. Δεν το πήρα προσωπικά -προφανώς, έτσι κάνει με όλους- αλλά σκέφτηκα πως, αν φέρεται έτσι σε κάποιον με την δική μου ηλικία και την δική μου εμφάνιση, τους πιτσιρικάδες και τους αλλοδαπούς θα τους πλακώνει και στις σφαλιάρες.
Βέβαια, το ξυρισμένο του κεφάλι, το ύφος του και η τεράστια ελληνική σημαία που κάλυπτε όλον τον τοίχο πίσω από το γραφείο του, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το ποιον του.
Η νεαρή αστυνομικός που με εξυπηρέτησε στο ίδιο γραφείο, ήταν ολοφάνερο πως βαριόταν πάρα πολύ και δεν έβλεπε την ώρα να σχολάσει και να σηκωθεί να φύγει από κει μέσα, αλλά δεν μπορώ να την κατηγορήσω γιατί πρέπει να είναι βασανιστήριο να βρίσκεσαι κάθε μέρα στο ίδιο γραφείο με έναν τύπο σαν αυτόν που συνάντησα λίγο πριν.
Λίγες μέρες μετά, όταν πήγα ξανά στο αστυνομικό τμήμα, η χαμογελαστή αστυνομικός στην είσοδο με εξυπηρέτησε άψογα -ήταν νέα, ψηλή και πανέμορφη και ένιωσα την ανάγκη να της πω να σηκωθεί να φύγει από την Αστυνομία και από τη χώρα για να σωθεί, αλλά δεν είπα τίποτα-, όπως με εξυπηρέτησε και ένας τρομερός αστυνομικός σε ένα άλλο γραφείο, που ήταν ευγενέστατος και με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, οπότε ένιωσα την ανάγκη να του πω πως όλοι οι αστυνομικοί θα έπρεπε να είναι σαν αυτόν. Και του το είπα.
Σκέφτομαι αν θα πήγαινα σε ένα αστυνομικό τμήμα, αν κινδύνευε η ζωή μου. Μάλλον θα πήγαινα αλλά δεν θα είχα και πολύ υψηλές προσδοκίες.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις την τύχη να πέσεις πάνω σε έναν αστυνομικό που ξέρει την δουλειά του και -κυρίως- θέλει να κάνει την δουλειά του.
Σε όλες τις υπηρεσίες είναι σημαντικό να έχεις την τύχη να πέσεις πάνω στο σωστό άνθρωπο.
Και, ξαναλέω, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν την δουλειά τους.
Από μια μεριά, είναι λογικό αυτό.
Σε πόσους ανθρώπους αρέσει η δουλειά που κάνουν;
Σε λίγους. Σε πολύ λίγους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν θλιβερές και κακοπληρωμένες δουλειές και βάζουν τα όνειρά τους στην κατάψυξη. Κάποιοι για πάντα.
Έχω κάνει στη ζωή μου δουλειές που δεν μου άρεσαν καθόλου αλλά ήμουν πολύ νεότερος και ήξερα πως αυτές οι δουλειές θα είναι ένα προσωρινό στάδιο στη ζωή μου, ενώ με μάθαιναν τι δεν θέλω να κάνω στη ζωή μου.
Εδώ και χρόνια, ζω κάνοντας αυτό που αγαπάω, οπότε είναι σαν να μην δουλεύω.
Αλλά πόσοι άνθρωποι ζουν κάνοντας αυτό που αγαπούν;
Ελάχιστοι.
Οπότε, βλέπεις διαρκώς ανθρώπους να δουλεύουν με βαριά καρδιά, να προσπαθούν να αποφεύγουν τον κόπο της δουλειάς και τους ανθρώπους που πρέπει να εξυπηρετήσουν, και να ψάχνουν διαρκώς κάποια λεπτά ελεύθερα, για να δουν βιντεάκια στο Tik Tok. Πρεζάκια του Tik Tok. Κοιτάξτε πόσοι άνθρωποι κοιτούν τα κινητά τους την ώρα που δουλεύουν. Λες και η δουλειά τους είναι το κινητό.
Μετά, κοιτάς τα social media αυτών των ανθρώπων και βλέπεις άλλους ανθρώπους. Η νεαρή κυρία που αγκομαχάει στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, είναι μια άλλη στο Instagram. Είναι μια σταρ.
