Αν και απλή, δεν είναι απαραίτητα λανθασμένη.
Άλλωστε, το να επαναλαμβάνει κανείς το ίδιο λάθος ξανά και ξανά, ε, δεν είναι και δείγμα ιδιοφυΐας.
Στο Αμέρικα, ας πούμε, ανακαλύπτουν ξαφνικά τον τροχό.
Τα είπε ο Άρης τέλεια, ας μην τα πω κι εγώ.
Αυτό που βλέπουμε είναι το πολιτικό ανάλογο του να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, και μετά να το χτυπάς πάλι -ξανά και ξανά και ξανά- για να βεβαιωθείς.
Τέρμα ηλίθιοι.
Κι αν πάρουμε την Ελλάδα, για παράδειγμα, πώς πρέπει να αποκαλέσουμε εκείνους που ψήφισαν τη ΝΔ (ή θα ξαναψηφίσουν τον Τσίπρα) περιμένοντας σωτηρία;
Γενικά, πώς πρέπει να αποκαλέσουμε εκείνους που ψηφίζουν νομίζοντας ότι κάποιος πολιτικός θα τους σώσει;
Έτσι, η απάντηση «γιατί είμαστε ηλίθιοι» στην ερώτηση «γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται;» δεν είναι λάθος.
Είναι, όμως, ταυτόχρονα ελλιπής· υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, πιο περίπλοκοι.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί οι άνθρωποι -από τη φύση τους; Δεν το γνωρίζω- αντιστέκονται σε οτιδήποτε ταράζει τα νερά.
Οποιαδήποτε αλλαγή, ακόμα κι αν κρύβει μέσα της τον σπόρο της βελτίωσης, συχνά αντιμετωπίζεται με καχυποψία.
«Σαν δε ντρέπονται οι αλήτες, που πετάνε πέτρες στην αστυνομία», λέει ο κάθε νοικοκυραίος.
Παρένθεση, γιατί θυμήθηκα κάτι που πήρε το μάτι μου: ο Γάλλος σύντροφος μιας Αμερικανίδας έβλεπε ειδήσεις στις ΗΠΑ, και ξαφνικά αναφωνεί: «Μα καλά, πώς περιμένουν οι άνθρωποι να αλλάξει κάτι αν δεν βάλουν φωτιά;»
Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι καμιά φορά τις φωτιές τις βάζουν άλλοι κι όχι αυτοί που πρέπει.
Άλλωστε, οι πυροσβέστες χρειάζονται τη φωτιά για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, όπως περίπου χρειάζονταν τα χρυσαύγουλα οι «δημοκράτες».
Τα έχουμε πει πολλές φορές αυτά στο μπλογκ.
Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Και γιατί η ζωή είναι περίπλοκη.
Οπότε, αντί να καθίσουν οι νοικοκυραίοι να σκεφτούν τι θα συνέβαινε αν υπήρχε τρόπος να συνεννοηθούμε όλοι μαζί και να σταματήσουμε να πληρώνουμε -ακόμα καλύτερα: να αγοράζουμε- προτιμούν να μην βάζουν δύσκολα στον εαυτό τους.
Λιγότερο ηλιθιότητα και περισσότερο δειλία είναι αυτό.
Το πραγματικά συγκλονιστικό της υπόθεσης είναι το πόσο γρήγορα δημιουργείται η «νέα κανονικότητα».
Έτσι και έλεγες στον μέσο Έλληνα πριν 11 μήνες ότι θα του κλείσουν το μαγαζί, θα κλείσουν τον ίδιο στο σπίτι, και θα χρειάζεται να στέλνει SMS για να βγάλει το σκύλο βόλτα, θα γέλαγε.
Όπως θα γέλαγε μετά τους Ολυμπιακούς «μας», αν του έλεγαν ότι ελάχιστα χρόνια χρόνια αργότερα θα εξαφανίζονταν μισθοί και συντάξεις, θα έβγαιναν σπίτια σε πλειστηριασμούς, οι μπάτσοι θα έδερναν γεροντάκια, και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι θα εγκατέλειπαν τη χώρα.
Πάρτε τα.
Όσοι ξεχνάνε την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν, λέγεται.
Υπάρχει όμως και μια πιο σκοτεινή εκδοχή: Όσοι θυμούνται την ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την βλέπουν να επαναλαμβάνεται από όσους την έχουν ξεχάσει.
Να είσαι καλά
Χρήστος
Υ.Γ.1 Ιστορία σχετική με το θέμα μας. Πριν 300-400 χρόνια στη Φινλανδία ζούσαν τρεις κι ο κούκος, οπότε το επώνυμο κάποιου ήταν απλά το όνομα του πατέρα του, με το επίθεμα «γιος» ή «κόρη», όπως ακόμα συμβαίνει στην Ισλανδία. Ταυτόχρονα, όπως κάνουμε και στην Ελλάδα, ήταν σύνηθες φαινόμενο να παίρνει κανείς το όνομα του παππού. Αυτό όμως δημιούργησε ορισμένες περίεργες καταστάσεις, όπως αυτή της ιστορίας μας. Έτσι, κάποιος που τον έλεγαν Paavo, είχε έναν γιο που τον έλεγαν Heikki, με επώνυμο Paavonpoika, δηλαδή «γιος του Paavo». Όταν ο Heikki μεγάλωσε κι έκανε δικό του παιδί, το επώνυμο ήταν φυσικά Heikinpoika, και το μικρό όνομα, του παππού, Paavo. Φυσικά, για να συνεχιστεί η παράδοση, ο επόμενος απόγονος ονομάστηκε Heikki Paavonpoika. Ε, για 200 χρόνια πήγαινε έτσι, Heikki Paavonpoika, Paavo Heikinpoika. Μέχρι που θα βρέθηκε κάποιος νορμάλ άνθρωπος και σκέφτηκε «Καλά, τι μ@λακίες κάνουμε;»
Υ.Γ.2 Μιας που μπήκαμε στο 2021, κι έχουμε και φιέστες μπροστά μας, πρέπει να πω πόσο απολαμβάνω το ότι γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση με πανδημία, κυβέρνηση Μητσοτάκη, και lockdown. Η ιστορία έχει τρελό χιούμορ. Έχουμε να ρίξουμε φοβερό γέλιο το επόμενο διάστημα.
(Φίλε Χρήστο, είναι εντυπωσιακό πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμούνται ούτε πράγματα που έγιναν πέρσι. Υπάρχει ένα είδος που ανθεί, ο άνθρωπος χωρίς Μνήμη. Ένας άνθρωπος χωρίς Μνήμη, δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον, αλλά ούτε αυτό θυμάται. Χρήστο, το 2021 θα χορτάσουμε γέλιο. Ειδικά όσοι έχουμε πιάσει κάποια καλή καβάτζα μακριά από τις μεγάλες πόλεις και τις μάζες, γιατί δεν είμαι βέβαιος πως θα γελούν και πάρα πολύ οι κάτοικοι της Αθήνας. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Πηγή : pitsirikos.net
