Αρχαία ιστορία ο γάμος. Πανάρχαια. Έπρεπε να γίνει η γαλλική επανάσταση, δύο αιώνες και κάτι ψιλά πριν, για να κάνουν στην άκρη το παπαδαριό. Ότι για να παντρευτούν δυο άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη την ευλογία της εκκλησίας.
Γάμος ίσον θρησκευτικός γάμος. Το κράτος, δηλαδή, αναγνώριζε ότι ένας άνδρας και μια γυναίκα είναι σύζυγοι μόνον αν γινόταν το… μυστήριο σε κάποια εκκλησία. Με τα χρόνια και τους καιρούς άρχισε να παίζει ο πολιτικός γάμος. Ο μη θρησκευτικός, δηλαδή. Με κάποια καθυστέρηση δεκαετιών προέκυψε και στην Ελλάδα το κόλπο.
Δεν είναι σοσιαλιστικό μέτρο ο πολιτικός γάμος. Δεν είναι επίτευγμα του… σοσιαλιστικού κινήματος. Ισχύει και προ ΠΑΣΟΚ σε καραμπινάτες δεξιές, καπιταλιστικές χώρες.
Επισφραγίστηκε και τυπικά πριν λίγες ημέρες, σε εκδήλωση στο ξενοδοχείο Athens Plaza, ανοιχτή προς τα ΜΜΕ, ο “γάμος” Λεβέντη-Νικολόπουλου. Αθροίζουν δυνάμεις για την μάχη της 7ης Ιουλίου.
«Ο τόπος, όσο ποτέ άλλοτε έχει την ανάγκη από ένα χαλινάρι για να αναχαιτίζεται η ασυδοσία του συστήματος και η αλαζονία της οποίας αυτοδύναμης εξουσίας», είπε μεταξύ άλλων στα μέλη της Κ.Ε. του Χριστιανοδημοκρατικό Κόμματος Ελλάδος, ο εκλεγόμενος επί 30 χρόνια Αχαιός Βουλευτής, Νίκος Νικολόπουλος.
Θα σε γυρίσω στα παλιά. Από το καλοκαίρι, του 1974 μέχρι το φθινόπωρο του 1981, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε υποσχεθεί τα άντερά του. Σ’ όλους. Άνδρες, γυναίκες, νέους, γέρους, εργαζόμενους, βιοτέχνες, καταστηματάρχες, δημόσιους υπαλλήλους, συνταξιούχους, ανέργους, επιστήμονες, καλλιτέχνες, φοιτητές στους πάντες όλους.
Ποτέ δεν είπε ο Ανδρέας ότι θα εφαρμόσει αυτά που ήταν υποχρεωμένος από την Ευρώπη. Ούτε ότι κάποια πράγματα, που τελικά συνέβησαν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσε να τα αποφασίσει η ΝΔ, Σιγά τώρα.
Ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η… δημοκρατική, η… προοδευτική παράταξη επειδή συνέπεσε η αρχή του πολιτικού γάμου αρχές της δεκαετίας του ’80.
Άσε ότι σχεδόν όλοι όσοι κάνουν τη μαλακία να παντρευτούν, ακόμα κι αν περάσουν από τον δήμαρχο, δεν αγνοούν τη θεατρική παράσταση στην εκκλησία. Παίζει δυνατά το show του θρησκευτικού γάμου.