Ο νεαρός που κάνει delivery προσωρινά -και θα το κάνει και για τα επόμενα 40 χρόνια, αν δεν σκοτωθεί εν τω μεταξύ- είναι υπεργκόμενος και Σεφερλής στο Tik Tok.
Θα ήθελα πολύ να ήξερα τα ονόματα των αστυνομικών στους οποίους απευθύνθηκε η 28χρονη γυναίκα -ειδικά του αστυνομικού που της είπε, λίγο πριν την δολοφονία της, “Κυρία μου, το περιπολικό δεν είναι ταξί”-, για να δω τις σελίδες τους στα social media. Καλά, δεν χρειάζεται, μπορώ να τα φανταστώ. Από μαλλιά, τατουάζ και νύχια, μέχρι τις πανομοιότυπες φωτογραφίες από μπαρ και παραλίες. Όλοι νομίζουν πως είναι πολύ διαφορετικοί και είναι όλοι εντελώς ίδιοι. Οι διαφορετικοί ζουν ανθρώπινες ζωές, δεν ανεβάζουν “ζωές” στα social media.
Πάντως, θα πρέπει να είναι μεγάλο θέμα η πραγματική σου ζωή να είναι θλιβερή και μίζερη, και η διαδικτυακή σου ζωή να είναι ζωή σταρ του Χόλιγουντ. Οι ψυχολόγοι πρέπει να κάνουν τρελές δουλειές.
Τα τελευταία χρόνια, μετά από κάθε φονικό που “συνταράσσει την ελληνική κοινωνία”, έχω την “διαστροφή” να κοιτάω τα social media του θύματος και του δολοφόνου.
Υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια στο να βλέπεις το θύμα και τον δολοφόνο του αγκαλιασμένους και ερωτευμένους να ανταλλάσσουν ερωτικά λόγια και καρδούλες δίπλα στην θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα και στο beach bar.
Όλη αυτή η εκτεθειμένη σε κοινή θέα ευτυχία πριν το φονικό, με έκανε να σκεφτώ πως η αγάπη και η ευτυχία που διαφημίζονται είναι το λημέρι του δολοφόνου.
Τα social media με τα θύματα να είναι αγκαλιασμένα με τον δολοφόνο τους και να νιώθουν την ανάγκη, χωρίς να τους έχει ρωτήσει κανείς, να ενημερώσουν όλη την ανθρωπότητα πόσο αγαπάνε τον μελλοντικό δολοφόνο τους, έχουν να μας διδάξουν πάρα πολλά. Σε μια χώρα με έξυπνους ανθρώπους -και όχι σε ένα προτεκτοράτο γεμάτο με πανηλίθιους- τα social media των θυμάτων και των δολοφόνων -με δεκάδες φωτογραφίες λατρείας μεταξύ τους- θα διδάσκονταν ως μάθημα στο σχολείο. Μπας και σωθούν κάποιοι νέοι άνθρωποι. Μπας και σωθούν και από το μαχαίρι και από την ηλιθιότητα.
Άραγε, τα θύματα και οι δολοφόνοι έκαναν με προθυμία τις δουλειές τους ή δεν έβλεπαν κι αυτοί την ώρα να σχολάσουν, για να ανεβάσουν κάνα “χαρούμενο” βιντεάκι στο Tik Tok;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ, δεν έχει και σημασία.
Τώρα, εμείς ας κάνουμε τους σοκαρισμένους και ας μιλάμε μόνο για “γυναικοκτονία”, λες και δεν ξέρουμε πως ναι είναι οι άνδρες που σκοτώνουν περισσότερο από τις γυναίκες -και αυτοκτονούν περισσότερο από τις γυναίκες- αλλά οι άνδρες σκοτώνουν, κυρίως, άλλους άνδρες. Δεν μετράνε αυτοί. Δεν υπάρχει πρόβλημα με την εγκληματικότητα στη χώρα μας και την Αστυνομία που είναι εγκληματική οργάνωση, υπάρχει πρόβλημα μόνο με τις γυναικοκτονίες.
