Του Θάνου Νασόπουλου
Πολύ απλά, όπως θα τα έλεγε ένας άνθρωπος που τα βλέπει από απόσταση αλλά τα ζει στην καθημερινότητα του.
Η Νέα Δημοκρατία λέει ότι θα κερδίσει τις εκλογές. Εύλογα το πιστεύει. Κέρδισε τις ευρωεκλογές με 9 μονάδες διαφορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τον Γενάρη του 2015 υποσχέθηκε πολλά. Τα πίστευε και τα ήθελε. Έφαγε το χαστούκι του από την Ευρώπη που του είπε “ή συμμορφώνεσαι ή τυπώστε χρήμα σε Α4 και ζήστε όπως σας φωτίσει ο θεός”, πήρε τα χαμπάρια του, κι έκανε εν τέλει μόνο κάποια από αυτά.
Ο κόσμος απογοητεύτηκε που δεν τα έκανε όλα. Απογοητεύτηκε που του έκοψε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Απογοητεύτηκε που δεν άλλαξε η ζωή του όσο θα ήθελε.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ ελέγχεται και σωστά κρίνεται αυστηρά για το γεγονός ότι πριν τον Γενάρη του 2015 πέταγε στα σύννεφα και διάβασε λάθος τους συσχετισμούς και τις δυνατότητες του. Πρέπει να είσαι πιο προσγειωμένος όταν φτιάχνεις σχέδιο για το πως θα ζήσουν 11.000.000 άνθρωποι. Γιατί στις σημερινές συνθήκες, εσύ το φτιάχνεις το σχέδιο στην αρχή και χρειάζεται αρκετός καιρός και πολλή δουλειά για να φύγει αυτό το σχέδιο και να φτιαχτεί κι άλλο από τους 11.000.000 ανθρώπους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έκλεψε από τα δημόσια ταμεία. Δεν έδωσε σε γνωστούς και φίλους, δεν μοίρασε χρήμα στους εθνικούς εργολάβους, δεν άφησε τους καναλάρχες να εκπέμπουν τσάμπα για να τον λιβανίζουν, δεν έκανε τα λεφτά της υγείας συνέδρια και διαφημιστικά πακέτα σε ανύπαρκτα μέσα, δεν χάιδεψε την ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη των νοικοκυραίων, δεν έκανε μισό μόνιμο διορισμό χωρίς ΑΣΕΠ με συνεντεύξεις και επίδειξη κομματικών ταυτοτήτων, δεν πήρε τηλέφωνα τραπεζίτες για να βγάλουν δάνεια και να γράψουν για εγγύηση αέρα. Δεν τα έκανε αυτά.
Έκανε όμως κάποια ελάχιστα πράγματα. Έβαλε όλον τον κόσμο στη δημόσια υγεία, του έσβησε τα παλιά χρέη από τα νοσήλια, μείωσε τις τιμές των φαρμάκων, τα έδωσε δωρεάν στον φτωχό κόσμο, άνοιξε τα σχολεία με καθηγητές και βιβλία, έδωσε επιδόματα σε αυτούς που έψαχναν στα σκουπίδια για να σταματήσει αυτή η θλιβερή κατάσταση, μείωσε 10 μονάδες την ανεργία, αύξησε λίγο αυτόν τον γαμημένο τον κατώτατο που ακόμα και σήμερα δυστυχώς σε αναγκάζει να μένεις 30 χρονών με τη μάνα σου και τον πατέρα σου.
Είναι λίγα αυτά. Ο κόσμος δεν ζει πολύ καλύτερα. Η αξιοπρέπεια δεν επέστρεψε για τους πιο πολλούς.
Ο κόσμος έχει οργή. Νιώθει ότι πρέπει να τιμωρήσει το πολιτικό σύστημα. Και η κυβέρνηση, όποια και αν είναι, πάντα το καθρεφτίζει στα μάτια των ανθρώπων.
Ποιον τιμωρείς όμως εν τέλει όταν ετοιμάζεσαι να κάνεις κυβέρνηση αυτούς που απεχθάνονται τα εργασιακά δικαιώματα;
Αυτούς που θέλουν να θησαυρίζουν από την υγεία και τα φάρμακα κάποιοι ελάχιστοι;
Αυτούς που ετοιμάζονται να παραδώσουν σε ιδιώτες την ασφάλιση του κόσμου;
Αυτούς που ετοιμάζονται να φυτρώσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια με κρατικές επιχορηγήσεις;
Ποιον τιμωρείς όταν φέρνεις πίσω αυτούς που λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, υπερφορολόγησαν ότι περπατάει κολυμπάει και πετάει;
Αυτούς που έδωσαν δισεκατομμύρια σε πολυεθνικές φαρμάκων την ίδια ώρα που άφηναν καρκινοπαθείς χωρίς θεραπεία;
Αυτούς που ευθύνονται αποκλειστικά για τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, τη διάλυση της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων αυτής της χώρας;
Ποιον τιμωρείς όταν ξεχνάς;
Ποιον τιμωρείς όταν πας να ξαναφέρεις αυτούς που δημιούργησαν μια κοινωνία γεμάτη αόρατους ανθρώπους αν όχι την ίδια τη ζωή και την αξιοπρέπεια των συντριπτικά περισσότερων ανθρώπων αυτής της χώρας;
