Αυτό δεν ισχύει μόνο στον έρωτα, αλλά γενικότερα στη ζωή, αφού ο άνθρωπος -ανικανοποίητο ον γαρ- συχνά θέλει κάτι άλλο από ό,τι έχει.
Πάντως, ειδικά για την απόρριψη στον έρωτα, υπάρχει γιατρικό.
“Ο έρωτας με έρωτα περνάει” που λέει και το τραγούδι και είναι μία μεγάλη αλήθεια.
Για παρόμοιο λόγο, οι ειδικοί συνιστούν σε όσους αγαπούν τα ζώα, να ξαναπαίρνουν κατοικίδιο, αν πεθάνει αυτό που είχαν.
Μάλιστα, το να έχεις σκύλο ειδικά, που ζει λιγότερο από τη γάτα, σε βοηθάει να εξοικειωθείς με την ιδέα του θανάτου.
Βλέποντας τον αγαπημένο σου σκύλο να “πέφτει” σιγά-σιγά και να “φεύγει” κάποια μέρα, καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Όταν πέθανε το πρώτο μας σκυλάκι, που είχα βρει κουτάβι να περιφέρεται στα σκουπίδια στο Θυμάρι, είχα πει ότι δεν θέλω κανένα άλλο μετά τη Φορτούνα.
Μα τελικά αγάπησα εξίσου και τη Σούγκαρ, τον Λεό, τη Λάρα, αλλά και τη Λίζα και την Κανέλα, που έχουμε τώρα μαζί με την ατίθαση γατούλα τη Ζουζού.
H ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Αυτό ουσιαστικά είχε πει και μία ψυχολόγος σε μία χειμερινή κολυμβήτρια που είχε πέσει σε μελαγχολία, όταν έχασε τον άνδρα της.
“Τι σου άρεσε να κάνεις πριν;” τη ρώτησε. “Να κολυμπάω” απάντησε εκείνη. “Αυτό να κάνεις και τώρα, όσο πιο συχνά μπορείς” τη συμβούλεψε.
Αυτό έκανα κι εγώ, όταν με είχε χωρίσει μία κοπέλα κάποτε. Πήγα για μπάνιο, αρχές Φλεβάρη, καλή ώρα, όπως τώρα.
“Η αγάπη μόνο δεν φτάνει” μου είχε πει.
Όμως, ο έρωτας σε κάνει να ξεχνάς όλα τα άλλα, όπως όταν κοιτάζεις τον βυθό με τη μάσκα.
Θυμάμαι και στα πρώτα χρόνια της κρίσης που ήμουν full in love και δεν με ένοιαζε τίποτα.
Ούτε τα μνημόνια, ούτε που η εφημερίδα μας έκλεινε και άρχιζε για εμάς η μεγάλη περιπέτεια της ανεργίας.
Εγώ ήμουν, όμως, τόσο ευτυχισμένος.
Όπως είμαι κάθε φορά που φοράω τη μάσκα και αντικρίζω τα ψάρια, τα χταπόδια, τα καβούρια στα απέραντα λιβάδια (της ποσειδωνίας), αλλά και τη σμέρνα που όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες η κακή φήμη που τη συνοδεύει την αδικεί.
Έχοντας συναντήσει καμιά δεκαριά σμέρνες στο απέραντο γαλάζιο και το σκούρο μπλε του βυθού, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο δεν είναι επιθετικές, αλλά μάλλον πρόκειται για ντροπαλά πλάσματα.
Η σμέρνα είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι πριν βιαστούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε κάποιον, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μένει, αλλά η τελευταία εκείνη που μετράει.