Ας αγνοήσουμε την πραγματικότητα, ας αγνοήσουμε την επικίνδυνη και δολοφονική ανυπαρξία της Αστυνομίας, ας εστιάσουμε στο ότι ένας άνδρας σκότωσε την πρώην σύντροφό του και ας χωριστούμε σε άνδρες και γυναίκες. Όλα αυτά το 2024.
Ας αγνοήσουμε πως την ίδια τύχη θα είχε κι ένας άνδρας που θα ζητούσε προστασία σε αυτό το αστυνομικό τμήμα. Εντάξει, αυτός είναι άνδρας, ας τα έβγαζε πέρα μόνος του. Χώρια που, σαν άντρας, είναι και ύποπτος.
Ας αγνοήσουμε, επίσης, πως 2.658.400 πολίτες -άνδρες και γυναίκες- είναι σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό στην Ελλάδα, ας αγνοήσουμε τις διαλυμένες υποδομές της χρεοκοπημένης χώρας, την διαλυμένη Υγεία, την διαλυμένη Παιδεία, τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες, τη φυγή των Ελλήνων στο εξωτερικό, τη Μαφία που λυμαίνεται τη χώρα, ας τα αγνοήσουμε όλα.
Όχι, αυτά δεν επηρεάζουν καθόλου τις ζωές και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Όχι, η φτώχεια δεν φέρνει βία. Όχι, η φτώχεια δεν φέρνει εγκληματικότητα. Όχι, ξαφνικά ξυπνάει ένα πρωί ένας άνθρωπος και λέει “ας σκοτώσω κάποιον σήμερα”.
Το θέμα είναι οι άνδρες και οι γυναίκες. Αυτό μόνο. Και μόνο όταν ο δολοφόνος είναι άνδρας. Όταν δολοφονήθηκε ένα μέλος του Ρουβίκωνα από τη σύντροφό του, σχεδόν κανείς δεν έδωσε σημασία· πραγματικά, οι “ανδροκτονίες” μόνο που δεν αντιμετωπίζονται με πανηγυρισμούς. Μπορεί να σκέφτηκαν κιόλας “έλα μωρέ, ένας άνδρας λιγότερος”.
Τούτων δοθέντων, μπαίνω κι εγώ στη σωστή πλευρά της …Ιστορίας, και από σήμερα αυτοπροσδιορίζομαι ως γυναίκα.
Από σήμερα, είμαι γυναίκα.
Ναι, είμαι γυναίκα. Πάντα ένιωθα γυναίκα. Καταπιεζόμουν για χρόνια από την πατριαρχία και την τοξική αρρενωπότητα, αλλά τώρα πια είμαι ελεύθερη να πω πως είμαι γυναίκα.
Και αν με σκοτώσει κάποιος άνδρας, θέλω η δολοφονία μου να χαρακτηριστεί γυναικοκτονία.
Είμαι πια η πιτσιρίκα. Και καταγγέλλω πως ο πιτσιρίκος ήταν ένα φαλλoκρατικό γουρούνι. Αλλά τον τελείωσα.
Αδερφές μου, καμία μόνη της. Αν και ο μισογυνισμός πολλών γυναικών με τρομάζει περισσότερο ακόμα και από τον πιο χυδαίο άνδρα.
(Εννοείται πως θα κρατήσω την εξωτερική μου εμφάνιση που είναι αντρική. Νιώθω γυναίκα και είμαι γυναίκα, αλλά είναι πιο δύσκολη η ζωή για τις γυναίκες -ειδικά για εμάς που δεν είμαστε νέες και όμορφες-, οπότε θα το παίζω άνδρας στην κοινωνία, για να είναι πιο εύκολη η ζωή μου και να μη χρειάζεται να ξοδεύω και περιουσίες σε καλλυντικά και αποτριχώσεις. Αν φλερτάρω κάποια κυρία, θέλω να ξέρετε πως θα το κάνω σαν λεσβία και όχι σαν άνδρας, οπότε να δείξετε κατανόηση και να μη με κακοχαρακτηρίσετε. Ευχαριστώ.)
(Προς νέους ανθρώπους: Φύγετε. Φύγετε από την Ελλάδα για να σωθείτε. Όχι αύριο, τώρα!!!)Array
από: pitsirikos.net
