Όταν τον γνώρισα τον Βασιλάκη. Ήταν ένα αγνό γυμνασμένο παιδί.
Ήταν σκληρός και ατελείωτος ο πόλεμος της Νύχτας. Οι περισσότεροι από τους τότε φίλους έχουν φύγει! Θέλω να τους μνημονεύσω, γιατι τους είχα ζήσει και ειχα μελετήσει τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα τους.
Υπήρξαν παιδιά που συμβαδίσαμε. και δεν με πείραξαν ποτέ – μέσα στα 50 χρόνια του δημοσιογραφικού οδοιπορικoύ μου.
ΜΙΑ συμβουλή του Νίκου Κατελάνου – κάποια στιγμή που έχοντας … τότε τα μπρατσάκια μου – έκανα κι εγώ το κοκοράκι με φρεναρε..
Μου είχε πεί φιλικα μετα από μια κόντρα μας. Να θυμάσαι αγόρι μου, πως υπάρχουν μερικοί που δέρνουν σαν κι εσένα, αλλά υπάρχουν και κάτι άλλοι που σκοτώνυν.
Τον άκουσα, το σεβάστηκα και σήμερα γερνάω…Ήταν ένα σημαντικό μάθημα επιβίωσης που τα άλλα παιδιά, το αγνόησαν και οι συνέπειες υπήρξαν οι γνωστές, τρομακτικές με τόσους άχρηστους θανάτους.
Τι είχε συμβεί…Τότε η Τρουμπα, – οι δρόμοι Φίλωνος και Νοταρά – ήταν απροσπέλαστοι. Μπαρ και μπουρδελα καλυμμένα σε μαγαζάκια…Το βράδυ άναβαν κάτι κίτρινα η κόκκινα φωτάκια και κυκλοφορούσαν μόνο οι μυημένοι, οι κυνηγημένοι και ρουφιανόμαγκες – που όμως τους γνώριζαν – και τους πρόσεχαν. Εκεί είχε ένα ακόμη μαγαζί και ο Νίκος Κατελάνος
Ποιος ήταν ο μπαρμπα Νίκος. Θα σας πω. Ήταν οι Μανιάτες Κατελαναίοι, που για χρόνια τους είχαν όλους προσοχή. Ήταν πέντε αδέλφια κι ο κ.Νίκος ήταν ο τελευταίος. Τον είχαν πυροβολήσει ύπουλα μέσα στο στόμα, αλλά πήγε μόνος του νοσοκομείο και μετά τους …βρήκε.
Είχαν και μία αδελφή… Ποια ήταν ; Θα σας πω. Ήταν η πεθερά του Τόλη Βοσκόπουλου, η μάνα της Τζουλιας και είχε περίεργο D.N.A, γιατί μου έλεγε – κάποια εποχή – ο Τόλης, πως στους καυγάδες τους, οι άλλοι – δηλαδή τ΄αδέλφια της Τζούλιας – τον κρατούσαν και αυτή τον,…δάγκωνε.
Εκεί λοιπόν που δεν έμπαιναν οι άλλοι, στα μαγαζιά της τρούμπας – έκανα ντου εγώ και τραβούσα φωτογραφείς για την Απογευματινή που δούλευα. Στην ορχήστρα – μαέστρος σε αυτό το μαγαζί- ήταν ο Γεράσιμος Λαβράνος – γιατί ο σπουδαίος φίλος μου από εκεί είχε ξεκινήσει. Σε κάποια στιγμή ένας ψηλός ξερακιανός με πλησίασε.
Εσύ έξω… Ποιος θα με βγάλει. Εσύ ; Ο Λαβράνος απ’ ότι είδα, κατάπιε το τρομπόνι του, σάλταρε από το πάλκο και ήρθε δίπλα μου. Αντρέα έλα να σε κεράσω ένα ποτό, σε θέλω…Με τράβηξε σε ένα τραπέζι…Κάθισε μου λέει. να πάω στη κουζίνα, έχω κάτι φωτογραφίες να σου φέρω να τις βάλεις, κι έφυγε..
Σε λίγο γύρισε δίχως φωτογραφίες και αυτό έγινε μια-δυο φορές…Κάποια στιγμή ποιό ήρεμος σηκώθηκε…Ανεβαίνω πάνω Αντρέα μπορεις να φύγεις τώρα, θα περάσω εγώ από την εφημερίδα..Αυτό το τελευταίο …μπορείς να φύγεις… δεν μ’ αρεσε και το κατάλαβα μόλις έφτασα στο διάδρομο για την έξοδο. Μπροστά στην πόρτα ήταν δυο θηριάκια, και πίσω μου άλλο ένα…Από την κουζίνα στο πλάι βγήκε ο ψηλός και μ’ έπιασε φιλικά από τον ώμο…
Ήταν ο κυρ Νίκος… Και μου την είπε…Είναι κάτι που δέρνουν κλπ… Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα που δεν το ξέχασα ποτέ..
Αλλά δεν πρόλαβα να το πω και στον Βασιλάκη που τον εκτέλεσαν μπροστά στο παιδί του, έξω από το σχολείο του, επειδή αυτός μπορούσε να δείρει όποιον ήθελε, αλλά δεν ήξερε πως υπάρχουν κι άλλοι που σκοτώνουν για την πλάκα τους η με εντολή…..
Τώρα να θυμηθώ, πως γνώρισα τον Βασίλη, είναι μια άλλη ιστορία – και πως τον πήρα στη δουλειά – στη Νεα Αθηναια,- όταν έκανα εκει κουμάντο και είχαμε στο μαγαζί τον Αλκαίο
Ας την θυμηθούμε. Τον Βασιλάκη τον πρώτο είδα στο “RIBA’S” της Βάρκιζας όταν τραγουδούσε ο Τόλης Βοσκόπουλος με τη Νατάσσα Μαρίνη. Ένα βράδυ είχα χαστουκίσει μια ανεδέστατη λουλουδού που την είχε γκόμενα – ένας μπράβος απ’ ότι ήρθε και μας έλεγε με ύφος – γι΄αυτό την άρπαξε.. Το άκουσα λοιπόν και ..περίμενα. Δεν ήρθε ο Βασιλάκης, ήρθε ο Θέμης Καλαποθαράκος.
Ρε Αντρέα, τον ξέρεις τον Βασίλη ; Οχι. Κάτσε καλά ρε. Θα σε καταπιεί..Και τον γνώρισα τον Βασίλη. Δεν με κατάπιε. Ήταν εξαιρετικό παιδί και πολλές φορές από τότε, γυμναστήκαμε στο γυμναστήριο του Στέφανου Σιδηρόπουλου – του άντρα της Ρίτας Σακελλαρίου-. Μάλιστα τον πήρα και στη δουλειά στη Νέα Αθηναία – όπως και το έγραψα…
Ήταν όλοι τους όμορφα παιδιά, σαν αστέρες, αλλά είχαν δικούς τους νόμους. Στεναχωρήθηκα για τον Βασίλη. Πίστευα ότι κάνοντας οικογένεια θα είχε παροπλιστεί. Αλλά γελάστηκα.. Έτσι έφυγαν και ο θέμης, και ο Τζίμης,, και ο Αλέκος και τόσοι ακόμα…
Κρίμα…
-Από το Facebook του Αντρέα Κουβελογιάννη
