Αγαπημένε μου, Πιτσιρίκο,
Κάποιος πρέπει να το κάνει θεατρικό.
Δεν χρειάζεται καν γράψιμο. Γράφεται από μόνο του, μόνο διαλόγους θέλει.
Εννοείται πως είμαστε φουλ υπέρ του Κασσελάκης!
Από αυτοδημιούργητος εφοπλιστής, με την εργατικότητά του και την επιχειρηματικότητά του, ως καλός νεοφιλελεύθερος –και με τις χοντρές τσέπες του μπαμπά–, έρχεται τώρα να βάλει τάξη στην ταλαίπωρη και χρεοκοπημένη αυτή χώρα, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στην ταλαίπωρη και χρεοκοπημένη εταιρία του μπαμπά του, στις στάχτες των οποίων ανήγειρε την ταπεινή ναυτιλιακή του, η οποία έδωσε δουλειές σε κόσμο, και δίκαιους μισθούς, αλλά τώρα έρχεται από μια άλλη θέση, ως αυτοδημιούργητος εθνοσωτήρας ευεργέτης, για να κάνει το ίδιο!
Και αυτό είναι μόνο η πρώτη σεζόν. Πού να δεις τι έχει να γίνει στην δεύτερη.
Νεολίμπεραλ, μοντέρνος, ωραίος, που πάει κόντρα στην τάξη του επειδή έχει ανθρωπιστικές ευαισθησίες, όπως έμαθε εκεί στην Γκόλντμαν Σάκς, και επειδή, όντας ανοιχτά ομοφυλόφιλος σε μια χριστιανοολιγαρχία, δείχνει και σαφή πρόθεση να πάει ενάντια στις κοινωνικές επιταγές. Να επαναστατήσει, αν θες, στην καταπίεση.
Ο Κασσελάκης είναι η επιτομή της μοντέρνας Αριστεράς.
Όποιος δεν το βλέπει αυτό, μάλλον δεν ζει στον 21ο αιώνα.
Αυτό, φυσικά, λέει περισσότερα για την Αριστερά, παρά για τον Κασσελάκης.
Ο Κασσελάκης την δουλειά του κάνει. Και η δουλειά του Κασσελάκης είναι να είναι επιτυχημένος. Πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το καλό όλων μας. Επιτυχία παντού.
Αλλά με τέτοιο μαργαριτάρι, τι άλλο να κάνεις; Παπάς, Τσακαλώτος; Αστειεύεστε, μου φαίνεται.
Η Αχτσιόγλου, ως εναλλακτική, είναι ανύπαρκτη. Όχι επειδή είναι γυναίκα, αλλά επειδή είναι τόσο φιλόδοξη, που μπορεί να φορέσει το ίδιο καλά το παλαιστινιακό και να πει το σύνθημα στην πορεία, ως και το ταγιέρ και το ψεύτικο χαμόγελο καθώς περπατάει πάνω στο κόκκινο χαλί για να σφίξει το χέρι της γλάστρας του προεδρικού μεγάρου, της Σακελλαροπούλου.
Αυτή είναι η Αριστερά στην Ελλάδα. Καιρός να το χωνέψουμε και να προχωρήσουμε. Δεν τους χρειαζόμαστε.
Όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, φυσικά, παρά μια φαρσοκωμωδία. Ας μην το παίρνουμε στα σοβαρά, δεν είναι σοβαρό.
Μόνο για να γελάμε είναι.
Είναι επιπέδου θιάσου Σεφερλή.
Αυτό περίμεναν για να διασπαστούν οι αριστεροί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Αλήθεια;
Έχουν περάσει 8 χρόνια από το 2015, μεταξύ των οποίων τέσσερα ως κυβέρνηση. Τώρα είναι αργά για συμβολικές κινήσεις αξιοπρέπειας και σκληρή κριτική.
Όσοι ήταν να θιχθούν, θίχτηκαν το ’15.
