Ρουφάω κυριολεκτικά τα κείμενα του Άρη – ανταποκριτή του μπλογκ στα United Stakes.
Παράλληλα, παρακολουθώ από κοντά τις συχνά θυμωμένες αναλύσεις λίγων αμερικανών δημοσιογράφων που πραγματικά εκτιμώ και εμπιστεύομαι, όπως πχ την Abby Martin.
Το σκηνικό που πάει να διαμορφωθεί αρχίζει να θυμίζει μια παλιά ταινία με τον Τζορτζ Κλούνει, με τον τίτλο “Η τέλεια καταιγίδα”.
Το τι θα συμβεί, βέβαια, ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο· βασιζόμενοι πάντως στα στοιχεία που έχουμε, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι ο Τζο Μπάιντεν και ίσως ο μεθεπόμενος η κυρία Καμάλα Χάρις.
Ο Τραμπ τα πήγε καλύτερα ακόμα κι από εκείνο που ο ίδιος περίμενε, παρά το γεγονός ότι είχε απέναντι του όλα τα ηλεκτρονικά και μη μέσα ενημέρωσης.
Ακόμα και στην χώρα που λατρεύει τα σκάνδαλα, οι βρώμικες μπίζνες της οικογένειας Μπάιντεν στην Ουκρανία θάφτηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.
Η κινητοποίηση από τον Τραμπ όλων των ψεκασμένων χριστιανοταλιμπάν, των φανερών και κρυφών φασιστών, δεν ήταν -ευτυχώς- αρκετή για του εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία.
Ούτε όμως και η απέναντι πλευρά -και δεν αναφέρομαι μόνο ή κυρίως στο δημοκρατικό κόμμα αλλά στα κινήματα- δεν πρόκειται να βγει αλώβητη από αυτή την μάχη.
Πολύ συνοπτικά θα παρουσιάσω κάποιες μου σκέψεις ελπίζοντας σε σχόλια από τον Κομπανιέρο σε κάποιο από τα επόμενα κείμενά του.
Πρώτα από όλα, η επίδοση του Τραμπ σε αυτή την εκλογική μάχη, έδειξε για μία ακόμα φορά την δυναμική του ακροδεξιού λαϊκισμού.
Το σύστημα δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ιδέες του Τραμπ και της παρέας του. Είχε προσωπικό μόνο πρόβλημα μαζί του από το 2016, επειδή ο τύπος με το πορτοκαλί μαλλί είχε την δική του προσωπική ατζέντα και δεν μπορούσε να ελεγχθεί από το παραδοσιακό ρεμπουπλικανικό κατεστημένο.
Είναι προφανές ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος ήθελε με κάθε τρόπο να ξεφορτωθεί τον πορτοκαλί μ@λάκα, το επόμενο όμως διάστημα θα γίνει επίσης φανερό οτι το ακροατήριο του Τράμπ δεν πρόκειται να μείνει ορφανό.
Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσαν να πολιτευτούν με διαφορετικό τρόπο οι ρεπουμπλικάνοι στο μέλλον, χωρίς να κινδυνεύσουν να μείνουν χωρίς ψηφοφόρους.
Θέλω να πω με αυτό πως η στροφή των Ρεμπουπλικάνων προς τον ακροδεξιό λαϊκισμό είναι οριστική.
Ο λαϊκισμός, όμως, του Τραμπ θα ενσωματωθεί από τις κομματικές και λοιπές κρατικοδίαιτες ελίτ και όλοι όσοι έχουμε κάποια ιδέα από την ιστορία του Homo Sapiens στον πλανήτη, γνωρίζουμε ότι, όταν ο ακροδεξιός, εξτρεμιστικός λαϊκισμός αγκαλιάζεται από το βαθύ καπιταλιστικό κράτος αλλάζει όνομα και λέγεται (κανονικότατος) φασισμός.
Οπότε, ο λεγόμενος “Τραμπισμός” δεν ηττήθηκε, ετοιμάζεται απλά να περάσει σε ένα καινούργιο -και περισσότερο επικίνδυνο για την κοινωνία- στάδιο.
Εκεί, πάντως, που καταγράφηκε μια τεράστια και ίσως αποφασιστική ήττα είναι στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών.
Για να είμαι πιο ακριβής, στην αριστερή πτέρυγα του δημοκρατικού στρατοπέδου.
Δεν αναφέρομαι στην χαρακτηριστική ευκολία με την οποία συνθηκολόγησαν πολύ γρήγορα, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για την γρήγορη επικράτηση του πρώην αντιπροέδρου του Ομπάμα στην εσωτερική κούρσα.
Πιθανότατα, η εξέλιξη αυτή δεν ήταν το αποτέλεσμα δικών τους λαθών αλλά επιτυχία των εσωκομματικών τους αντιπάλων που κατέληξαν πολύ γρήγορα στον κοινό τους προεδρικό υποψήφιο.
Σε αυτή την κούρσα έγινε σαφές κάτι που είχε διαφύγει της προσοχής το 2016. Ο Σάντερς και η λεγόμενη αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών δεν ξεπερνά το 25-30% του κόμματος που θα σπάει τα μούτρα του συνεχώς στον τοίχο που έχουν ήδη υψώσει γύρω τους οι κεντρο-δεξιοί πατρόνοι.
Οι προοδευτικοί-αριστεροί εντός του δημοκρατικού κόμματος έχουν αναλάβει εργολαβικά τον ρόλο του χρήσιμου για το σύστημα ηλίθιου.
