Κάθε λέξη, κάθε κουβέντα που αραδιάζω, το κάνω μετά μέγιστης προσοχής. Διότι γνωρίζω ότι με διαβάζει ο ντουνιάς όλος. Κι αυτός που στα βάθη, τα σκοτεινά και ερεβώδη κελιά, δεν τον έχει νικήσει εντελώς η φυλακή.
Πας μπουζούκια, σε αυτή την και την άλλη πρεμιέρα, και παίρνεις, τι; Πιθανόν τίποτα, που θα το πάρεις και θα το κρατήσεις σ’ όλη σου τη ζωή, στο λεύκωμα των αναμνήσεων. Πιθανόν τίποτα που να προσφέρεται να το διηγηθείς, πως έζησες μια συναρπαστική ιστορία. Πως άναψαν κάποια λαμπάκια μέσα σου, πως άνοιξαν κάποια κλειστά τρυπάκια.
Να κάνουμε μια μικρή στάση εδώ. Το ότι έχουν μεγάλο όνομα κάποιες ομάδες, είναι πολύ γνωστές, τις ξέρουν και οι πέτρες, δεν σημαίνει ότι τραβάνε το μπούγιο, σε ανεβάζουν.
Τι είπα και το πέρασες κιόλας στο ντούκου; Ότι πας στα μπουζούκια, αλλά δύσκολα θα το κρατήσεις στο λεύκωμα των νυχτερινών αναμνήσεων.
Πάμε από την άλλη πλευρά. Θα σου πω έναν τραγουδιστή, που είναι στην πρωτοπορία μόνο, δεν είναι αιμάλωτος στα κλισέ. Αφήνει ελεύθερη τη σκέψη του και το πνεύμα, και, παρακαλώ, για αυτό και τον ακολουθούν οι μάζες, οι θιασώτες, oi οπαδοί και χειροκροτητές, που υπηρετούν την επανάσταση. Στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, παντού.
Ακου, λοιπόν. Ο πρώτος Ελληνας που τραγούδησε στην έδρα των Μπρούκλιν Νέτς, το Barclays Center της Νέας Υόρκης και αποθεώθηκε από 12.000 ομογενείς, είναι ο Κωνσταντίνος Αργυρός!! Και ενημέρωσε το κοινό, ότι θα πληρώσει από την τσέπη του το πρόστιμο για το γήπεδο!.
Πριν σας αποχαιρετήσω, να κουμπώσουμε και την Θεσσαλονίκη, την Πύλη Αξιού, που θα τον απολαύσουμε πολύ σύτομα.
