Καθόλου κάποτε, καθόλου πολύ καιρό πριν. Πέρυσι μόλις, ο Παναγιώτης Λου ήταν ο Μωυσής, που ήρθε να τους οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας. Η ευλογία ήταν, προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να είναι όσο πιο κοντά του, να έχουν την εύνοια του. Και έφευγαν το πρωί με γεμάτες τις τσέπες. Σήμερα ούτε που κάνουν τον κόπο να τον πάρουν τηλέφωνο, να δουν τι κάνει αρχικά, εκεί που βρίσκεται και δεν είναι καθόλου εύκολα. Και επειδή «έφαγαν» με χρυσά κουτάλια και έζησαν εποχές ΠΑΣΟΚ δίπλα στον Λου, θα έπρεπε η στήριξη τους, στο μαγαζί του, το Ma Cocooote, να είναι δεδομένη, απολύτως φυσιολογική, όπως οι πολλές βροχές τον χειμώνα. Αλλά δεν. Τι λέμε τώρα; Κακό πράγμα η αχαριστία.
Κι ύστερα βλέπεις τα post του, στο Facebook. Ο Λου δεν μιλάει για αχάριστους, δεν ρίχνει μπινελίκια, όχι γιούχα. Περιορίζεται στο να δείχνει τον κόσμο του Ma Coccote. Κάθε βράδυ τίγκα, κάθε βράδυ γεμάτο, κάθε βράδυ αυτό. Ένα Ma Cocotte, λέει, Έξαψη, Όνειρο, Λατρεία, Τρένο, Τζάμπα τα ημερολόγια εκεί κάτω. Την τύχη την ψάχνουν οι απελπισμένοι.
Είδες;
