Στα μελό λέμε ”Όχι”. Δεν βοηθάνε οι δακρύβρεχτες ιστορίες. Έτσι παρουσιάστηκε το πρόβλημα του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη. Το οποίο ούτε μελόδραμα είναι, ούτε προσωπικό, για να κάνουμε ταμείο.
Για πολλά χρόνια ο κάθε υπουργός, η κάθε κυβέρνηση έκανε ό,τι της κάπνιζε με τους ολυμπιονίκες. Τους έδινε όσα γούσταρε, τους διόριζε και αργόμισθους στις ένοπλες δυνάμεις και κάποιοι καμάρωναν που ο πέμπτος ή όγδοος ολυμπιονίκης φορούσε στολή ταγματάρχη. Μόλις πριν από 25 χρόνια με νόμο αποφασίστηκε τι να δίνει το κράτος στον ολυμπιονίκη, χρυσό ή χάλκινο, στον νικητή σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Δεν είπαμε ακόμα την ουσία του πράγματος. Είμαστε δημοκρατία, όχι καθεστώς ολοκληρωτικό, όπου ο εξουσιαστής στο όνομα του μαλάκα πολίτη βάζει χέρι στο δημόσιο ταμείο και λογαριασμό δεν δίνει. Δεν έχουμε εθνική πολιτική στον αθλητισμό. Μ’ άλλα λόγια τι είναι ο αθλητισμός για τους Έλληνες και για το κράτος. Επαγγελματικός, αμειβόμενος, ερασιτεχνικός. Τι;
Κανένα πρόβλημα δεν τακτοποιήθηκε επειδή ξεκαθαρίστηκε ότι οι επίλεκτοι πρωταθλητές με βάση τα μετάλλια τους θα ευνοούνται στις εξετάσεις στα πανεπιστήμια και θα λαμβάνουν αυτό κι εκείνο το χρηματικό ποσό.
Ακόμα δεν γνωρίζουμε, κόσμος και οι πολιτικοί της πλάκας, τι θέλουμε; Αν, δηλαδή, είμαστε υποχρεωμένοι να καλύπτουμε τα έξοδα και να πληρώνουμε μισθούς αθλητών και προπονητών; Αθλητής επιπέδου ολυμπιακών, έστω συμμετοχής σε αγώνες των μεγάλων διεθνών διακρίσεων, κοστίζει. Σε ταξίδια, σε φάρμακα, τέλος πάντων είναι μια πολυέξοδη κατάσταση.
Ο για κλωτσές υφυπουργός αθλητισμού, Αυγενάκης στο όνομα, είπε Δεν φταίω εγώ, που τον είχαν στην πείνα τον Ιακωβίδη, η ευθύνη είναι της Ολυμπιακής Επιτροπής και της Ομοσπονδίας άρσης βαρών. Λησμόνησε το ταλέντο του Μητσοτάκη, να αναφέρει ποιος δίνει λεφτά στις ομοσπονδίες και την ΕΟΕ. Ο υφυπουργός, βέβαια.
Ο Ιακωβίδης έχει δίκαιο. Εκατό τα εκατό δίκαιο. Αντιληπτό, όμως, πως δεν λύνεται κανένα πρόβλημα αν δικαιωθεί ή όχι ο φιλότιμος και σεμνός αρσιβαρίστας.
-apodytiriakias.gr