Μην κάθεστε και κάνετε αναλύσεις. Είναι κωμική η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και κανένας στον κόσμο δεν ασχολείται με το χωριό μας. Μόνο οι χωριάτες ασχολούνται με το κουτσομπολιό στο χωριό και αυτοί που βγάζουν λεφτά από αυτό, είτε ως δημοσιογράφοι, υπάλληλοί τους, στελέχη τους και παρατρεχάμενοί τους.
Δεν έχει σημασία ποιος είναι αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα –σόρι Κασσελάκης-, όπως και δεν έχει σημασία ποιος είναι κυβέρνηση.
Οι αποφάσεις έχουν παρθεί. Αυτοί διαχειριστές του προϋπολογισμού είναι, και ο προϋπολογισμός εγκρίνεται κάθε χρόνο στις Βρυξέλλες.
Παίρνουμε άδεια για κάθε ευρώ που ξοδεύεται και θα ξοδευτεί.
Όσοι δεν ζούσαν κάτω από μια πέτρα τα τελευταία 13 χρόνια, το ξέρουν, όσοι δεν το ξέρουν, δεν έψαξαν ή δεν ήθελαν να το μάθουν.
Το μόνο καλό που ενδεχομένως να κάνει η εκλογή Κασσελάκης είναι ότι θα νορμαλοποιήσει το να υπάρχουν και ομοφυλόφιλα στόμα σε θέσεις εξουσίας, και έτσι, ίσως, ξεκολλήσουμε λίγο σε αυτό το θέμα.
2023 φτάσαμε, δεν θα έπρεπε να είναι καν θέμα.
Αλλά την ίδια στιγμή που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκλέγουν τον “Ανδρέας 2.0” στον 21ο αιώνα, ένας ιερέας, ένας δημόσιος υπάλληλος, έκανε ρατσιστική επίθεση σε μια τρανς γυναίκα και την πέταξε έξω από το συσσίτιο.
Οι φτωχοί ομοφυλόφιλοι ή τρανς τρώνε τα σκατά καθημερινά από τον κάθε τιποτένιο μπάρμπα, την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι γίνονται αρχηγοί αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις δύο παράλληλες πραγματικότητες. Δεν είναι έτσι;
Το θέμα δεν είναι η σεξoυαλικότητα, λοιπόν, αλλά τα φράγκα και η πολιτική ισχύς.
Η πραγματικότητα μιας “αδερφής” από τα Σεπόλια, δεν είναι η ίδια με την πραγματικότητα που ζει ένας “ομοφυλόφιλος” Κασσελάκης στην Εκάλη, γιος εφοπλιστή και σπουδαγμένος στα καλύτερα κολέγια της Αμερικής.
Αυτός ο εξόφθαλμος ταξικός ρατσισμός έχει ποτίσει την υποκρισία της Ελληνικής κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια.
Το θέμα είναι ταξικό.
Ταξικό έγκλημα είναι η απαγωγή των προσφύγων στον Έβρο, ταξική και η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη, ταξικός είναι και ο πνιγμός των 700 στα ανοιχτά της Πύλου.
Αν στο πλεούμενο ήταν 700 Αμερικανοί τουρίστες σε κρουαζιέρα, θα ήταν στα σπίτια τους τώρα.
Ρατσισμός, όχι πια μόνο κρατικός και συστημικός, ούτε πια μόνο θεωρητικός, αλλά κομμάτι της καθημερινότητας μεταξύ απλών ανθρώπων.
Από την θεωρία στην πράξη. Έγινε καλή δουλίτσα.
Σύντομα και εθνοφυλακή με τα δικά μας Proud Boys να περιδιαβαίνουν τα 1.000.000 στρέμματα καμένης γης στον Έβρο για να φυλάνε τις ανεμογεννήτριες των Ελλήνων εφοπλιστών από τους βρώμικους ταλαίπωρους πρόσφυγες που έρχονται εδώ από τη φτώχεια και τον πόλεμο “για να εκμεταλλευτούν τον ιδρώτα μας και να ζουν από τα επιδόματα που τους δίνουμε”, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τους έχουμε στοιβαγμένους.
