Σαν σήμερα, πριν 28 χρόνια (στις 23.5.1992), “έφυγε” ξαφνικά από την ζωή ο Κώστας Δαβουρλής. Προ μηνών, τυχαία, βρήκα στο διαδίκτυο, ένα ποίημα (με τον τίτλο “Μικρή ωδή στον Κώστα Δαβουρλή”), που έγραψε ο γνωστός ποιητής και λογοτεχνικός κριτικός Θανάσης Βενέτης (1936 – 2014), ο οποίος, απ’ ότι τουλάχιστον γνωρίζω, δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Πάτρα ή την Παναχαϊκή (να σημειώσω, ότι το 1984 ο Θανάσης Βενέτης τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για την ποιητική συλλογή «Αραχναία Νήματα»). Ίσως, το ποίημα αυτό δεν είναι ευρέως γνωστό, όμως το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον (εκφράζει τον μεγάλο θαυμασμό του ποιητή για τον Κώστα Δαβουρλή), με συγκίνησε και το αναρτώ (για άλλη μια φορά), για να τιμήσουμε την μνήμη του “μελαμψού” πρίγκηπα”.
“Μικρή ωδή στον Κώστα Δαβουρλή”. Ο μελαψός Πρίγκιπας κρέμασε νωρίς τα παπούτσια του.
Στων ιαχών τη μάντρα έστησε το τσαντήρι του
με σέντρες και φαρμακερά βολέ προς την εστία
του ουρανού τα δίχτυα αυτά του μάταιου κόσμου
ξετινάζοντας.
Με την αίγλη και τη σκοτεινή γοητεία των άσων
έφυγε ο τσιγγάνος των γηπέδων.
Καραβάνια τα όνειρά του, πληγή και γιασεμί,
Ταξιδεύουν.
Έκανε το ζεϊμπέκικο λουλούδι της ζωής,
πάσα του Έρωτα σε ξεχασμένα ακρογιάλια.
Η φωνή του, κλαδί της μοίρας, μοσχομύριζε:
ρίχνομαι στη φωτιά σου, αγάπη, καίγομαι,
κούτσουρο μαύρο από ελιά,
φυτρώνω κάρβουνο στα μάτια σου, και
λαμπαδιάζω!
Τι παίχτης! Φλέβα μπολιασμένη της ιδιοφυΐας το άρωμα
χαρμάνι Πούλη και Δαρίβα,
τι σουτ ευθύβολο και κοφτή
η τρίπλα του με ένα στον αέρα στοπ πιο χάρμα από
του Μίμη Παπαϊωάννου!
Μαργαριτάρι της αλάνας και της νύχτας
στις βόλτες του ζωγράφιζε:
Αίμα, ζεστό μου αίμα,
στα χείλη σου Χριστός αναστημένος,
τζάμι σπασμένο ο ήλιος της αγάπης,
κόβεσαι, νυχτώνει άβυσσος ο φόβος, χάνεσαι!
Ελάφι απάνω στη γραμμή του αράουτ
ξεγένναγε τη σιωπή του πλήθους
σε κραυγή,σε ποιόν αόρατο γκολκήπερ σκοράρει από
φάουλ με χτύπημα μπανάνας
ποιο μπακ αδειάζει με μια κίνηση
της μέσης;
Ο Κώστας ταξίδεψε .. με πάθος ταριχεύοντας
τους βοστρύχους των καημών του, με τ’ άλογά του
κίτρινα απ’ τα ξανθά χαμόγελα των Αγγέλων.
Ποια επινόηση τρελή της τεχνικής του
περνάει τη μπάλα από την τρύπα του Άδη;
Ποια με φάλτσο διαγώνια πάσα του βγάζει το μύθο του
αμαρκάριστο στη φάκα της μνήμης;
Βασίλη Μποτίνο, Μίμη Δομάζο,
Γιώργο Σιδέρη, Γιώργο Κούδα, Βασίλη Χατζηπαναγή
κι εσύ Βασίλη Καραπιάλη μην ψάχνετε.
Ρωτήστε Θέμη Μουστακλή και Παπάζογλου Αριστείδη,
εκεί ψηλά, στα αποδυτήρια του απείρου
το μαύρο μας διαμάντι άλιωτη γαλαζόπετρα, αιώνιο δρολάπι,
αιωρείται.
Κι όταν κοιτάει τη θάλασσα, ταράζει το βυθό της,
όταν κοιτάει τα σύννεφα, πέφτει βροχή φαρμάκι.
-Κώστας Σταμπολίτης/facebook
