Κανένας δεν πίστευε ότι αυτό θα είναι το νέο «πρόσωπο» του Fantasia. Που αν δεν πας, εσύ θα χάσεις. Κανένας δεν περίμενε ότι θα ξηλωνόταν ολοκληρωτικά και θα έπαιρνε τη θέση του ένα εντελώς νέο μαγαζί. Μάλιστα όταν το προηγούμενο Φαντασία ήταν ήδη σημείο αναφοράς για την αθηναϊκή νύχτα. Το μοναδικό νυχτερινό που εν μέσω κρίσης δούλευε ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να υπερβάλω, 10 μήνες τον χρόνο. Δεν γίνονται αυτά. Κι όταν λέμε κανένας δεν εννοούμε μόνο τους θαμώνες του νυχτερινού κέντρου του Κώστα Μπερτάκη. Κανένας και από το προσωπικό που απασχολείται σε αυτό. Δεν γίνονται αυτά ούτε στις μυθικές υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ. Με μάγους και δράκους. Όταν, μάλιστα, αντίπαλος δεν είναι τα άλλα κέντρα,αλλά η βαθιά κρίση, που μαστίζει τα πάντα.
Ποιος συγγραφέας και σκηνοθέτης θα συνελάμβανε το σενάριο της φαντασίας που συνέβη στο Fantasia.
Έπεσαν τα “πακέτα” κι ήρθε το αποτέλεσμα και το Μεγάλο, πολυεπίπεδο μουσικό υπερθέαμα στο Fantasia. Αυτός είναι ο Μεγάλος Νικητής. Το προϊόν διασκέδασης, που ξεφεύγει κατά πολύ από τα ελληνικά πρότυπα διασκέδασης και ψυχαγωγίας του 2019 και που έστειλε στην ευτυχία χιλιάδες θαμώνες του εν λόγω νυχτερινού κέντρου. Και το μουσικό πρόγραμμα, μόνο αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, φαίνεται ότι θορύβησε, προκάλεσε ένα μικρό θάνατο στα αντίπαλα στρατόπεδα της νύχτας.
Πελάτες. Αυτή είναι η πλατφόρμα που ποντάρει η κυρίαρχη βιομηχανία των τραγουδιστών. Η βιομηχανία των τραγουδιστών πανελλήνια. Ο Κώστας Μπερτάκης με άλλα λόγια. Οι πελάτες είναι κατά 74% η αγορά του προϊόντος. Μόλις πριν 15 χρόνια πόνταρε εμπορικά στους πελάτες κατά 98%. Σήμερα το πράμα τραβάει σταθερά σ’ ένα άλλο καταναλωτικό αύριο. Οι τραγουδιστές να στηρίζονται σε πελάτες, σε θεατές μη οπαδούς! Σε αγοραστές του πρότζεκτ χωρίς οπαδική ταυτότητα.
Οι μεγάλοι τραγουδιστές, όπως αυτός που είδα προ ημερών στο Fantasia με τον Κωνσταντίνο Αργυρό, δεν έχουν ανάγκη την οπαδοσύνη. Γιατί αιχμαλωτίζει και κερδίζει θαυμαστές, οπαδούς κι όχι. Γιατί δεν χαρίζει μόνο τη νίκη και την ήττα. Ναι, ”προσφορά” της μουσικής είναι στον οπαδό και η πίκρα της ήττας, της αποτυχίας. Έχει ανάγκη ο φανατικός οπαδός να βιώσει και το συναίσθημα της χασούρας, κι αυτό το δένει περισσότερο με την καλλιτεχνάρα του.
Βαδίζουμε ολοταχώς στη μουσική παραγωγή του απόλυτου θεάματος, όπως κάποιος πηγαίνει στην εκκλησία, στο σινεμά, στο θέατρο. Να παρακολουθήσει το δρώμενο, να συμμετάσχει στη μυσταγωγία του. O τραγουδιστής, ακόμα και ο νικητής, ο όποιος Αργυρός του Μπερτάκη, η Νατάσα θεοδωρίδου που πριν από αυτόν βρισκόταν στο Fantasia, καταφέρνοντας μάλιστα να σημειώσει ρεκόρ με 1300 ρεζερβέ, είναι κάτω από το καλλιτεχνικό προϊόν, το οποίο όλο και περισσότερο απευθύνεται στον θεατή, στον μουσικόφιλο, όχι στον καθαρόαιμο θαμώνα. Το Μεγάλο καλλιτεχνικό θέαμα όσο πάει όλο και περισσότερο θα περιορίσει, ίσως και θα καταργήσει τον οπαδισμό. Τις αντικοινωνικές συνέπειες του νοσηρού οπαδισμού, για να είμεθα ακριβείς. Όχι το φαινόμενο του οπαδισμού, που δεν νικιέται με τίποτα. Ο οπαδισμός, δηλαδή η αντιπαλότητα έχει τον πρώτο λόγο στην πολιτική, στο ποδόσφαιρο, στη θρησκεία, αλλά και στη νύχτα.
Διαβάστε ακόμα: Δεν μας δούλεψαν, είδαμε καλά