Το όνειρο τους έγινε πραγματικότητα.
Πιτσιρίκο μου, αν υπήρχε τρόπος να σπάσει ο φασισμός, θα τον είχαμε βρει ως τώρα.
Μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο φασισμός θα έπρεπε να είναι αδύνατος. Δεν είναι.
Και δεν θα είναι, όσο το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός. Είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του. Πιο μεγάλη και σημαντική και από την παγκοσμιοποίηση.
Το ότι ακόμα μιλάμε για τον φασισμό εκτός του πλαισίου του καπιταλισμού, δείχνει ότι τα τελευταία 100 χρόνια δεν μας δίδαξαν τίποτα.
Αλλά την ώρα που καταρρέουν οι υποδομές της χώρας και το φασισταριό είναι στην εξουσία, και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι είναι πια μόνοι τους, εκεί στο ΚΚΕ έχουν ξεσπαθώσει.
Έχουν ξεσπαθώσει με την εκρηκτική τους αύξηση στις τελευταίες εκλογές και λένε πάλι μεγάλα λόγια.
Ωραία είναι τα μεγάλα λόγια. Μια γενική απεργία διαρκείας δεν είδαμε ακόμα σε 13 χρόνια χρεοκοπίας.
Πού πας, ρε μπάρμπα, με 100 νοματαίους και αλυσίδες στις πόρτες της Cosco;
Αυτά τα κάναμε στο λύκειο, ρε γκαζμάδες, ο κόσμος έχει αλλάξει.
Κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Τέσσερις τετραετίες θα κλείσουν στις επόμενες εκλογές από την χρεοκοπία της χώρας, δηλαδή, 16 χρόνια χρεοκοπίας με αυτούς στα έδρανα να παρατηρούν την καταστροφή και να ενίστανται εντόνως στο Προεδρείο.
Όπως λέει και ο παππούς Νόαμ, αν δεν υπάρχει από κάτω πλήθος να ελέγχει την εξουσία, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Δικαιοσύνη, ούτε Δημοκρατία.
Όσες εκλογές και να γίνουν, δεν θα αλλάξουν αυτό που βλέπουν καθημερινά οι άνθρωποι τριγύρω τους.
Αλλά, να, βλέπεις, έπεσα πάλι στην παγίδα.
Ρε, είναι για γέλια.
Τίποτα από όλα αυτά που έγραψα δεν μπορούν να αναιρέσουν το απλό γεγονός ότι, μετά από δεκατρία χρόνια χρεοκοπίας, με μείωση εθνικού εισοδήματος που έχει παρατηρηθεί μόνο σε χώρες που έχουν περάσει πόλεμο, με 400 δισ. ευρώ δημόσιο χρέος, 260 δισ. ιδιωτικό χρέος, και 40 δισ. έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου, ο πρωθυπουργός της χώρας είναι το ζαβό παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με τα 150.000 τικ, και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Κασσελάκης, τον οποίο κανείς δεν ήξερε πριν τρεις μήνες.
Ο Αριστοφάνης, ο Μπέρναρντ Σω, ο Σάμουελ Μπέκετ, ο Μπρεχτ, ο Μπάροουζ, δεν κατάφεραν, παρά το μνημειώδες έργο τους, να φανταστούν ένα τόσο γελοίο πολιτικό σκηνικό όσο η παρούσα πολιτική σκηνή στην Ελλάδα.
Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τον σουρεαλισμό της τέχνης.
Την ίδια στιγμή, έχουμε πάρει πολύ στα σοβαρά όλο αυτό το μιντιακό πανηγύρι στο ίντερνετ και στα κοινωνικά δίκτυα, και ζούμε στην ψευδαίσθηση ότι η προσομοίωση της πραγματικότητας είναι η πραγματικότητα η ίδια.
