Πως βλέπω εγώ τα έργα. Δεν νομίζω πως απαγορεύεται να τα βλέπω αλλοιώς, όχι όπως το επιβάλλει το παραμύθι φούρναρης σύστημα. Στην πραγματικότητα το πονηρό και φοβισμένο σύστημα. Που κάνει πέρα την αλήθεια διότι κάποιες αλήθειες είναι επικίνδυνες, αν βγουν έξω, θα προκαλέσουν αναταραχές και απρόβλεπετες εξελίξεις. Σε μια χώρα που έχει ήδη μεγάλη φασαρία, δεν την παίρνει να έρθει ακομη μια.
Σχετικά με το τραγικό περισταστικό που κόστισε τη ζωή σε 5 Έλληνες, 3 στρατιωτικούς και 2 πολίτες, που είχαν πάει στη Λιβύη να προσφέρουν στην ανακούφιση της τεράστιας καταστροφής που προκάλεσε η κακοκαιρία Daniel, και τελικά έχασαν τη ζωή τους.
Φοβερό. Να έχει πάει κάποιος για ανθρωπιστική αποστολή στη Λιβύη, να κατευθύνεται με λεωφορείο προς την Ντέρνα, την πρωτεύουσα παρακαλώ, όπου χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο από τις πλημμύρες. Και να δέχεται μετωπική σύγκρουση από άλλο όχημα. Και να τυλίγεται στις φλόγες και να πεθαίνει.
Και οι τρύπες στο άμαξωμα του μοιραίου λεωφορείου είναι τα σημάδια ενός απλού ατυχήματος; Και γιατί αυτή η μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης; Είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μια χώρα που και ένας μαθητής στην ‘Β τάξη του δημοτικού σχολείου, γνωρίζει πως σπαράζεται από τον εμφύλιο, πως αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πόλεμο, και να μην έχεις πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας ; Και η ειρηνευτική αποστολή να προαναγγέλεται, και με ντουντούκα, παρακαλώ; Άντε και είμαστε δικαιωματάκηδες, να βοηθήσουμε όλο το κόσμο. Γιατί πήγαν κομπάντο και δεν πήγαν πέντε προσκοπάκια, γυναικόπαιδα, μια γυναικεία οργάνωση; Ξέρερε τι σημαίνει ειδικές δυνάνεις για έναν στόχο εχθρικό; Η μια δολοφονία αντιστοιχεί με εκατό.
Πολλά δεν μου κολλάνε….
