Δεν κοιτάζει αν έχεις μπράτσα, δύναμη, εξουσία, λεφτά, φήμη. Δεν κοιτάζει ποιος είσαι, δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ύπουλος, σε χτυπάει πισώπλατα, εκεί που δεν το περιμένεις, είχε πει για τον ιό αυτό, που έχει βάλει στην πρίζα ολόκληρο τον πλανήτη, ο “μέγας” Γιάννης Αϊδινιώτης, μιλώντας στο Tsipas Radio.
Τα λόγια του, μου ήρθαν στο νου, μαθαίνοντας πως έχασε, τελικά, την μάχη, που έδινε εδώ και αρκετές μέρες, ο Ζήσης Κασιάρας. Πέθανε στα 53 του χρόνια. Πριν λίγο ανακοινώθηκε ο θάνατος του. Ένας θεός της μουσικής της εποχής μας. Ο μέγας ευαγγελιστής, ο μύθος, ο θρύλος του βιολιού και συνεργάτης πολλών μεγάλων ονομάτων της πίστας. Θα μνημονεύεται πάντα ο Ζήσης Κασιάρα.
Νοσηλευόταν, θετικός με κορονοϊό, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΑΧΕΠΑ.
Υποπτεύομαι πως η μουσική που έβγαινε από το βιολί του, βοηθά να πλησιάσουμε άγνωστους πνευματικούς ”τόπους” και να επικοινωνούμε με τον εσώτερο εαυτό μας. Να ανακαλύψουμε μέσα μας δυνάμεις που μας κινητοποιούν δημιουργικά. Δεν του αρκούσε το μεροκάματο. Δεν του αρκούσαν οι συνεργασίες. Δεν του αρκούσε ο χρόνος, η πορεία, η διαδρομή. Σημασία για αυτόν είχε το να “ψάχνεται”. Να μην αράζει. Να ψάχνει νέους δρόμους, για αφήσει το στίγμα του διαχρονικά. Να μην είναι υβρίδιο κανενός. Αλλά πρωτοπόρος. Αυτός ήταν ο Ζήσης Κασιάρας.
Αυτό το αλάνι… αυτός ο μικροκαμωμένος τύπος είχε “καντάρια μουσικής και σχημάτων μέσα του”. Του αρκούσε ένας ρυθμός.
Ζησάρα… δεν πέθανες ! Το ταξίδι τώρα ξεκινά.
Μαγκιά σου.