Φάνηκε ξεκάθαρα σε αυτές τις εκλογές όπου ο Σάντερς κι άλλα ηγετικά στελέχη -πχ η Ναόμι Κλάιν- αυτού του κινήματος στρατεύτηκαν υπέρ του Μπάιντεν και έδωσαν την μάχη για να πείσουν το πόπολο να ψηφίσει τον Μπάιντεν για να μην βγει ο Τραμπ.
Επισήμως, ο Μπέρνι είπε πως ανάγκασε τον Μπάιντεν να δεσμευτεί στην υιοθέτηση ενός “πράσινου-οικολογικού οικονομικού προγράμματος” που ήταν το αντάλλαγμα που πήρε για την υποστήριξη που του πρόσφερε.
Φυσικά, το πρόγραμμα είναι μια ντρίπλα των βαρόνων του δημοκρατικού κόμματος που μετά την ορκωμοσία θα …ανακαλύψουν ότι οι ισορροπίες στην Γερουσία δεν τους επιτρέπουν να το υλοποιήσουν.
Το ερώτημα είναι, βέβαια, αν ο Μπέρνι και η ομάδα του θα πέσουν από τα σύννεφα μόλις ακούσουν τις δικαιολογίες Μπάιντεν ή όχι.
Αν εκπλαγούν αληθινά, τότε πρόκειται για επικίνδυνους ανόητους, αν πάλι όχι, η λογική λέει πως ήταν “στημένοι”.
Σε κάθε περίπτωση, θα δημιουργηθεί ένα σοβαρό κενό ηγεσίας και μάλιστα σε μια στιγμή που ο προοδευτικός κόσμος είχε βρεθεί για μήνες στους δρόμους και είχε συγκρουστεί ουκ ολίγες φορές με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.
Η πιθανή εκλογή Μπάιντεν θα έχει επιπτώσεις στο εύρος και στην ποιότητα των κινημάτων που γέμισαν τους αμερικανικούς δρόμους και βαθμιαία θα οδηγήσει στην απογοήτευση και στην αποστράτευση αρκετών.
Η ενίσχυση της φωνής των τζαζεμένων ακροδεξιών εντός του Ρεπουμπλικανικού κόμματος δεν θα μετατοπίσει προς τα δεξιά μόνο αυτό το κόμμα. Θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα στους κυβερνώντες δημοκρατικούς.
Υπάρχει ένα εσωτερικό σύστημα ασφαλείας -μια εσωτερική CIA- που αισθάνεται δικαιωμένο για τις επιλογές του και για τα αποτελέσματα των τακτικών που ακολουθεί στο εσωτερικό της χώρας.
Η μέχρι πρότινος φαινομενικά παράλογη επιλογή της αστυνομίας να δολοφονεί με τρόπο απροκάλυπτα προκλητικό ανθρώπους -ενώ οι πόλεις φλέγονταν από τις πορείες οργισμένων διαδηλωτών- θα αλλάξει.
Όχι φυσικά επειδή θα την φρενάρει ο νέος πρόεδρος, αλλά επειδή η αποκλιμάκωση των συγκρούσεων είναι αυτό που συμφέρει την εξουσία αυτή την χρονική στιγμή.
Υπάρχουν ακόμα στιγμές που σηκώνω τα χέρια ψηλά με την αφέλεια των … αριστερών και προοδευτικών του πλανήτη.
Για κάποιο παράλογο λόγο, θεωρούμε ότι το αμερικανικό κράτος είναι ικανό -και το έχει αποδείξει χιλιάδες φορές- για την μεγαλύτερη βρωμιά στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό του λειτουργεί ως υποδειγματική δημοκρατία σεβόμενο τις επιταγές και τα άρθρα του συντάγματος!!!
Βέβαια, την δεκαετία του ’50 υπήρχε εκεί ένα πανίσχυρο και μαζικό κομμουνιστικό κόμμα και σήμερα κομμουνιστής λογαριάζεται ο …Σάντερς και ο Ασάνζ.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Σνόουντεν αποκάλυψε τα κρυφά μυστικά του Ομπάμα που εκλέκτηκε ως δημοκράτης και μεταρρυθμιστής αλλά παρακολουθούσε ότι ανέπνεε στην αυτοκρατορία του.
Το δικό μου συμπέρασμα από τις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ είναι αρκετά απλό.
Αν αυτό το πράγμα είναι η καλύτερη δημοκρατία που κυκλοφορεί στον πλανήτη, τότε είναι προτιμότερο είτε να μπούμε σε ένα διαστημόπλοιο και να χαθούμε μέσα στο Γαλαξία, πράγμα αναμφισβήτητα ουτοπικό και άτοπο, είτε να ανοίξουμε μια μεγάλη τρύπα στο χώμα και να μπούμε από τώρα μέσα.
Άλλωστε, εκεί θα είναι και το τελευταίο μας καταφύγιο.
Ας σταματήσουμε όμως να κοροϊδεύομαστε. Πολλά θα αλλάξουν με αφετηρία τις ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια, όχι όμως προς το καλύτερο.
Η ενσωμάτωση του Τραμπισμού στο σύστημα έχει ήδη ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια.
Στις επόμενες εκλογές θα δούμε τον … σοβαρό Τραμπ κι απέναντί του ως εναλλακτική την 95χρονη Νάνσι Πελόζι.
Και οι προοδευτικοί στην μητρόπολη της Δύσης θα πρέπει να την υποστηρίξουν για να μην έρθει ξανά ο Βελζεβούλης στα πράγματα.
Μοιάζουν όλα γελοία αλλά δυστυχώς είναι και τραγικά μαζί.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Πηγή : Pistsirikos.net
