Το έγραψα από τις 18 Μαρτίου, που θεωρητικά “χτυπούσε” την άνοδο. Όταν ακόμη το κουμάντο το είχε ο Δημήτρης Δρόσος. Πολύ πριν, δηλαδή, εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Σάκης Καλογερόπουλος. Αφορμή για το παρακάτω άρθρο, υπό τον τίτλο : «Μόνο έτσι θα ανέβει η Παναχαΐκή», είχε σταθεί η αναπάντεχη «γκέλα» κόντρα στη Δόξα Δράμας.
Ρίξτε μια ματιά… αξίζει τον κόπο…
Αυτό που έγινε χθες στην Πάτρα, θα μπορούσε να αποκωδικοποιηθεί ως μια μη ανατροπή στο αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ανατροπή έγινε, όμως κατά το ήμισυ.
Η κατώτερη Παναχαΐκή βρέθηκε να χάνει 0-1 και 1-2, κατάφερε ωστόσο με γκολ του Ελευθεριάδη στην εκπνοή (91′) να ισοφαρίσει σε 2-2 την Δόξα Δράμας, στο γήπεδο της Αγυιάς.
Αυτό το αποτέλεσμα, που βάσει της εικόνας του παιχνιδιού δεν μπορεί κανείς να πει ότι αδικεί τους πατρινούς, «βλέποντας και διαβάζοντας όμως ότι ο Απόλλωνας Λάρισας έχασε στην έδρα του από την ΑΕ Καραϊσκάκης, τους κάνει δύο φορές κακό. Αφού, λοιπόν, έτσι έγιναν τα πράγματα, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία χθες στην Πάτρα, η Παναχαΐκή να ανέβει στην 2η θέση της βαθμολογίας και να είναι αυτή που θα ορίζει την τύχη της.
Με τα “εάν” και “αν” δεν γίνεται καμία συζήτηση. Ό,τι έγινε, έγινε. Και ό,τι πρόκειται να γίνει ουδείς το προβλέπει με σιγουριά. Οι οπαδοί της Παναχαΐκής έχουν κάθε δίκιο που είναι απογοητευμένοι για την ευκαιρία που χάθηκε.
Η συζήτηση επικεντρώνεται πλέον στο μέλλον. Από το πρώτο λεπτό, σε όλα τα εναπομείναντα ματς, με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή, η Παναχαΐκή δεν πρέπει απλά να κυνηγήσει τη νίκη. Τι εννοώ πραγματικά… Ο ιστορικός του ντόπιου ποδοσφαίρου σημειώνει ότι η Παναχαΐκή, που θέλει να ξαναγίνει μεγάλη, τώρα πρέπει να πετύχει το ακατόρθωτο …Να ξεπεράσει την ίδια της την ιστορία από την σημερινή ομάδα. Να μην επηρεαστεί αρνητικά που στράβωσε το χθεσινό παιχνίδι, όπως θα συμπεριφερόταν στο παρελθόν. Μέχρι και χθες!
Δεν θα είναι θέμα παικτών. Θέμα αγωνιστικής ανωτερότητας της Παναχαΐκής, για να καταφέρει το όνειρό της ανόδου. Είναι, ολοφάνερο πλέον αυτό, θέμα μετάλλου που θα πρέπει να χαρακτηρίζει την ομάδα του σήμερα, σε πείσμα της ιστορίας της. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή η Παναχαΐκή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει τη συνέχεια του χθες, του προχθές. Να είναι μια άλλη Παναχαΐκή. Να πετάξει από πάνω της τη συμπεριφορά συνοικιακής ομάδας. Να μην είναι η Παναχαΐκή που δεν παίρνει στο γήπεδο εκείνο που της αξίζει. Εκείνο που δικαιούται. Να μην είναι η Παναχαΐκή της ιστορίας της. Η κομπλεξική, η φοβική, η ανασφαλής, η ηττοπαθής, η μοιρολατρική Παναχαΐκή. Ναι, όλα αυτά ήταν, και ήταν πανηγυρικά η Παναχαΐκή σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Πρωταθλητής σημαίνει δύναμη. Ανωτερότητα. Περηφάνια. Εγωισμός. Στην πραγματικότητα, η απόφαση της να γίνεις πρωταγωνίστρια. Να αποκτήσει μόνη της ρόλο πρωταγωνιστικό στο πρωτάθλημα, όπως ο Μπέος. Να επιστρέψει στη Super League, στη μητρόπολη του ελληνικού ποδοσφαίρου, μόνο αν δείξει ότι από αγωνιστική σε αγωνιστική πείθει όλο και περισσότερο ότι της αξίζει. Ότι έχει μια διαφορά από τους αντιπάλους. Αυτό που δηλαδή δεν είδαμε χθες.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, αυτό που θέλω να πω είναι πως η Παναχαΐκή πρέπει να δείξει πως ξεφεύγει από την ιστορία της και, επιτέλους, να εξελιχθεί στην ομάδα που έχει ανάγκη το πρωτάθλημα.
Διαβάστε επίσης στο Tsipasblog : Αχρείαστες» οι μεταγραφές στην Παναχαΐκή