Δεν είναι. Ρωτήστε τον Μποντριγιάρ να σας το εξηγήσει ο ίδιος.
Η ενημέρωση είναι καθήκον του πολίτη, αλλά αυτό δεν είναι ενημέρωση πια. Αυτό είναι καρναβάλι.
Τα μέσα παράγουν το μιντιακό περιεχόμενο, ο κόσμος σχολιάζει και κλικάρει, και κάτι παλικάρια από την Αμερική έχουν χεστεί στο τάλιρο.
Αν ο κόσμος δεν είχε τα κοινωνικά δίκτυα να βγάζει εκεί όλη τη χολή του και να εκτονώνεται, αυτοί οι τιποτένιοι δεν θα ήταν ακόμα εκεί να κουνάνε το δάχτυλο.
Ο κόσμος αποσυμπιέζεται. Όσος κόσμος έχει τον χρόνο και την διάθεση δηλαδή, γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν ασχολείται με αυτούς. Έχουν δουλειές και υποχρεώσεις οι άνθρωποι. Έχουν μεροκάματο να βγάλουν, ψώνια να κάνουν, παιδιά να πάρουν από τον παιδικό, φαγητό, καθαριότητα, και όλα τα προσωπικά τους και από πάνω. Δεν έχουν το χρόνο, καν.
Οπότε όσοι νοιάζονται, ή ενδιαφέρονται, ασχέτως αν έχουν χρόνο ή όχι, αποσυμπιέζονται διαρκώς. Facebook, Netflix, X, Instagram, TikTok, Snapchat, Amazon και και και και, η λίστα συνεχίζεται επ’ άπειρον.
Πάει μετά. Πήγε εννιά, να βάλουμε τα παιδιά για ύπνο και να χαζέψουμε κάτι μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, γιατί έχει πάλι δουλειά αύριο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Υπερρεαλισμός. Είχαν δίκιο οι Γάλλοι, παππού Νόαμ, λυπάμαι.
Και η πραγματικότητα είναι για γέλια.
Μην ψάχνετε, λοιπόν, να βρείτε κάποιο κρυμμένο νόημα. Δεν υπάρχει. Ούτε σκοπός υπάρχει.
Τα χειρότερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα έγιναν από ανθρώπους με σκοπό.
Θέλετε να σας πω το μεγάλο μυστικό, γιατί δεν υπάρχει αγάπη, δικαιοσύνη και ισότητα σε αυτόν τον κόσμο;
Γιατί θυσιάζονται καθημερινά στον βωμό των εκατομμυρίων προσωπικών σκοπών και επιδιώξεων μας.
Μην ψάχνετε νοήματα και ευγενής σκοπούς στην ζωή σας, δεν υπάρχουν. Αυτό που υπάρχει, είναι ζωή.
Διαφορετικές εκφάνσεις ζωής πάνω στον πλανήτη που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους καθημερινά. Αυτό είμαστε.
Μια ζωή μας δόθηκε, αυτή. Δεν επιλέξαμε. Ξυπνήσαμε σε αυτόν τον κόσμο και έχουμε μερικά χρόνια να ζήσουμε μέσα σε αυτόν και να να καταλάβουμε πέντε πράγματα πριν το πάρτι τελειώσει.
Ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε όμορφα. Για εμάς και για τους υπόλοιπους που ξύπνησαν επίσης μέσα σε όλο αυτό, την ίδια περίοδο με μας.
Ας τα αφήσουμε λίγο καλύτερα από ό,τι τα βρήκαμε, σαν καλοί επισκέπτες.
Αυτό μόνο χρειάζεται να κάνουμε. Και γι’αυτό, δεν χρειαζόμαστε υποψηφίους.
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, με αγάπη.
πηγή pitsirikos.net
